รักสุดท้ายของนายราเชนทร์

ยังมีความรู้สึกดี

ใจปองเดินออกจากบ้านพักหลังกะทัดรัด ที่ทำด้วยไม้อย่างดีทั้งหลัง แยกห่างจากตึกใหญ่โดยมีทางเล็กๆไว้เดินถึงกัน โดยผ่านแปลงกุหลาบงามที่เพิ่งปลูกได้ไม่กี่วัน

“ไปแล้วหรือโดม” เสียงหวานๆร้องถาม เมื่อเห็นว่าโดมเดินกลับมาแล้ว

“ครับไปแล้ว”

เจ้าของบ้านพักหลังงามบอกสีหน้ายิ้มแย้ม คนฟังยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร หากผู้ชายคนนั้น ไม่ไว้ตัวจนเกินไป เธอคงไม่เล่นอะไรที่เสียมารยาทออกไปแน่

“คนอะไรไม่รู้ อารมณ์ร้ายชะมัด” เธอบ่นพร้อมทำหน้าแหย่ๆ โดมชายหนุ่มที่รับใช้คฤหาสน์หลังงามมานานยืนฟังอยู่หัวเราะร่า ในคำพูดที่พูดตรงไปมาดี ตอนนี้เขาคิดว่าสองสาวที่เข้ามาด้วยเหตุผลใดก็ตาม ไม่สำคัญ เท่ากับทำให้คฤหาสน์หลังงาม มีชีวิตชีวาขึ้น โดยเฉพาะเจ้านายใหญ่

“ต่อไปเธอช่วยดูแลแปลงกุหลาบให้พี่รักด้วยนะ” เธอบอก สายตามีแววเชื่อมั่น ว่าสิ่งเธอฝาก... ไม่ผิดคน

แม้จะอยู่ร่วมชายคาได้ไม่กี่วัน แต่มิตรภาพที่ไม่มีกำแพงกั้น ทำให้เธอกับโดม สร้างความคุ้นเคยได้รวดเร็ว เหมือนคนรู้จักกันมานานนับปี

“อ้าว แล้วไม่ช่วยดูแลด้วยกันหรือครับ” โดมถามสีหน้าฉงน แต่นั้นมันไม่ไกลความสามารถของเขา

“ได้เวลาออกทำงาน ทำหน้าที่บ้างสิ” เธอตอบสีหน้าระรื่น โดยมองผ่านใบหน้าฉงนคิ้วเข้มผูกปมสงสัยอยู่ในที  

“ทำงาน เอ่อ... งานอะไรครับ?” ริมฝีบางของใจปองคลี่ออก มองสบตาชายหนุ่มที่มีสีหน้าจริงจัง คงรอคำตอบ

“แพทย์อาสา” เธอตอบออกไปอย่างมั่นใจ นึกถึงคำตอบรับจากหน่วยงาน มูลนิธิแพทย์อาสา ทำให้เธอ ได้ทำงานตามที่ตั้งใจไว้ได้สำเร็จ หัวใจก็รู้สึกพองโต เหมือนได้รับของขวัญที่ถูกใจ กับการรอคอยมานาน

คำตอบที่ได้ทำให้โดมรู้สึก ชอบหญิงสาวตรงหน้าหลายเท่าตัวกับการเสียสละเพื่อคนด้อยโอกาส “อ้อ ผมเคยเห็นในทีวี เป็นมูลนิธิที่เรียกว่าหมอกระเป๋าเขียวใช่ไหมครับ”

“ใช่จ๊ะ เป็นมูลนิธิแพทย์อาสาสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี (Princess Mother's Medical Volunteer - PMMV) ชื่อย่อ พอ.สว. เป็นกิจการแพทย์ที่ตั้งขึ้นตามพระราชดำริของสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ที่ได้ทรงพบเห็นความยากลำบากของราษฎร ในด้านการสาธารณสุข ในระหว่างที่เสด็จพระราชดำเนินทรงเยี่ยมตำรวจตระเวนชายแดน ตามจังหวัดชายแดนน่ะจ๊ะ...” เสียงนุ่มหวาน บอกอย่างเข้าใจในความกรุณาธิคุณ ของสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี  โดมพยักหน้าเป็นผู้ฟังที่ดี ใจปองจึงเอ่ยต่อ

“บางครั้งชาวบ้านที่เจ็บไข้ได้ป่วย ไม่ได้รับการดูแลรักษาจากแพทย์เท่าที่ควร เนื่องการเดินทางยากลำบาก บางครั้งต้องรอจนอาการหนัก จึงเดินทางมารักษาในโรงพยาบาลจังหวัด และอาการเล่านั้นก็หนักเกินกว่าจะรักษา หรือโรคที่ไม่ได้เจ็บป่วยมากมาย กลับเรื้อรังจนต้องพิการทุพพลภาพ พวกคนเล่านี้น่าสงสาร” โดมพยักหน้ารับทราบและคิดคล้อยตาม

ดีใจหากมีใครสักคนที่เขารู้จัก ที่พอช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้ แต่ก็อดใจหายไม่ได้

“มาอยู่นี่ตั้งหลายวันไม่เห็นคุณปองเคยเอ่ยถึง ปุบปับจะไป พวกผมทำใจไม่ทัน” ใจปองยิ้มหวาน ส่งให้เพื่อนใหม่ที่เอ่ยเหมือนพ้อ

เรื่องบางเรื่องเธอไม่ได้เล่าให้เพื่อนใหม่ได้รับรู้ ถือว่าไม่จำเป็น เมื่อยังไง ต่างคนก็ต่างมีความฝันเป็นของตัวเอง ที่อยากจะฝันอยู่เงียบๆ

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปโดมจึงนำคุยอีก “ทำงานนี้ไม่ได้ค่าตอบแทนไม่ใช่หรือครับ” แม้จะได้ยินมาว่า พวกอาสาจะไม่ได้ค่าเบี้ยเลี้ยงอะไรเลย แต่ก็มีกลุ่มคนอีกหลายกลุ่มที่สมัครใจทำงานแบบนี้ เพราะคนส่วนใหญ่ทำงานด้วยแรงกายก็ต้องหวังผลตอบแทนเสมอ

“จ๊ะ แต่ก็ทำควบคู่กับงานประจำ ที่สำคัญเราทำเพราะใจรัก เรื่องอื่นจึงไม่ใช่ปัญหา” โดมยิ่งทึ่งในความคิดของหญิงสาวมากขึ้น น้อยคนนักที่ชอบงานสะดวกสบายแต่สำหรับผู้หญิงตรงหน้า สวยทั้งกายและก็จิตใจจริงๆ

ด้วยอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม ว่าสิ่งที่สาวสวยคนนี้ ยอมทิ้งพี่สาวที่อยู่เคียงกันมาโดยตลอด ทิ้งความสะดวกสบาย ไปทำอย่างอื่น คืองานอะไร ครั้นจะถามก็กลัวเสียมารยาท หากหล่อนสะดวกเล่า คงเล่ามาเอง

“เก่งนะครับ แล้วคุณปองจะไปทำงานที่ไหนครับ” โดมเปลี่ยนความอยากรู้ เป็นคำถามอื่น

“ใกล้ๆนี่เอง” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม แต่อีกคนทำหน้าเสียวไส้

“หว้า...แล้วมันที่ไหนล่ะครับ” โดมทำน้ำเสียงยานคาง ด้วยความเสียดาย ใจปองยิ้มขำกับอาการอยากรู้ของชายหนุ่มที่ยื่นมิตรภาพให้เธอสองพี่น้อง ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์หลังงามนี่

เมื่อเธอไม่อยากตอบ เขาก็ไม่คิดตอแย เลยตั้งคำถามใหม่ออกไป “แล้วจะไปเมื่อไหร่ครับ”

เมื่อถูกเอ่ยถาม ถึงวันเวลาเดินทาง สีหน้าเหงาๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ปลายสายตาจับจ้องยอดกุหลาบงาม เหมือนยากจดจำมันไว้ให้มากที่สุด พร้อมคำพูด เบาๆ “อาทิตย์หน้าจ๊ะ แต่นี่ยังไม่ได้คุยกับพี่รักเลย”

“คุณรักจะให้ไปหรือครับ มีกันแค่สองคนพี่น้อง จะแยกกันอีกหรอครับ” โดมรู้สึกหวั่นใจแทน อย่างกับเป็นฝ่ายถูกทิ้งเสียเอง

ระยะห่างโดมไม่ห่วงเท่าว่า บางทีปองรักอาจจะถูกรังแกจากคนใกล้และเมื่อถึงตอนนั้น บางทีคนใกล้ๆอย่างพวกเขา อาจถูกลูกหลงไปด้วย เมื่อไม่อาจทนดูเจ้านายหนุ่ม กระทำอันไม่เหมาะสมกับคนที่ตนเองมีอคติได้

 ใจปองยิ้มในหน้าอย่างเชื่อมั่น “พี่รัก มีคนดูแลแล้ว ปองหายห่วงแล้วละ”

“เฮ้อ...” โดมถอนหายใจ นึกไปว่า นี่ขนาดคุณใจปองเป็นแค่น้องสาวแม่เลี้ยง เจ้านายหนุ่มยังเล่นเกณฑ์คนใช้ทั้งตึกตามหา แล้วหากคุณแม่เลี้ยงเผชิญหน้ากับลูกเลี้ยงตรงๆตามลำพัง จะเกิดอะไรขึ้น...