Gözlerimden akabilen yaşların acılığı hiçtir, insanı asıl ruhunda kalan yaşlar zehirler...
Arslan şimdi oturduğu sandalyede bunu düşünüyordu.
Neden.. neden üç yıl sonra tekrardan gelen mutluluğu babası zalimce ondan almaya çalışıyordu?
Peren hâlâ uyuyordu... Gün doğmuş ve kendisini tekrardan gecenin kollarına bırakmıştı.
Arslan hafifçe öne doğru eğilmişti. Parmak ucuyla Peren'in karnına dokundu. Burada ikisine ait canlarından bir can vardı.
Ondan zalimce alınmak istenen sadece bir değil iki can vardı.. babası bilmeden bunu neredeyse başaracaktı.
İncitmekten korkar gibi yavaşça gezdirmişti parmak uçlarını. " Burada bir bebek var.. Benim yani bize ait bir bebek ... " Peren'in uyuyan yaralı yüzüne baktı.
Şimdiye kadar Arslan'ın iki bebeği vardı.. Bir tanesi güzeller güzeli kızı Asi ,
