บทที่ 4
810 Words
พอกินข้าวเสร็จอะตอมก็เดินมาส่งพวกของโบว์ลิ่งที่คณะแล้วเขาก็ขอคุยกับโบว์ลิ่งสองคน
"วันนั้นโบว์ลิ่งบอกว่าณิชายังไม่มีแฟนจริงเหรอ"
"ค่ะ" พอได้ยินอะตอมถามแบบนั้นโบว์ลิ่งก็เริ่มใจไม่ดี
"โบว์ลิ่งช่วยติดต่อณิชาให้พี่หน่อยสิขอเบอร์โทรหรือไลน์ก็ได้"
"คะ?" ..นั่นไงเข้าเรื่องจนได้
"พี่สนใจณิชามาก"
"แล้วทำไมพี่ไม่พูดกับเขาเองล่ะคะ"
"ก็พี่สนิทกับโบว์มากกว่าหนิ ช่วยพี่หน่อยนะโบว์ลิ่งนะ" เขาพูดพร้อมกับใช้สายตาที่อ้อนวอน
"ขอโบว์คิดดูก่อนแล้วกันค่ะ" พอพูดจบเธอกำลังจะเดินออกมา
"โบว์ลิ่งยังใช้เบอร์โทรเบอร์เดิมไหม เดี๋ยวพี่จะโทรไปหานะ ส่วนพี่ยังใช้เบอร์เดิม"
"ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมาหาเรา พออยากจะให้เราช่วยติดต่อสาวให้ ถามถึงเบอร์โทรเราเลยนะ ไอ้พี่บ้า" โบว์ลิ่งยังไม่ตอบเขาแต่เธอก็เดินออกมาแล้วพูดพึมพำคนเดียว
"แกคุยอะไรกับพี่อะตอมเหรอ เป็นนานสองนานเลย"
ถึงณิชาอยากจะถามแต่ก็ไม่ถามเพื่อน คนที่ถามก็คือยิปซี
"ก็เรื่องทั่วไปนั่นแหละ" โบว์ลิ่งตอบยิปซีแต่สายตามองไปที่ณิชา
ที่จริงคนที่ขอให้โบลิ่งช่วยติดต่อณิชาให้ไม่ได้มีแค่อะตอมหรอก ยังมีผู้ชายอีกหลายคนเพราะณิชาจะสนิทกับโบว์ลิ่งมาก แต่ณิชาไม่เคยเปิดใจคุยกับใครเลย เธอเป็นคนเงียบๆขรึมๆ จนไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาพูดด้วย
ณิชาเป็นคนที่สวยหวาน ฐานะทางบ้านก็ปานกลาง
ส่วนโบว์ลิ่งหน้าตาจะออกแนวน่ารักมากกว่า แต่ก็ไม่มีจุดเด่นมาก เพราะในกลุ่มของเธอมีณิชาเธอก็เลยไม่ค่อยสะดุดตาใคร
ตอนเย็นที่บ้านของโบว์ลิ่ง..
"เป็นอะไรลูก แม่เห็นนั่งหน้าบึ้งอยู่แบบนี้นานแล้วนะ" บัวชมพูเห็นลูกนั่งจ้องโทรศัพท์หน้าบึ้งมานานสองนาน ก็เลยเดินเข้ามาถามลูกดู
แล้วสักพักก็มีสายเข้ามาอีก
"แล้วทำไมไม่รับสายล่ะลูกเบอร์โทรใครเหรอ"
"เบอร์พี่อะตอมค่ะ" ตอบแบบทำหน้าตาเซ็งๆ
"อ้าวทำไมไม่รับสายพี่ล่ะ" แม่ถามเพราะสงสัย
แต่ก่อนพอแม่กลับมาจากไปเล่นกับแม่ของอะตอมเธอจะถามหาอะตอมตลอด
>>{"ฮัลโหล ค่ะพี่อะตอม"} พออะตอมโทรมาครั้งที่สามโบว์ลิ่งก็เลยรับสายของเขา
{"พี่นึกว่าน้องโบว์ ไม่ว่างรับสายพี่ซะแล้ว"}
>>{"พอดีโบว์เข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ พี่โทรมามีอะไรเหรอคะ"}
{"พรุ่งนี้วันหยุดเราไปดูหนังกันไหมชวนณิชาไปด้วย"}
>>{"โบว์ดูก่อนนะว่าโบว์จะว่างไหม เดี๋ยวโบว์ถามณิชาให้"}
ตุ๊ดดดดด พอพูดจบโบว์ลิ่งก็รีบตัดสายเขาไป
"เอ้าา แล้วจะรีบวางไปไหนไอ้เด็กคนนี้" อะตอมมองดูโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"มีอะไรวะ" ฟิวส์เพื่อนสนิทของอะตอม คนนี้หน้าตาก็ใช้ได้ ฐานะทางบ้านก็พอมีอยู่มีกิน
ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งดื่มกันอยู่ที่ร้านเหล้า
ร้านเหล้าร้านนี้จะตบแต่งแบบคลาสสิคหน่อย มีนักร้องวงดนตรีร้องเล่นให้ฟังแบบเพลินๆ เพื่อนสนิทของอะตอมมีทั้งหมดสี่คน ฟิวส์คือหนึ่งในนั้น
"ดูหน้าตามันแล้วสงสัยกำลังมีความรักแน่เลยว่ะ" เข็มทิศเพื่อนอีกคน หน้าตาหล่อเข้ม ผิวพรรณก็ออกทางเข้มมากกว่า ฐานะทางบ้านถือว่าร่ำรวยเลยล่ะ พ่อของเขาเป็นเจ้าของเหมืองทางภาคใต้
"ไอ้นี่ก็ช้าประจำ" ฟิวส์หันไปทางประตูก็เห็นเคนเดินเข้ามา
"ขอโทษทีว่ะกว่าจะสะบัด พวกสาวออกได้" เคนหนุ่มหล่ออีกคนแต่คนนี้ออกแนวเจ้าชู้มาก
"กูนึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ววันนี้" เข็มทิศพูดกับเคนพร้อมกับยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม
"กูก็นึกว่าจะมาไม่ได้แล้ว ก็น้องเเจนน่ะสิไม่ยอมปล่อยกูเลยว่ะ" เคนพูดกับเพื่อนพร้อมกับเรียกพนักงานเสิร์ฟมาขอแก้วเหล้าเพิ่ม
"มึงก็เพลาๆ ลงบ้างเถอะวะเดี๋ยวรถไฟชนกันงานจะยุ่งนะ"
"ว่าแต่ไอ้นั่นมันมีอะไรกับโทรศัพท์วะทำไมมันมองแต่โทรศัพท์จังเลย" เคนหมายถึงอะตอม
"นานๆ ทีเห็นมันยิ้มใส่โทรศัพท์แบบนี้ปล่อยมันไปเถอะ"
"กูกำลังจะขอนัดเดทสาว" อะตอมหันมาคุยกับพวกเพื่อนๆ
"สาวที่ไหนวะ" ทั้งสามถามขึ้นพร้อมกัน
- Writer
