รวมเรื่องสั้น LOVE

สอนสวาท - คนละชั้น

"น้ำฟ้า"

น้ำฟ้าเปลี่ยนทิศทางเดินเมื่อพบกับกลุ่มเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทในมหาวิทยาลัย

ในกลุ่มมีทั้งหมดสี่คนรวมเธอด้วย ทุกคนล้วนเป็นลูกสาวของผู้มีอิทธิพล น้ำฟ้าเองก็เป็นลูกสาวของผู้มีอิทธิพลเบอร์ต้น ๆ ของประเทศที่แค่เอ่ยชื่อก็ไม่มีใครอยากเข้าใกล้เพราะกลัวอำนาจของพ่อ

สุดท้ายเธอก็เป็นคนไร้เพื่อนไปโดยปริยาย ส่วนเพื่อนสามคนที่พอคบกันได้นี้ก็ไม่ได้สนิทจนไว้ใจได้ แต่ละคนคบหากันเพื่อผลประโยชน์ วัน ๆ คุยแต่เรื่องแบรนด์เนม

"วันนี้มาไวจัง"

น้ำฟ้าทิ้งตัวนั่งบนม้าหินอ่อนตัวที่ว่าง เธอส่งยิ้มให้ทุกคนอย่างไว้ตัว

แม้จะค่อนข้างสนิท แต่พวกเราก็ไม่ได้สนิทกันจริง ๆ เรียกว่าคบเพื่อเข้าสังคมก็ไม่ผิดนัก

"แหม พูดเหมือนพวกเราชอบมาสาย คิก ๆ"

เพื่อนคนหนึ่งพูดพร้อมปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ตามมารยาท เธอไม่อยากพูดตรง ๆ ว่าใช่ สาว ๆ ทั้งสามคนชอบมาสาย เลยเวลาเช็กชื่อทุกครั้ง แต่กลับไม่เคยถูกตำหนิหรือหักคะแนน เพราะเงินซื้อได้ทุกอย่าง

"นี่ วันนี้มีเรื่องเด็ด"

มิเกลเปิดหัวข้อขึ้นมา น้ำฟ้าทำท่าตั้งใจฟัง แม้ในใจจะอยากออกจากตรงนี้มากเต็มทนก็ตาม

เรื่องเด็ดของสาว ๆ ก็ไม่พ้นเรื่องข้าวของราคาแพง สำหรับคนอื่นอาจจะน่าสนุก แต่สำหรับน้ำฟ้าเธอเบื่อ

อ่านนิยายยังสนุกกว่าฟังความรวยของคนพวกนี้เลย

"รู้ไหมว่ายัยเนตรแอบแซ่บกับลูกน้องในบ้าน"

เนตร หญิงสาวที่ถูกพูดถึงเป็นอีกหนึ่งคนรวยที่เรียนที่นี่ เพราะมหาวิทยาลัยนี้เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่ค่าเทอมแพงเท่าบ้านหรู ๆ หลังหนึ่งถ้าจะเรียนให้จบ สังคมที่นี่จึงมีแต่คนรวย แบ่งกลุ่มกันไป คุยกันได้บ้าง ไม่ชอบหน้ากันบ้าง อย่างเช่นมิเกลที่ไม่ชอบหน้าเนตรเท่าไหร่

ว่ากันว่าผู้หญิงคนนั้นมาเกาะแกะคู่หมั้นของมิเกล แต่น้ำฟ้าไม่ได้สนใจว่าเรื่องมันเป็นยังไง และจบลงแบบไหน

เพราะสำหรับเธอ ปรบมือข้างเดียวมันไม่มีทางดัง

"ไม่จริงหรอกมั้ง"

น้ำฟ้าออกความเห็น เนตรเป็นผู้หญิงสวย ไม่น่าจะหาคนรักยากจนต้องคว้าคนในบ้านแบบนั้น

"จริงจ้ะ"

มิเกลแย้งทันที

"ใช่ เรื่องนี้จริงร้อยเปอร์เซนต์"

"วันก่อนฉันเห็นยัยเนตรยืนดูดปากแลกลิ้นกับบอดี้การ์ดตัวเอง อีกนิดก็ได้เสียกันกลางแจ้งแล้ว"

"มิเกล"

"ผู้ชายก็หล่ออยู่หรอกนะ แต่ตกอับถึงขั้นลักลอบกินของคนละชั้นแบบนั้น แหวะ กินลงได้ยังไง"

น้ำฟ้าลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเพื่อนทำท่าทางเหมือนจะอาเจียนแบบนั้น หญิงสาวโปรยยิ้มให้เพื่อนทั้งสาม ก่อนจะขอตัวออกมา

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทนฟังไม่ได้ ที่จริงแล้วน้ำฟ้าก็เป็นลูกคนรวยทั่วไปที่แบ่งตัวเองออกจากคนที่มีฐานะด้อยกว่าชัดเจน คำพูดดูถูกแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยิน แต่ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกโกรธมิเกลเหลือเกิน

.

.

"คุณหนู"

แทนคุณเรียกน้ำฟ้าเบา ๆ เขามองใบหน้าสวยที่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

น้ำฟ้าหันไปมองใบหน้าหล่อคมของบอดี้การ์ด ตอนนี้เธอกับเขาอยู่ในน้ำ กำลังเตรียมตัวสำหรับบทเรียนวันนี้

ส่วนพ่อของเธอติดงานอีกแล้ว วันนี้น้ำฟ้าจึงแอบใส่ทูพีชสีเหลืองแทนที่จะเป็นชุดว่ายน้ำแบบเต็มตัวได้

"นายว่า ความรักระหว่างเจ้านายกับลูกน้องมันเป็นไปได้ไหม"

ไม่รู้อะไรดลใจให้น้ำฟ้าถามออกไปแบบนั้น แต่ใบหน้าที่เรียบนิ่งของแทนคุณเคร่งขรึมขึ้นทันทีที่ได้ยิน

"ไม่ได้เด็ดขาดครับ"

"ทำไม"

"เจ้านายกับลูกน้อง แค่สถานะก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าแตกต่าง"

"แล้วถ้าตัดเรื่องสถานะออกไปล่ะ"

"ตัดไม่ได้หรอกครับ เพราะมันคือความจริงที่ต่อให้หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น"

แทนคุณตอบเสียงจริงจัง

น้ำฟ้าพยักหน้ารับ เธอไม่เข้าใจเรื่องความรักเท่าไหร่เพราะไม่เคยมีแฟน ความรักที่เธอรู้จักส่วนใหญ่ก็มาจากนิยายทั้งนั้น

นิยายที่ไม่ว่าคนสองคนจะต่างกันแค่ไหนก็รักกันได้ แต่เรื่องจริงคงไม่มีทางเป็นไปได้อย่างที่แทนคุณบอก

"ฉันอยากเรียนว่ายน้ำแล้ว"

น้ำฟ้าตัดบท ท่าทางกระตือรือร้นขึ้นมาเพราะวันนี้แทนคุณบอกว่าจะสอนให้เธอดำน้ำได้

ถ้าดำน้ำได้ ว่ายน้ำก็ไม่ยาก

แทนคุณขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างบอบบางของคุณหนู เขาแตะแขนเรียวอย่างสุภาพ

"ผมขออนุญาตจับมือนะครับ"

"อือ"

แทนคุณจับมือทั้งสองข้างของคุณหนู เขาสบตากับดวงตาเฉี่ยวสวย ก่อนจะค่อย ๆ พาทั้งตัวเองและคุณหนูลงไปในน้ำ

ภายใต้น้ำที่อุ่นกำลังดี แทนคุณจับมือของน้ำฟ้าไว้แน่นเมื่อเธอมีท่าทางตื่นกลัว ใบหน้าสวยส่ายสะบัดไปมา แต่แทนคุณกลับนิ่งเฉย

น้ำฟ้าอยากจะร้องไห้ เธอกลัวจนอยากขึ้นไปข้างบน แต่แทนคุณกลับยืดร่างกายเธอไว้ พอเธอดิ้นมาก ๆ เข้าเขาก็เปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบกอด

น้ำฟ้าสงบลงทันที

ใต้น้ำไม่น่ากลัวอีกต่อไปเพราะอ้อมแขนของแทนคุณ หญิงสาวหลับตาพริ้ม ซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง ปล่อยร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียวกับน้ำ จนกระทั่งแทนคุณพาเธอขึ้นไปเหนือผิวน้ำ

ซ่าาา

"เป็นยังไงบ้างครับ"

"ฉันดำน้ำได้แล้ว!!"

พูดจบหญิงสาวก็ดำลงใต้น้ำอีกครั้ง สามสิบวินาทีหลังจากนั้นเธอก็ผุดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

"แทนคุณ ฉันดำน้ำได้แล้ว!"

"ใช่ครับ คุณหนูเก่งมาก"

"ฉันดำน้ำได้! ฉันไม่กลัวน้ำแล้ว!!"

คุณหนูกระโดดด้วยความยินดี ก่อนที่ร่างบางจะโถมเข้าหาบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งตัว

"คุณหนู!"

"ฉันไม่กลัวน้ำแล้ว ไม่กลัวแล้ว..."

แทนคุณชะงัก ความตั้งใจที่ปฏิเสธอ้อมกอดนั้นเปลี่ยนไป เขาวางมือลงบนเอวบาง อีกข้างก็ลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าช้า ๆ พร้อมกับผุดรอยยิ้มขึ้น

"คุณหนูเก่งมากครับ"

.

.

"ว่ายน้ำได้แล้ว"

"ค่ะคุณพ่อ"

น้ำฟ้าบอกบิดาอย่างตื่นเต้น สองอาทิตย์ที่เรียนว่ายน้ำกับแทนคุณ ตอนนี้เธอสามารถว่ายน้ำได้แล้ว

"เร็วนะ"

"แทนคุณเก่งค่ะ คุณพ่อต้องให้รางวัลเขานะคะ"

คุณหนูส่งยิ้มให้บอดี้การ์ดหนุ่ม แทนคุณไม่ได้ยิ้มตอบ เพียงแค่ก้มหน้าลงรับคำชื่นชมนั้นไว้

"งั้นหรือ งั้นคงต้องให้รางวัลใหญ่"

คนอายุมากเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกินอาหารต่อโดยไม่พูดอะไรอีก

น้ำฟ้ามัวแต่ดีใจไม่ได้สังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของพ่อ และเธอไม่รู้ตัวเลยว่าหลังจากวันนั้นเธอจะไม่ได้เจอกับแทนคุณอีก

.

.

ท่าทางของน้ำฟ้าที่ซึมลงทำให้เพื่อน ๆ แปลกใจ ปกติน้ำฟ้าไม่ได้พูดเยอะ แต่ก็ไม่เคยซึมจนดูอ่อนแอแบบนี้มาก่อน

"น้ำฟ้า ไม่สบายหรือเปล่า"

"เปล่า"

"หน้าเธอไม่ค่อยดีเลยนะ ทะเลาะกับแฟนมาเหรอ"

คำถามของมิเกลทำให้น้ำฟ้างง เธอไม่มีแฟน แต่ทำไมมิเกลถึงถามแบบนี้

"นั่นสิ หน้าตาเหมือนทะเลาะกับแฟนเลย"

เพื่อนคนอื่นก็เห็นพ้องต้องกัน น้ำฟ้างุนงงกว่าเดิม เธอไม่ได้ทะเลาะกับแฟน เธอแค่รู้สึกแปลก ๆ

ไม่ได้เจอแทนคุณมาสองอาทิตย์แล้ว เขาหายไปไหนไม่เห็นบอกเธอสักคำ

มันน่าน้อยใจ

"ทะเลาะกับแฟนจริงด้วย พอฉันพูดแบบนี้แล้วเธอทำหน้าเหมือนกำลังงอนใคร"

"ผู้ชายคนไหนน้าที่ทำให้คุณหนูน้ำฟ้างอนได้เนี่ย"

"ไม่มีหรอก"

น้ำฟ้าบอกปัด แต่สีหน้าเพื่อน ๆ กลับแสดงออกชัดเจนว่าไม่เชื่อ

คำพูดของเพื่อนติดอยู่ในหัวของน้ำฟ้าจนกระทั่งเลิกเรียน หญิงสาวกลับบ้าน เปลี่ยนชุดเป็นชุดว่ายน้ำทูพีชสีขาว ก่อนจะใส่ชุดคลุมแล้วเดินลงมาชั้นล่าง

สระว่ายน้ำวันนี้เงียบกริบ บ้านทั้งหลังร้างเพราะไม่มีใครอยู่นอกจากลูกน้องของพ่อที่กระจายตัวอยู่รอบบ้านเพื่อรักษาความปลอดภัย ส่วนพ่อของเธอไปต่างประเทศ ไม่รู้จะกลับวันไหน

น้ำฟ้าไม่มีพี่เลี้ยง ตั้งแต่เสียแม่ไปเมื่อห้าปีก่อนเธอก็ไม่เอาใครทั้งนั้น เธอรักความเป็นส่วนต้ว เพราะฉะนั้นหลังจากหกโมงเย็นคนงานในบ้านทุกคนต้องอยู่แค่ในที่พักของตัวเอง ห้ามเข้ามาในบ้านจนกว่าจะได้รับอนุญาต

พรึ่บ

หญิงสาวปลดชุดคลุมออก ร่างขาวเนียนแทบกลืนไปกับชุดว่ายน้ำค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้สระ อีกแค่นิดเดียวปลายเท้าก็จะแตะกับน้ำสีฟ้าอ่อนแล้ว แต่น้ำฟ้ากลับหยุดชะงัก

"แทนคุณ"

หญิงสาวมองผืนน้ำ ภาพของใครบางคนผุดขึ้นมา มันน่าโมโหที่มักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อเธอจะว่ายน้ำ

แทนคุณที่หายไปในชีวิตจริง แต่กลับหลอกหลอนเธอในความคิดจนน่าโมโห

"คนบ้า จะไปไหนก็ไม่บอก"

น้ำฟ้าแตะเท้ากับน้ำจนภาพของแทนคุณสั่นไหว

"เกลียด จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับมา อ๊ะ!"

ตู้ม!!!

"ช่วย...อึก!"

เพราะตกลงมากะทันหันทำให้น้ำฟ้าตั้งตัวไม่ทัน หญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายผิวน้ำ ความกลัวในวัยเด็กหวนกลับมาจนลืมวิธีว่ายน้ำไปจนหมด

ร่างเล็กพยายามดิ้นเพื่อเอาชีวิตรอด น้ำมากมายเข้ามาในร่างกายและดวงตาจนพร่ามัว น้ำฟ้าร้องไห้ แรงที่เคยมีลดน้อยลงเรื่อย ๆ

เธอกำลังจะตาย

ชั่วขณะหนึ่งที่จมอยู่ในน้ำน้ำฟ้าคิดถึงคน ๆ นั้น ตอนที่เรียนว่ายน้ำ ต่อให้เธอจมกี่ครั้งก็มีแขนแกร่งคอยช่วยเหลือ เธอไม่กลัวน้ำเลยถ้ามีแทนคุณอยู่ด้วย

แต่วันนี้กลับไม่มี

ไหนบอกจะไม่ทิ้งกันไง

น้ำฟ้าปล่อยให้ตัวเองจมลงไปจนถึงก้นสระ วันนี้เธอคงไม่โชคดีเหมือนในวัยเด็กที่มีคนมาช่วยไว้ทัน

ในที่สุดสิ่งที่เธอกลัวก็กลับมาพรากชีวิตเธอไปจนได้

.

"คุณหนู!!"