“ตลกละ เราใช้ราวตากผ้าอันเดียวกันปะวะ? ใครจะไปอยากเห็นให้เสียสายตา” เขาพูดพร้อมผลักหัวฉันชนประตูดึงกึก เสียสายตาอะไรกันเล่า! เพราะแบบนี้ฉันถึงไม่อยากมาอยู่ที่นี่ เพราะมันไม่มีความเป็นส่วนตัวไง ฮึ่ย!
“จะเข้าไปเก็บก็เร็วๆ เลย ให้เวลาหนึ่งนาที” เขาพูดพร้อมกับขยับนาฬิกาข้อมือข้างซ้าย ตกลงฉันยังเป็นเจ้าของห้องอยู่ใช่ไหม? ทำไมอีตานี่ถึงเจ้ากี้เจ้าการยังกับเป็นห้องตัวเองงั้นแหละ!
ฉันไม่พูดอะไรต่อก่อนจะติดสปีดที่เท้าแล้วเข้าไปเก็บอะไรบางอย่างที่เทกระจาดบนเตียงใส่ในกล่องกระดาษอย่างรีบร้อน ฉันก็ไม่เข้าใจว่าจะปิดบังแว๊นเพื่ออะไร แต่แค่ไม่อยากให้รู้อ่ะ อีกอย่างขี้เกียจอธิบายด้วย คุยแล้วทะเลาะกันทุกที!
“เสร็จยัง?” แว๊นตะโกนถามจากหน้าห้องทำเอาฉันสะดุ้งโหยง เวร… ใจเย็นสิ!
“ยังๆ” ฉันร้อนรนก่อนจะส่ายสายตาไปมาหาที่ๆ พอเหมาะจะซ่อนไอ้นี่ได้ สุดท้ายมันก็ถูกยัดลวกๆ ไว้ในตู้เสื้อผ้าพอดีกับที่เสียงเปิดประตูกร
