เพชรหลงจันทร์ l ทายาทมาเฟีย

ตอนที่ 2 ผู้จัดการสุดโหด

ตอนที่ 2 ผู้จัดการสุดโหด

รถเก๋งประจำตำแหน่งผู้จัดการของดาราหนุ่มชื่อดังเลี้ยวเข้าจอดในบ้านหลังใหญ่ จันทร์เจ้าขาในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำกับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบก้าวลงจากรถ เมื่อก้มมองดูนาฬิกาข้อมือก็บอกเวลาอีกสิบนาทีจะแปดโมงเช้า เธอรีบก้าวขาเรียวเล็กเข้าไปข้างในโดยไม่ต้องรอให้ใครเชื้อเชิญ เพราะการที่เธอมาบ้านหลังนี้เพื่อมาปลุกเจ้านายนั้นกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับคนในบ้านหลังนี้ไปแล้ว

"หนูเจ้าขา มารับตาเพชรเหรอจ๊ะ"

ฉันหันไปตามเสียงเรียก ก็เห็นคุณแม่ของคุณเพชรกล้านั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

"ใช่ค่ะคุณอา เจ้าขานัดคุณเพชรกล้าไว้แปดโมงเช้าค่ะ"

ฉันยกมือไหว้พร้อมตอบคำถามอย่างนอบน้อม ความจริงฉันต้องเรียกท่านว่านายผู้หญิง หรือคุณหญิงตามคนอื่น ๆ แต่คุณแพรวาบอกว่าท่านยังอายุไม่ถึง 50 ปี ให้เรียกคุณอาก็พอ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เรียกท่านว่าคุณอามาตลอด

"อาว่าคงจะยังไม่ตื่นหรอก พึ่งได้ยินเสียงรถกลับมาก็เกือบตอนเช้าแล้ว"

ลมหายใจถูกถอนออกมายาว ๆ เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของท่าน ทั้งที่กำชับไว้แล้วแท้ ๆ ว่าจะมารับตอนเช้า แต่ก็ยังไปเที่ยวดื่มเหล้า ไปกับผู้หญิงจนได้

///////

"คุณเพชรกล้า ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ตอนนี้แปดโมงเช้าแล้วนะ"

ฉันเรียกคนที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนที่นอนใหญ่ให้ลุกขึ้นพร้อมกับดึงผ้าห่มที่คลุมร่างสูงนั้นออก นอกจากที่จะไม่ตื่นแล้วเขายังดึงผ้าห่มกลับไปตามเดิมอีก

"เจ้าขา เฮียขอนอนต่ออีกหน่อยไม่ได้รึไง พึ่งได้นอนเอง ทั้งเหนื่อยทั้งง่วงมากเลย"

เสียงงัวเงียของคนหนีเที่ยวดังมาจากใต้ผ้าห่ม คุณเพชรกล้าเขาแทนตัวเองกับฉันว่าเฮียตลอดแต่พอฉันถามเหตุผลว่าทำไมก็ไม่เคยตอบ

"ไม่ได้ค่ะ การที่คุณเพชรกล้าไปดื่มเหล้า แล้วก็ไปทำอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นต่อ ไม่สามารถใช้เป็นข้ออ้างในการไปกองสายได้นะคะ ตื่นเดี๋ยวนี้ค่ะ นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้าย"

ฉันยังยืนยันคำเดิม คือเขาต้องตื่นเดี๋ยวนี้

"นี่แม่คงจะบอกหมดแล้วสินะ"

"ถึงคุณอาแพรวาไม่บอกฉันก็รู้อยู่ดี อย่าลืมสิคะว่าโทรศัพท์ของเรามี GPS ติดตามกันอยู่"

"ไม่เอา ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงนะ นะ"

"ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณเพชรกล้ายังไม่ตื่น ฉันจะจับคุณทุ่มลงพื้นด้วยท่าไม้ตายของอดีตนักกีฬายูโดเยาวชนทีมชาติอย่างฉันนะคะ"

ได้ผล คราวนี้คนตัวโตที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มก็ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งทันทีถึงแม้ว่าดวงตาคมคู่นั้นจะยังไม่ลืมขึ้นก็ตาม

"เจ้าขาจะโหดไปถึงไหน เอะอะจับทุ่มตลอด เห็นเฮียเป็นหุ่นซ้อมรึไง เปลี่ยนจากจับทุ่มมาจับเฮียกดจะดีกว่านะ"

"ไปอาบน้ำค่ะ อย่ามาทะลึ่ง"

ฉันต้องส่ายหัวให้กับคนตรงหน้า จะมีใครรู้บ้างมั้ยนะว่าการเป็นผู้จัดการของพระเอกเบอร์หนึ่งที่หลาย ๆ คนอิจฉาอยากจะมาทำเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ ๆ เขามันปวดหัวแค่ไหน

"เตรียมเสื้อผ้าให้เฮียด้วย"

เขาพาร่างกำยำแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นลอนเดินตรงไปทางห้องอาบน้ำ แต่ก็ยังไม่วายสั่งให้ฉันเตรียมเสื้อผ้าให้ เอาจริงนี่ก็ไม่แน่ใจว่าผู้จัดการดาราคนอื่น ๆ จะต้องทำอะไรขนาดที่ฉันทำรึเปล่า

////////

ผมรีบดีดตัวลุกขึ้นด้วยความเร็วแสงเมื่อได้ยินคำว่าจับทุ่ม ผมรู้ดีว่ามันร้ายแรงแค่ไหนเพราะผมเคยโดนมาแล้วตอนที่เจ้าขามาทำหน้าที่ผู้จัดการใหม่ ๆ แล้วปลุกผมยังไงผมก็ไม่ยอมลุก คราวนั้นถึงกับหลังยอกไปหลายวันเลยทีเดียว เห็นหน้าสวย ๆ ตัวเล็ก ๆ แบบนั้นบอกเลยว่าแรงยังกับหมีป่า ทีแรกที่ตัดสินใจให้เธอมาทำหน้าที่ตรงนี้เพราะผมเห็นว่าเธอสวยตรงสเปคแค่นั้น ในใจก็อยากจะรวบหัวรวบหาง แต่มันก็ไม่่ง่ายอย่างที่คิด เพราะตลอดเวลาเกือบปีที่จันทร์เจ้าขามาทำงานกับผม เธอจะคุยแค่เรื่องงานเท่านั้น แต่นั่นแหละความท้าทาย

"มองอะไรคะ หรือว่าเห็นความเซ็กซี่ของเฮียแล้วเริ่มทนไม่ไหว"

ผมแหย่คนตัวเล็กที่นั่งรอผมอยู่ที่โซฟาในห้องนอนเมื่อก้าวขาออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วเห็นเธอจ้องผมเขม็ง

"รีบใส่เสื้อผ้าให้ไวค่ะ สายแล้ว"

เหมือนเดิม สิ่งที่หลุดออกมาจากปากของเจ้าขาเวลาพูดกับผมก็มีแค่เรื่องงานเท่านั้น ทั้งที่ผู้หญิงค่อนประเทศอยากจะมาอยู่จุดที่เธอยืน อยากจะเห็นผมในห้องส่วนตัวแบบนี้ แต่กับผู้หญิงตรงหน้า เธอกลับทำเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

"มาใส่ให้หน่อยสิ เฮียเหนื่อย ไม่มีแรงทำเอง"

ผมพยายามใช้ลูกเล่นมากมายที่ตัวเองมีเพื่อที่จะออดอ้อนออเซาะเธอ แต่ว่า...

"ฉันให้เวลาคุณเพชรกล้าในการแต่งตัวแค่ 5 นาทีนะคะ ถ้าช้าไปกว่านี้รู้ใช่มั้ยคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

ใช่ครับ นอกจากที่เธอจะไม่หลงกลแล้ว เป็นผมที่ต้องกุลีกุจอรีบแต่งตัวให้เร็วที่สุดก่อนที่จะโดนจับทุ่มลงกับพื้นด้วยฝีมือผู้จัดการสุดโหด หน้าก็หวานขนาดนี้ทำไมถึงดุนักก็ไม่รู้

/////////

"จะไปทำงานกันแล้วเหรอลูก เดินทางปลอดภัยนะหนูเจ้าขา"

แม่ผมที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกพูดขึ้นขณะที่ผมกับจันทร์เจ้าขากำลังเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน

"แม่ทำไมอวยพรแต่เจ้าขาล่ะครับ แล้วลูกชายสุดหล่อของแม่่ล่ะ"

ผมหยุดเดินแล้วหันไปหยอกคุณแม่คนสวยเล่นก่อน

"อวยพรเจ้าขาคนเดียวก็พอแล้ว เพชรก็ต้องไปกับเจ้าขา ถ้าเจ้าขาปลอดภัยยังไงลูกชายแม่ก็ปลอดภัย จริงมั้ยจ๊ะหนูเจ้าขา"

"จริงค่ะคุณอา เจ้าขาไปก่อนนะคะ"

เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย นี่ก็ไม่รู้ว่าตกลงใครเป็นลูกแม่กันแน่ ส่วนคนที่โดนอวยพรนะเหรอ นู่น เดินหน้ายิ้มระรื่นล้อผมแล้วไปขึ้นรถประจำตำแหน่งตัวเองเรียบร้อย มันน่่านัก น่าโดนจับกดซะให้เข็ด

////////

"เจ้าขา เฮียถามหน่อย ว่าทำไมต้องโหดร้ายกับเฮียขนาดนี้ด้วยคะ"

จู่ ๆ พ่อพระเอกเบอร์หนึ่งก็ถามขึ้นมาระหว่างที่ฉันกำลังขับรถเพื่อที่จะรีบไปส่งเขาที่กองถ่าย

"ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้แล้วจะจัดการคุณเพชรกล้าได้เหรอคะ ถ้าพูดดี ๆ แล้วคุณรู้เรื่องตำแหน่งผู้จัดการก็ไม่ต้องมาถึงมือฉันหรอกค่ะ"

ฉันตอบกลับไปพร้อมกับหันไปมองหน้าเขาเป็นระยะ ยอมรับตามตรงว่าเขาหล่อมาก หล่อเหมือนหลุดมาจากเทพนิยายเลยก็ว่าได้ แต่ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาละลายหัวใจนี้ก็ซ่อนเขี้ยวเล็บที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่รู้ไว้อย่างมากมาย เวลาที่เขาทำเจ้าชู้หรือพูดจาสองแง่สองง่ามใส่ มันก็มีหวั่นไหวบ้างเป็นธรรมดา แต่ก็นะ ยังไงฉันก็จะต้องไม่ตกลงไปในกองไฟนี้ให้ไหม้ตัวเองเด็ดขาด

////////