.
.
.
.
.
.
‘ผมเป็นเพื่อนลูน่าครับ!’
.
.
.
.
.
“....” เมื่อได้คำตอบที่ต้องการแต่ดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านจะยังไม่คลายสงสัยคิ้วหนายังคงผูกกันเป็นปมแน่น
“...”แขกผู้มาเยือนเริ่มรู้สึกหวั่นๆในอกมันหวิวอย่างบอกไม่ถูกพยายามกลืนน้ำลายที่หนืดจนฝืดคออย่างยากลำบาก...ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศรอบกายรู้สึกอึดอัดจนผิดวิสัยทั้งๆที่ลมยังพัดเอื่อยๆไม่ขาดสายเมื่อใหญ่เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ฉันไม่เห็นรู้จักนายเลย ลูน่าไม่เห็นเล่าให้ฉันฟัง”
“ค คือเรารู้จักกันตอนลูน่าไปฝึกงานครับ”
“....” คุณพ่อมาดเข้มค่อยๆย่างก้าวเข้ามาหาแขกปริศนาอย่างช้าๆ
“ค คือ เราเป็นเพื่อนกันจริงๆครับ ผมไม่ได้โกหกนะครับ” ร่างหนาเองก็ก้าวถอยหลังอย่างหวาดหวั่นเมื่อรับรู้ถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากชายตรงหน้า ‘.. จะรอดกลับไปไหมวะเนี่ย!’
‘ซันนนนนนนนนนน~~~~~~’ เสียงหญิงสาวปริศนาดังขึ้นห่างออกไปแต่เจ้าของชื่อเลือกที่จะไม่ส
