Matapos naming kumain ni Kokoy sa napili niyang restaurant ay namasyal muna kami saglit.
Pinapakalma ko ang siya dahil alam kong nag-aalala siya para sa Nanay niya.
Kahit naman hindi niya sabihin sa akin ay alam kong nasa ina ang isipan niya.
Kaya bukas na bukas din ay kailangan ko nang umuwi sa amin para hindi mahati ang iisipin ni Kokoy.
At dapat ay susuliitin ko ang araw na ito para sa aming dalawa ni Kokoy dahil maging busy na siya simula bukas.
Kahit sino naman siguro ang nasa sitwasyon niya ay ganoon din ang mararamdaman.
“Magiging maayos si Nanay, Koy. Sigurado ako riyan. Kaya huwag kang panghinaan ng loob dahil alam kong hindi hahayaan ng Diyos na mawala siya sa inyo.”
Ngumiti siya ng totoo sa harap ko na talagang umabot sa kaniyang mga mata.
Nabuhayan siya ng loob at
