“คุณหมอ... คุณเป็นคนสวยมาก รู้ตัวบ้างรึเปล่า” นายทหารหนุ่มเอ่ยถาม เป็นคำถามแผ่วเบาไม่ต่างจากลมหนาวเย็นเยียบที่พัดมาปะทะกาย สร้างความสะท้านปลาบแปลบเหมือนไฟแล่นเลี้ยวแทรกอยู่ในกายบางครั้ง ปลายนิ้วแข็งของเขาเกลี่ยไล้ที่แก้มเนียนช้าๆ ราวกับต้องการชื่นชมความเนียนละเอียดของผิวแก้มสาว
หลายวันที่ผ่านมา เขาพยายามเก็บไม้เก็บมือให้ห่างจากเธอเท่าที่กำลังใจของเขาจะอำนวย เพราะเกรงว่าจะพ่ายแพ้แก่เสียงเรียกร้องอันดำมืดของจิตใจ แต่เวลานี้... ที่ได้อยู่กันตามลำพัง โดยมีเสียงฝนอันอ่อนหวานขับกล่อมบรรยากาศให้ชวนอ่อนไหว ทหารกล้าผู้มีความสามารถในการควบคุมอารมณ์ตัวเอง กลับพ่ายแพ้ต่อความงามของอิสตรีผู้นอนอยู่เคียงข้างได้อย่างน่าใจหาย แต่เขากลับไม่เสียใจที่หลุดการควบคุมใจตัวเองเลยสักนิด
“คุณทำให้ผมใจสั่นได้ แค่เพียงปรายตามอง” เขาว่า... พลางลากมือช้า ๆ ไปยังลำคอเล็ก ๆ ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปอยผมนุ่มราวกับเส้นไหม “คุณทำ
