?วิศวะคลั่งรัก EP.2
1568 Words
แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบเข้ามาในห้องนอนสีหวานที่ภายในห้องตกแต่งออกไปทางน่ารักที่มองเข้าไปแล้วรู้ได้ทันทีว่าห้องนี้เป็นห้องของผู้หญิงอย่างแน่นอน ซึ่งเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะบนเตียงนอนมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เธอนอนเหม่อลอยมองบนเพดานอยู่นิ่งๆ ก่อนที่สายตาจะเบนไปยังนาฬิกาที่บอกว่าเป็นเวลา07.00น. แล้วก็เหลือบไปยังกรอบรูปที่วางอยู่โต๊ะหัวมุมนั้นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาก่อนที่จะลุกจากเตียงไป
"แบบนี้มีหวังโดนยัยนั่นบ่นแน่เลย เฮ้อออ"
หญิงสาวเดินออกไปจากห้องนอนด้วยชุดนอนเดรสกระโปรงยาว ใบหน้าสดที่ไร้การล้างหน้าแต่อย่างใดกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงไร้การจัดทรงแต่อย่างใดกำลังเดินไปที่ห้องครัวของเธอ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเท้าที่เดินเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนที่หน้าตาดูคล้ายกับเธอ แต่ไม่เหมือนกันนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร นั่นก็คือแฝดพี่ของเธอ
"ไม่คิดจะล้างหน้าแปรงฟันหน่อยเหรอลาน่า"
หญิงสาวผู้ที่ถูกทักก็คือเธอ ลาน่า ผู้คนรอบข้างที่สนิทกับเธอต่างมองว่าเธอเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ขนาดตื่นนอนแล้วเธอยังไม่คิดที่จะไปล้างหน้าหรืออาบน้ำก่อน แต่กลับเดินมาที่ห้องครัวด้วยสภาพหน้าสด ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไร้การปรุงแต่ง แต่ถึงอย่างนั้นความน่ารักของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลงอะไร
"แหะๆๆ กินก่อนแล้วค่อยอาบน้ำแปรงฟันทีเดียวไงเลน่า" เธอส่งยิ้มแห้งให้พี่สาวฝาแฝดของเธอที่ชื่อว่า เลน่า ถึงแม้จะเป็นแฝดกันแต่หน้าตาของพวกเธอไม่เหมือนกัน บุคลิกก็แตกต่างกับเธออย่างสิ้นเชิง เพราะเลน่าเป็นคนที่ค่อนข้างเพอร์เฟคเลยทีเดียว "ขอกินก่อนนะเลน่า ตอนนี้หิวมากเลย"
"อืม รีบกินแล้วไปจัดการตัวเองจะได้ออกไปมอบตัวกัน" เลน่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความเอือมระอา
"โอเคจ้าาา"
ลาน่าเดินเข้าไปในครัวแล้วจัดการปิ้งขนมปังพร้อมกับนม ที่เธอมักจะกินเป็นมื้อเช้าประจำ จากนั้นจึงไปนั่งกับเลน่าที่กินอยู่ก่อน แล้วทั้งสองคนก็นั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของมหาวิทยาลัยที่จะเปิดเทอมในวันพรุ่งนี้ซึ่งพวกเธอกำลังจะเป็นนักศึกษาปี1 ของมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่องของการสอบเข้ายากมากที่สุดแห่งหนึ่งเลยทีเดียว
"ไม่คิดว่าฉันจะสามารถสอบผ่านได้ ดีใจจริงๆ เลย" ลาน่ายิ้มอย่างร่าเริง
เมื่อนึกถึงเรื่องที่เธอเตรียมตัวที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพราะเธอเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งสักเท่าไหร่ แต่เพราะมีเป้าหมายที่อยากจะสอบเข้าที่นั่น เธอจึงสมัครเรียนกวาดวิชาของสถาบันชั้นนำ ทั้งฝึกทำข้อสอบ อ่านเนื้อหาของแต่ละวิชาทุกวัน ทุกคืนพร้อมกับให้เลน่าช่วยติวให้ จนสอบติดเธอจึงรู้สึกภูมิใจในตัวเองจริงๆ
"รู้ว่าดีใจ แต่รีบกินก่อนมั้ยลาน่า"
"เร่งจริงๆ เลยนะเลน่า เฮ้อออ!" เธอพูดพร้อมกับทานขนมปังไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนเหมือนทุกครั้ง
"งั้นไปรอที่ห้องนะ ถ้าเสร็จแล้วก็ไปหาที่ห้อง"
"อื้ม" เธอส่งยิ้มให้เลน่า เพราะถ้าขืนแฝดผู้พี่ของเธออยู่ตรงนี้มีหวังขนมปังได้ติดคอเธอแน่
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไป โดยที่เลน่ากลับไปที่ห้องของตัวเองที่อยู่ในคอนโดเดียวกัน แต่คนละชั้น พวกเธอเลือกที่จะอยู่กันคนละห้อง เพราะอยากมีความเป็นส่วนตัว ซึ่งตลอดเวลาพวกเธอมักจะอยู่ด้วยกัน ตัวติดกันตลอด จนกระทั่งมาเรียนมหาวิทยาลัยที่ทั้งสองคนเลือกที่จะเรียนคณะเดียวกัน แต่คนละสาขาเธอเรียนวิศวะไฟฟ้า ส่วนเลน่าเรียนยานยนต์ และห้องพักที่เลน่าเป็นฝ่ายขอพ่อแยกกันคนละห้อง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกเหงาบ้างที่อยู่คนเดียว แต่ก็ได้ใช้เวลาส่วนตัวอย่างรู้สึกสบายใจเหมือนกัน
___________
GALEN UNIVERSITY
หญิงสาวในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชั้นนำ กระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยตามธรรมเนียมของที่นี่กับรองเท้าคัทชูสีดำมีส้น ผมยาวถูกปล่อยสยายลงกลางหลังกับใบหน้าที่แต่งแต้มบางๆ แต่ก็ทำให้ความสวย ความน่ารักไม่ลดลงเลย เธอกำลังยืนมองไปรอบๆ ที่เต็มไปด้วยนักศึกษาจำนวนมากด้วยความตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด
มหาวิทยาลัยชั้นนำที่ขึ้นชื่อในการสอบเข้ายากมาก ถึงแม้จะรวยหรือมีอำนาจมากแค่ไหน ทุกคนจะต้องสอบเข้าด้วยตัวเอง และที่นี่รับจำนวนจำกัด จึงทำให้นักศึกษาของที่นี่มีไม่เยอะเหมือนมหาลัยอื่น นั่นก็คือ GALEN UNIVERSITY ซึ่งวันนี้เป็นการปฐมนิเทศของนักศึกษาชั้นปีที่1
"หยุดชื่นชมตัวเองก่อนได้มั้ยลาน่า"
"ก็ใส่ชุดนักศึกษาครั้งแรกยังไงล่ะ เดี๋ยวเราต้องไปถ่ายรูปที่ป้ายคณะด้วยนะ" ลาน่าพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข "พวกรุ่นพี่ที่มาก็เยอะเหมือนกันนะว่ามั้ย
"หวังอะไรอยู่"
"ไม่ได้หวังสักหน่อย"
ลาน่าเดินเลี่ยงไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เลน่าจับสังเกตได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจปิดบังใครได้ เพราะลาน่าเป็นคนที่ดูออกง่ายมาก
"จะไปไหนลาน่า เราต้องไปเอาเอกสารอีกนะ" เสียงเรียกของเลน่าเอ่ยขึ้นตามหลังเธอ แต่เธอก็กำลังมองหาซุ้มของเอกสารที่จะใช้ในการปฐมนิเทศวันนี้
ตุบ!
"ขอโทษค่ะ/ขอโทษค่ะ"
ด้วยความที่ไม่ทันมองทำให้เธอเดินชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าอย่างจัง เธอจึงรีบขอโทษเธอคนนั้นทันที
"หืม เรียนวิศวะเหมือนกันเลย"
พรึ่บ!
เธอมองผู้หญิงตรงหน้าก็ถึงกับชะงักไปเลย เพราะเป็นผู้หญิงที่สวยมากและจากการแต่งตัวก็รู้ได้เลยว่าเป็นเด็กปี1เหมือนกัน ก่อนที่สายตาจะเลื่อนไปมองที่เข็มกลัดตรงปกเสื้อก็เห็นว่าเธอกับผู้หญิงคนนี้อยู่คณะเดียวกัน
"เธอก็ด้วย?"
"ใช่ ฉันไอรีนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ^_^"
"ฉันลาน่า ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน อ่อ ยังมีอีกคนที่จะแนะนำให้เธอรู้จักด้วย" เธอยิ้มให้ไอรีนพร้อมกับหันไปมองด้านหลังที่เลน่าเดินมาพอดี "เลน่า พี่สาวฉันเองเรียนคณะเดียวกัน"
"ฉันไอรีน ยินดีที่ได้รู้จักนะเลน่า"
"เราสองคนเป็นแฝดกัน" เลน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"อ่อ ถึงว่าทำไมหน้าเหมือน...ไม่ใช่สิดูคล้ายกันมากกว่า"
ลาน่าหันไปมองเลน่าอย่างยิ้มๆ เพราะเธอคิดว่าไอรีนดูพวกเธอออกเร็วมาก แต่ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็ไม่ได้หน้าตาเหมือนกันจริงๆ แม้จะเป็นฝาแฝดกัน
"แล้วพวกเธอได้เอกสารกันแล้วใช่มั้ย?"
"ยังเลย พวกเราเพิ่งมาถึงน่ะ แล้วเธอล่ะ" เธอถามไอรีน แต่ก็เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินมาทางพวกเธอดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักไอรีนด้วยสิ
"แหะๆๆ พี่ชายฉันไปเอามาให้แล้ว"
ลาน่ายิ้มให้กับพี่ชายของไอรีน ก่อนที่ทั้งสองคนจะแยกกัน เพราะพวกเธอยังไม่ได้เอกสารแล้วนี่ก็ใกล้เวลาปฐมนิเทศแล้วด้วยสิ
"ไปเอาเอกสารกันเถอะเลน่า"
"อืม"
____________
การปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยใช้เวลาทั้งวัน มีทั้งอธิการบดี คณาจารย์ของแต่ละคณะรวมถึงประธานสภาที่มาบรรยายเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ทั้งกฎ กติกาและกิจกรรมต่างๆ สำหรับนักศึกษาปี1
จนกระทั่งตกเย็นที่นักศึกษาต่างแยกย้ายกันกลับ เพราะพรุ่งนี้จะเป็นการเริ่มต้นการใช้เวลาไปกับการเรียน เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ในรั้วของมหาวิทยาลัย ....
ตึก...ตึก...ตึก
หญิงสาวทั้งสามคนที่เพิ่งสนิทกันได้ไม่กี่ชั่วโมงจากการรู้จักกันในตอนเช้าเดินออกมาด้วยกันพร้อมกับพูดคุยกันอย่างสนุกทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกัน
"อ่อ ไอรีน ช่วยถ่ายรูปให้ฉันกับเลน่าหน่อยได้มั้ย" ก่อนที่เธอจะกลับเธอก็ได้ขอให้ไอรีน เพื่อนที่เพิ่งสนิทกันได้ไม่กี่ชั่วโมงราวกับสนิทกันมาเป็นปีถ่ายรูปเธอกับป้ายคณะวิศวะให้ก่อนกลับ
"ได้สิ ฉันเอากล้องมาด้วย"
"งั้นดีเลย ถ่ายให้สวยๆ นะ" เธอเดินไปที่หน้าป้ายพร้อมกับกวักมือเรียกเลน่าให้มาถ่ายด้วยกัน "มาสิเลน่า"
"มีเวลาอีกตั้ง4ปี จะถ่ายเมื่อไหร่ก็ได้มั้ย" เลน่าทำหน้าเอือมระอาใส่ลาน่า
"ไม่ได้สิ นี่มันครั้งแรกไง มาเร็ว"
"เฮ้อออ"
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ยืนถ่ายรูปด้วยกัน โดยที่มีไอรีนเป็นคนช่วยถ่ายให้ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ...
- Writer
