37 ลานจอดรถ
นักธุรกิจหนุ่มใหญ่วัยเกือบสี่สิบห้าไม่วายส่งเสียงถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เขามีปราการคนเดียว เนื่องจากภรรยาที่รักมาด่วนจากไปตั้งแต่ลูกชายยังเล็ก ด้วยความรักและความคิดถึงภรรยา ปรมัตถ์ไม่ยอมมีใคร และเขาก็เลี้ยงดูบุตรชายคนเดียวนี้มาอย่างดี แม้บางครั้งจะละเลยไปบ้างเพราะงานและความเป็นผู้ชายที่ขาดความละเอียดอ่อนไม่เหมือนผู้หญิง ปรมัตถ์จึงต้องการให้มีใครสักคนมาคอยดูแลลูกชาย และคนที่เขาหมายตาก็คือเดือนฉาย บุตรสาวคนเล็กของเพื่อนนักธุรกิจที่รู้จักกันในวงสังคม
“ไว้คราวหน้าแล้วกันพ่อ”
“คราวที่แล้วก็พูดแบบนี้”
ช่วยไม่ได้นะพ่อ ใจเขาไม่อยากไปไหน ไม่อยากพบใคร นอกจากหน้าสวยๆ ของสลิตา ปราการไม่พูดอีก นอนพักสมองและสายตาเพื่อรอเวลาจัดการกับใครบางคน
ปรมัตถ์เหลือบมองบุตรชายแล้วส่ายหน้า ใช่ว่าไม่รู้ ปราการไม่ได้มีใจชอบพอเดือนฉายเลย แต่เขาก็ยังหวังว่าความใกล้ชิด อาจจะทำให้ลูกชายมีใจให้เด็กสาวบ้าง
