บลายธ์!
เธอเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางแตกตื่นแต่ปฏิกิริยานิ่งอึ้งที่เห็นซิลเวอร์ของบลายธ์ก็ทำเอาฉันรู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก
“ท่าทางจะมีคนเป็นห่วงเยอะแล้วหนิ ฉันคงไม่จำเป็นต้องมาก็ได้” บลายธ์หมุนตัวเดินออกจากห้องไปทันทีทั้งๆ ที่มือยังไม่ปล่อยจากด้ามจับประตูด้วยซ้ำ
ฉันได้แต่นั่งงงอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้สีหน้าของซิลเวอร์ดูกระวนกระวายใจชอบกล!
“นายมีธุระหรือเปล่า?” ฉันเอ่ยถามออกไปเพราะท่าทางซิลเวอร์เหมือนหนูติดจั่นที่อยากจะออกไปจากห้องแทบตายแต่กลับไปไม่ได้เหมือนติดอะไรอยู่ ทั้งๆ ที่ประตูก็อยู่ตรงหน้านี้แท้ๆ
แต่พอได้ยินฉันถามแบบนั้นหมอนั่นก็เงยหน้าขึ้นสบตากับฉันด้วยประกายตามุ่งมั่น
“ขอโทษนะที่อยู่กับเธอไม่ได้ ฉันก็มีเรื่องของตัวเองเหมือนกัน”
“อืม... ไปเถอะ”
สิ้นคำพูดของฉัน หมอนั่นก็หันขวับเดินออกจากห้องไปทันที เฮ้อ!!! หมอนี่ก็แปลก เป็นยากูซ่าแท้
