Chapter 6 เล่ห์กลกามา
1223 Words
Chapter 6 เล่ห์กลกามา
“แต่ก่อนอื่นคุณหนูหลี่ต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะเจ้าคะ ออกไปพบครอบครัวทั้งแบบนี้คงไม่ได้แน่”
สาวใช้สูงวัยที่ดูคล้ายเป็นหัวหน้าของเหล่าสาวใช้ทั้งหมดพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหันไปสั่งสาวใช้คนอื่นๆ
“พวกเราเร็วเข้าเถอะ ขืนช้ากว่านี้จะไม่ทันฤกษ์ยาม”
‘ฤกษ์ยาม’
หลี่ซืออี้ทวนคำพูดของหัวหน้าสาวใช้ด้วยความงุนงง แต่ยังไม่ทันได้คิดวิเคราะห์สิ่งใด นางก็ถูกลากกึ่งจูงไปอาบน้ำแต่งตัว เพียงอึดใจต่อมานางก็อยู่ในชุดสีฟ้าอ่อนหวานขับให้นางงดงามราวกับบุตรสาวของผู้มีชาติตระกูล หาใช่หญิงชาวบ้านแสนยากจน
สาวใช้ผู้เป็นหัวหน้าหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณ เพียงเท่านั้นสาวใช้นางหนึ่งก็รีบเดินออกจากห้องไป ชั่วอึดใจต่อมาประตูก็เปิดออกพร้อมกับบุคคลที่หลี่ซืออี้เฝ้ารอคอยมากที่สุด
“ซือเอ๋อร์ลูกแม่!”
“พ่อ! แม่! พี่ชาย!”
หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าครอบครัวอันเป็นที่รัก นางโผเข้ากอดมารดาและบิดาเอาไว้แน่น ปล่อยโฮเหมือนเด็กเล็กๆ ร้องไห้โยเยจนผู้เป็นมารดาถึงกับน้ำตาซึม เหล่าสาวใช้เห็นว่าหมดหน้าที่ของพวกตนแล้วจึงค่อยๆ ทยอยออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
“คนเลวมันทำอะไรพ่อแม่หรือเปล่า”
นางผละจากอ้อมกอดอบอุ่นแล้วรีบสำรวจร่างกายของบิดามารดาทันที แล้วคิ้วสวยก็ถึงกับต้องขมวดมุ่นเมื่อพบว่าผู้ให้กำเนิดทั้งสองมีผิวพรรณผ่องใส อีกทั้งยังสวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ชั้นดีที่ตัดเย็บอย่างประณีตอีกด้วย
“นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“นั่งก่อนเถอะซือเอ๋อร์ ข้าจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าฟังเอง”
ผู้เป็นพี่ชายอีกทั้งยังเป็นตัวสร้างปัญหายื่นมือไปกุมมือน้องสาวเพียงคนเดียว พานางไปนั่งที่เก้าอี้โดยมีบิดามารดานั่งขนาบนางเอาไว้ ส่วนตนนั้นยืนต่อหน้าแล้วพรั่งพรูเรื่องราวทั้งหมดออกมา
“อย่างที่เจ้ารู้ข้าเป็นหนี้พนันจนถูกยึดที่ดินทำกิน ทำให้พ่อแม่และเจ้าต้องลำบาก แต่ที่เจ้าไม่รู้ก็คือนั่นเป็นแค่เพียงหนี้ส่วนหนึ่งเท่านั้น ข้าไม่กล้าบอกความจริงว่าข้ายังติดหนี้พวกมันอีกก้อนโต พวกมันขู่ว่าจะยึดบ้าน และจะจับเจ้าไปขายที่หอนางโลมเหม่ยซิง”
เล่าไปก็ถึงกับดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บช้ำใจ โกรธเกลียดตัวเองที่เลือกเดินทางผิดจนเกือบทำให้ครอบครัวพบกับความวิบัติฉิบหาย
“ข้าพยายามทำทุกอย่างเพื่อขอให้พวกมันเมตตาช่วยยืดระยะเวลาชำระหนี้ แต่พวกมันก็ไม่ยอม อีกทั้งยังส่งคนมาดักลอบทำร้ายข้า”
“ไอ้พวกเลว!”
นางกัดฟันกรอดเมื่อได้ยินดังนั้น ด้วยเข้าใจว่าคนที่พี่ชายติดหนี้คือคหบดีหยาง ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะเลวทรามต่ำช้าได้ถึงเพียงนี้ จิตใจโหดเหี้ยมเกินกว่าจะเรียกตนเองว่ามนุษย์ นางกัดฟันกรอด กำมือเข้าหากันแน่น
ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเขาถูกกดทับลงไปยังก้นบึ้งหัวใจแล้วแทนที่ด้วยความโกรธแค้นในสิ่งที่เขากระทำต่อพี่ชาย
ซืออี้เจ้ามันคนโง่! เจ้าจะไปหลงงมงายกับสัมผัสอ่อนโยนจอมปลอมของชายโฉดได้อย่างไรกัน มันก็เป็นแค่เพียงมารยาที่เขานำมาใช้เพื่อลวงหลอกให้เจ้ามอบความสาวความบริสุทธิ์ให้ก็เท่านั้นเอง
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ดวงตากลมโตก็แดงก่ำคล้ายจะร้องไห้ แต่นางก็สะกดกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้แล้วเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ราวกับไม่ยี่หระสิ่งที่ได้สูญเสียไป
“ใช่พวกมันเลวมาก ข้าติดหนี้มันเพียงน้อยแต่พวกมันกลับคิดดอกเบี้ยข้าเพิ่มเป็นสิบเท่าตัว โชคดีที่วันนั้นคหบดีหยางผ่านมา เขาช่วยข้าเอาไว้ไม่ให้โดนพวกมันรุมกระทืบ เขาใช้หนี้ทั้งหมดแทนข้า โดยหวังเพียงสิ่งเดียว...”
“ก็คือตัวข้างั้นหรือ”
นางเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แววตาที่มองพี่ชายนั้นฉายชัดว่าเต็มไปด้วยความเสียใจและความผิดหวัง นี่เท่ากับว่าพี่ชายขายนางให้กับคหบดีเพียงเพื่อปลดหนี้ของตนเองโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของนางเลยแม้แต่น้อย
โชคดีหรือโชคร้ายก็สุดจะหยั่งรู้ที่นางต้องเสียพรหมจรรย์ให้คหบดีหยางโดยไม่ต้องไปขายตัวเป็นหญิงคณิกาที่หอนางโลมเหม่ยซิง ให้ผู้ชายทั่วหล้าเชยชมคนแล้วคนเล่าอย่างไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรี
“ถ้าเช่นนั้นแล้วทำไมคหบดีหยางต้องจับพ่อกับแม่มาไว้ที่นี่ หรือเพียงเพราะอยากจะบีบบังคับข้าให้จนมุมไร้ทางหลบหนี”
“ทั้งหมดที่ทำก็เพราะว่าข้ารักเจ้านะสิ”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่เปิดออกทำให้คนตัวเล็กถึงกับนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นใบหน้าของคหบดีหยางชัดๆ ไม่ใช่สลัวมีเพียงแสงตะเกียงเฉกเช่นเมื่อคืน
“คะ...คุณชายท่านนั้น!”
แล้วใบหน้าของเขาก็ทำให้นางถึงกับหัวใจเต้นแรงจนแทบกระโจนออกมานอกอก เขาคือคุณชายรูปงามที่มักจะเดินผ่านร้านขายขนมของนางทุกเช้า เขาจะแวะเวียนมายืนอยู่หน้าร้านโดยให้บ่าวรับใช้ซื้อขนมทีละหลายๆ ห่อ บางคราเขาก็เหมาไปจนหมดร้าน โดยที่ทั้งสองไม่เคยพูดจาหรือเอ่ยทักทายกันแม้แต่คำเดียว
ทว่าทุกครั้งที่นางเห็นเขาเดินมาแต่ไกลๆ หัวใจของนางจะเต้นแรง เฝ้ารอคอยให้เขาเดินมาที่ร้านด้วยใจจดจ่อ หลายครั้งที่นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ราวกับมีฟองอากาศอัดแน่นอยู่ในหัวใจจนพองฟูไปหมด
เขาคือชายที่นางแอบรัก แต่เจียมตัวเจียมใจว่าไม่อาจเอื้อมเพราะตนเป็นเพียงแค่หญิงชาวบ้านยากจน ได้แต่เก็บงำความรู้สึกนั้นไว้เรื่อยมา โดยไม่กล้าบอกใครแม้แต่มารดาที่ขายขนมด้วยกัน
ใครเลยจะคิดว่าคหบดีหยางที่พรากพรหมจรรย์ของนางไปจะเป็นคนที่นางแอบรัก
“ขะ...ข้างงไปหมดแล้ว”
“ซือเอ๋อร์ข้ากับพ่อและพี่ชายเจ้าจะไปรอข้างนอก มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกับท่านคหบดีหยางเถอะนะ”
พูดพลางดึงบุตรสาวเข้ามากอด แล้วกระซิบแผ่วให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคนว่า “แม่รู้ว่าเจ้าชอบเขา แม่จึงได้ยอมเออออไปกับแผนการไม่เข้าท่าของเขา ถ้าจะผิดแม่ก็ผิดด้วย แต่แม่อยากให้เจ้ารู้ไว้ว่า แม่ทำทุกอย่างก็เพราะอยากเห็นเจ้ามีความสุขนะซือเอ๋อร์”
“แม่!”
นางเอ่ยเรียกมารดาอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มารดาขยิบตาให้บุตรสาวก่อนจะเดินออกไปโดยมีบิดาคอยประคอง ส่วนพี่ชายนั้นยื่นมือมาตบบ่านางสองสามครั้ง
“อย่าโกรธพี่เลยนะซือเอ๋อร์”
- Writer
