เรือน้อยหลงคลื่น
แม้ภายในห้องนั้นจะมีบุคคลอยู่ถึงสามคน แต่ขณะนี้คนป่วยยังคงหลับสนิท ส่วนอีกสองคนก็นั่งกันคนละมุมห้อง บรรยากาศภายในห้องแห่งนั้นจึงมีแต่เสียงแอร์ที่ยังทำงานอย่างสม่ำเสมอ
จนกระทั้ง...
เสียงเรียกเข้าด้วยบทเพลงรักเศร้าๆ ทำให้โดมที่นั่งอยู่ไม่ไกลกับเตียงคนป่วย รีบดึงโทรศัพท์ออกมากดรับแล้วลุกขึ้นเดินเลี่ยงไปยังระเบียง
“ห๊ะ! อะไรนะครับแม่... ครับ ครับ ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้... ท่านค่อยยังชั่วแล้วครับ ครับๆ”
ปองรักเหลือบตามอง อย่างแปลกใจในน้ำเสียงของเล็กน้อย เหตุใดแค่คุยกับคนเป็นแม่ โดมถึงมีท่าทีร้อนรนขนาดนั้นและไม่ถึงหนึ่งนาทีการพูดคุยก็ยุติลง
“คุณรัก ยังไงวันนี้ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ” เมื่อคิดว่าผู้ป่วยที่หลับสบายเพราะฤทธิ์ยาได้รับการยืนยันจากแพทย์ว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง นอกเสียจากการสั่งห้ามไม่ให้นำเรื่องที่เป็นการกระทบกระเทือนจิตใจให้คนป่วยรับรู้หรือเห็นเท่า
