หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา

ตอนที่ 7

7

มือใหญ่ยกขึ้นแตะใบหน้า รสหมัดหนักๆ สองสามหมัดที่ตรงเข้าปากกึ่งจมูกและเบ้าตายังติดตรึงในความรู้สึกจนถึงทุกวันนี้ เพราะมันทำให้เขาปากเจ่อ อดกินแกงเผ็ดๆ แถมดวงตาปูดบวมและแดงช้ำ จนไม่กล้าออกไปนอกบ้านเสียตั้งหลายวัน

คิดแล้วก็เจ็บใจจริงๆ ที่ให้ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทำร้ายเอาได้ พอจะเอาคืนก็กลัวจะถูกหาว่ารังแกเด็ก ถ้าใครเห็นเข้า เขาต้องโดนต่อว่าทั้งขึ้นทั้งล่อง

กรามหนาขบกัดบดเบียดจนนูนเด่น ดวงตาคมกริบเป็นประกายแข็งกร้าว ไม่ให้ไอ้หรือยายบ้านั่นทำร้ายเขาแล้วลอยนวลไปได้หรอก สุภาษิตบทหนึ่งบอกว่า...สิบปีแก้แค้นก็ไม่สาย โลกมันกลม ยังไงเขาจะต้องเจอไอ้เจ้าวายร้ายนั่นอีกแน่นอน

ฉัตรจักรสะบัดศีรษะไล่ความคิดเรื่องไอ้วายร้ายที่ทำให้เขาต้องคิดถึงเรื่องการออกกำลังกายและฝึกฝนฝีมือการต่อสู้ขึ้นมาใหม่ ชายหนุ่มหันไปมองเทพกานต์ คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยคล้ายกำลังไต่ถาม จะทำอย่างไรต่อไป

“งั้นมึงก็คอยดูไอ้ฉัตร กูจะเอายายนักร้องนั่นมาเป็นของกูให้ได้” เทพกานต์พูดน้ำเสียงหนักแน่น ในดวงตาคมเข้มและใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะ

ฉัตรจักรถึงกับเสียววูบในอก เพราะจำน้ำเสียงแบบนี้ได้ดี เหตุการณ์ในวันวานย้อนกลับเข้ามาในความคิด วันที่เขาและเทพกานต์รวมถึงเพื่อนอีกสองสามคนนั่งทานอาหารและคุยสัพเพเหระกันในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย แล้วมีหญิงสาวร่างสูงโปร่งเดินผ่านมา ในอ้อมแขนนั้นเต็มไปด้วยหนังสือหอบใหญ่เดินผ่านหน้าเขาและเพื่อนๆ ไปอย่างไม่แม้แต่จะสนใจคำแซว ไม่แม้แต่จะมองหน้าผู้ชายคนไหนและด้วยความคึกคะนองและปากเปราะ

ในตอนนั้นเขาก็ปากไวเอ่ยพนันกับเพื่อนหนุ่มที่เจ้าเสน่ห์ที่สุดที่ไม่ว่าจะจีบหญิงคนไหนก็ไม่เคยพลาดหลุดมือสักครั้ง เพียงแค่พูดด้วยความสนุกและคึกคะนอง โดยไม่คิดว่าเทพกานต์จะรับคำท้าและทำได้สำเร็จเสียด้วย และเรื่องราวในวันนั้นก็ทำให้เขารู้สึกผิดและเสียใจกับหญิงสาวคนนั้น...

รมย์นลิน ยมลภัทร จากวันที่เทพกานต์ทำตามคำท้าสำเร็จและพูดจาไม่ดีด้วย เธอก็ได้หายออกไปจากวงจรชีวิตของทุกคน ทำราวกับว่าไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

“เฮ้ย!! มึงจะไปไหนไอ้เทพ”

เทพกานต์ไม่ตอบแต่กลับเดินลิ่วๆ ไปตามเส้นทางที่นักร้องสาวเดินลับหายไปเมื่อครู่ ด้วยรอยยิ้มหยามหยันและเคร่งเครียด ถ้าอยากจะเล่นตัวเขาก็ไม่ว่า แต่ก็ควรดูด้วย กำลังเล่นอยู่กับใคร ถึงไม่อยากไปกับเขา แต่ก็ควรมาคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ว่าเดินหนีไปแบบนี้

“เฮ้ย!! คุณครับ ทางนั้นไปไม่ได้นะครับ นั่นไม่ใช่...” พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งร้องทักและจะเดินไปดักทาง แต่เสียงนั้นก็ต้องเงียบหายไป เมื่อเทพกานต์ตวัดสายตาคมกริบและดุร้ายเหมือนกับพญาเสือโคร่งมองมา และมีเพื่อนอีกคนก็เข้าไปกระซิบบอกจนหน้าเจื่อนและซีดเผือด จึงต้องรีบถอยห่างไปอย่างรวดเร็ว

เทพกานต์เดินลิ่วๆ ไปจนถึงห้องหนึ่งซึ่งเขาคิดว่าน่าจะใช่ห้องที่สาวนักร้องจอมหยิ่งใช้เป็นที่พักกายและแต่งตัว ซึ่งเขาเองก็เคยใช้หาความสุขส่วนตัวกับนักร้องคนอื่นๆ มาแล้ว แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบแต่ความมืดมิด

“แม่ง...อยู่ห้องไหนวะ” ชายหนุ่มสบถเสียงเขียวด้วยความขุ่นเคืองใจ ดวงตาคมกริบตวัดมองไปรอบๆ ทางเดิน และก็สะดุดกับแสงไฟสลัวๆ ที่ลอดออกมาจากประตูห้องซึ่งอยู่ในสุด

หืม...ท่าทางจะเส้นใหญ่ใช่เล่นเลยนะนี่ ถึงได้มีห้องส่วนตัวให้ด้วย รอยยิ้มมาดหมายผุดขึ้นบนใบหน้าคมคร้าม ดวงตาคมกริบพราวระยับมองไปยังห้องเล็กซึ่งเคยใช้เป็นห้องเก็บของอย่างมาดหมาย

‘นึกว่าจะหนีฉันพ้นหรือแม่ตัวดี’

ร่างหนาใหญ่เดินลิ่วๆ ไป มือจับลูกบิดประตูและเปิดเข้าไปแล้วก็สมหวัง เมื่อเห็นแม่สาวนักร้องจอมหยิ่งนอนอิงเก้าอี้ตัวใหญ่

ชายหนุ่มหันไปปิดประตูและไม่ลืมกดล็อกให้เรียบร้อย ถ้าปากหวานๆ ของเขาทำงานสำเร็จ ก็จะรักแม่จอมหยิ่งเสียในห้องนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่ถ้าไม่ใช่ถึงจะต้องลงมือลงไม้กันก็จะมาว่าหรือโทษกันไม่ได้ อยากยั่วเขาเองนี่นา

สองมือใหญ่กำหมัดแน่น ขบกัดฟันกรามจนนูนเด่น เพื่อระงับความปรารถนาที่เอ่อล้นมาจนกายเริ่มปวดร้าวที่ยากจะหักห้ามเอาได้

นลินรู้สึกตัวตั้งแต่ที่ยินเสียงลูกบิดประตูแล้ว แต่เลือกที่จะนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น ด้วยอยากรู้ว่าคนที่เข้ามาอย่างเสียมารยาทนั้นต้องการสิ่งใด

รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นตรงมุมหนึ่งของริมฝีปากอวบอิ่มได้รูป ถ้าให้เดา คิดว่าเดาไม่ผิด จะต้องเป็นนายเทพกานต์ อรุณสนิทชัยวงศ์ จอมหยิ่งที่หลงตัวเองเหลือเกิน คงจะคิดว่าเงินซื้อได้ทุกสิ่ง แต่ยังไงก็ซื้อชีวิต ความตาย ความรักและความเจ็บปวดไม่ได้อยู่ดี

ร่างหนาใหญ่เดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหลังเก้าอี้ แสงไฟที่เปิดอยู่ส่องให้เห็นเค้าหน้าหญิงสาวรางๆ จนต้องรีบก้มศีรษะลงไป เพื่อมองดูให้ถนัดตายิ่งขึ้น

ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วใบหน้าขาวนวลผ่องซึ่งยังมีเครื่องสำอางปกปิดอยู่ แล้วก็รู้สึกแปลก เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจกับวงหน้าสวยที่คุ้นตาคุ้นใจเหลือเกิน

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม พยายามคิดดูว่าเค้าหน้านี้เหมือนใครที่เขาเคยเจอหรือรู้จักบ้างไหม แต่ก็คิดไม่ออกว่าละม้ายคล้ายใคร จนต้องรีบสะบัดศีรษะทิ้งไปก่อน เพราะเชื่อ ถ้าเขาเคยเห็นหรือรู้จักหญิงสาวจริงๆ ไม่นานก็จะต้องนึกออก

ดวงตาคมค่อยๆ ไล่มองไปบนวงหน้าสวยอย่างช้าๆ ดูไกลๆ เขาก็ว่าสวยแล้ว แต่ยิ่งเห็นใกล้ๆ แบบนี้ก็ยิ่งทำให้หัวใจสั่นวูบไหว

เทพกานต์กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ความต้องการที่ถูกข่มเอาไว้ก็เริ่มพลุ่งพล่าน ริมฝีปากอวบอิ่มรูปกระจับมันช่างเย้ายวนให้อยากก้มหน้าลงไปแล้วบดคลึง ปลายลิ้นซอกซอนเข้าไปลิ้มรสความหวานภายในโพรงปากที่คิดว่าน่าจะหอมและหวานเหมือนกับได้กินน้ำผึ้ง

ลมหายใจหนุ่มหอบแรงเร็ว ตอนแรกที่เห็นไกลๆ ว่าหญิงสาวตรงหน้าสูงโปร่ง ทรวดทรงองเอวพอประมาณไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่พอมาดูใกล้ๆ เทพกานต์ถึงกับร้องคราง

ผิวขาวนวลเหมือนกับไข่มุก หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่ทะลักล้นออกมาจากขอบเสื้อเกาะอก สะเอวเล็กคอดจนคิดว่าจะใช้สองมือใหญ่กำรอบ และที่ทำให้ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง คือลำขาเสลายาวเรียวและขาวนวลผ่องที่อวดสายตา เพราะกระโปรงตัวเล็กสั้นถอยร่นขึ้นมาจนเกือบจะเห็นความงามของดอกไม้สาวอยู่รำไร

“อืม...” ปากสวยอวบอิ่มอ้าเล็กน้อยและส่งปลายลิ้นสีชมพูออกมาไล้เลียริมฝีปากนุ่ม กายโปร่งบางขยับเคลื่อนไปด้านหน้าเล็กน้อย ทั้งที่อยู่ในอาการหลับตา แต่ศีรษะทุยกลับขยับส่ายเบาๆ พร้อมสองมือเล็กประกบกันไว้และยื่นไปด้านบนเหมือนกำลังบิดขี้เกียจ ก่อนจะเอี้ยวตัวเล็กน้อยให้เนินเนื้ออวบอิ่มขยับไหวกระเพื่อมและเอนลงนอนตะแคงเล็กน้อยส่งให้ทรวงสล้างข้างหนึ่งโดดเด่นขึ้น

ดวงตากลมโตหรี่ขึ้นเล็กน้อย มือเล็กไม่วางไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง กลับเลือกวางบนขาเรียวและถูไถเล็กน้อยเหมือนกำลังยั่วยวนอารมณ์คนที่แอบมองอยู่ ก่อนดวงตากลมโตก็รีบลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่ให้เทพกานต์ตั้งตัว

“ว้าย! ตายแล้ว...” มือเล็กเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นวางบนทรวงขาวๆ และอีกข้างยกมาดึงกระโปรงตัวเล็กที่ถอยร่นขึ้นมาตามลำขาเรียวยาว ดวงตากลมโตเบิกกว้างเป็นประกายตื่นกลัว ริมฝีปากสั่นระริกจนต้องรีบขบกัดเอาไว้

“คะ...คุณเป็นใคร ละ...แล้วเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงกัน อะ...ออกไปนะ” นลินถามและขับไล่เสียงสั่น