หวั่นไหวแล้วสินะ

1040 Words

"เสร็จแล้ว...เดี๋ยวยังไงนายก็ทำรูปเล่มต่อเลยนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปส่งกัน สักสายๆ"เพียงฝันเอ่ยบอกก่อนจะลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปหยิบกระเป๋าผ้าของตัวเอง เดินออกจากห้องไป "อย่าให้กูเจอมึงข้างนอกนะไอ้เด็กเวร!!"ปราณเอ่ยบอกเสียงดุดันเมื่อเดินผ่านหน้าแดนเทพไปเป็นคนสุดท้าย หมับ!! "เฮีย!!...รีบไปกันเถอะ"ปรายฟ้าวิ่งกลับมาควงแขนพี่ชายที่เอาแต่จ้องแดนเทพตาเขม็ง "เหอะ!...หวงเขา...เป็นอะไรกับเขาหรอลุง?"แดนเทพไม่ได้มีทีท่าจะกลัวปราณเลยแม้แต่น้อน และนั่นยิ่งทำให้ปราณโมโหขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว "ลุงบ้านป้ามึงดิ" "เฮีย!!...ไปได้แล้ว!"ครั้งนี้ปรายฟ้าออกเเรงดึงตัวพี่ชายจนออกมาจากห้องของแดนเทพ "เฮียนี่จริงๆเลยนะ" "ปรายก็ดูหน้ามันดิ...กวนตีนขนาดนั้น!" "ก็บอกให้ใจเย็นไง...ไปขึ้นรถ...หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย!!" ปราณถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูรถแล้วขับมุ่งไปที่คอนโดของตัวเองที่ตอนนี้มีผู้เช่าคือเพี

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD