คุณชาย&จอมแก่น - วันแรกก็ได้เรื่อง

1765 Words

"โอ้ววววว นั่นมัน...ช้างน้อย" "ว่ายังไงนะ!!" ปฐพีร้องถามเสียงดังลั่น นาทีนี้เขาไม่สนแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนดีหรือโจร แต่มาบอกว่าน้องชายเขาเป็นช้างน้อยมันใช้ได้ที่ไหน! ระดับปฐพีแล้ว อนาคอนด้าเท่านั้นที่คู่ควร "ช่างเถอะ รีบใส่ผ้าได้แล้ว มันไม่ได้น่ามองเท่าไหร่หรอกนะ" "นี่!" "ฉันไปนั่งรอตรงนั้นนะ จะยืนแก้ผ้าอยู่แบบนี้ก็ตามใจ" พูดจบร่างเล็กก็เดินนวยนาดไปที่กลางบ้าน เธอนั่งรออยู่ตรงนั้นจริง ๆ ไม่คิดจะหันมาสนใจปฐพีด้วยซ้ำ คุณชายจากเมืองกรุงหน้าชา รีบหยิบผ้าขนหนูขึ้นมันพันเอว ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าห้องไปใส่เสื้อผ้า ให้ตาย เกิดมายี่สิบสี่จะยี่สิบห้าปีอยู่แล้ว นอนกับผู้หญิงมาหลายสิบคนทั้งไทยทั้งเอเชีย ยังไม่เคยมีใครเมินหุ่นเท่ ๆ หรืองูยักษ์ของเขาได้เลย ขนาดสาวฝรั่งยังชมเปาะว่าปฐพีคนนี้หุ่นดี แถมยังใหญ่และอึดกว่าหนุ่ม ๆ บ้านหล่อนด้วยซ้ำ แล้วยัยคนนี้เป็นใคร มาหาว่าเขาเป็นช้างน้อยเฉยเลย ปฐพีเดินหน้าบึ้งออกมาจากห้องนอน เขามองคนที่นั่งจิ้มมือถือไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนจะแสร้งไอในลำคอ "อะแฮ่ม" "เสร็จแล้วเหรอ" ชมพู่เก็บมือถือเข้ากระเป๋า ก่อนจะกระโดดมายืนข้าง ๆ ชายหนุ่ม "เฮ้ย!" ปฐพีสะดุ้งโหยง ถอยหลังไปหลายก้าวเพราะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ปกติ "ขวัญอ่อนจัง" "เธอเป็นใคร" ชายหนุ่มถามอย่างระแวดระวัง แม้ตัวเองจะเป็นผู้ชาย แต่ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเขา ปฐพียอมรับว่าเขากลัว ไม่รู้ว่าคนต่างจะหวัดจะป่าเถื่อนแค่ไหน แต่เท่าที่รู้มาคนพวกนี้ไร้อารยะ ชอบใช้ความรุนแรง ไว้ใจไม่ได้ คุณแม่ใจร้ายกับเขาเกินไปแล้ว "ฉันชื่อชมพู่ เป็นลูกแม่สมรกับพ่อมานพ ทั้งคู่เคยทำงานให้บ้านคุณเมื่อสิบกว่าปีนู้นนน" "แล้ว?" "แม่ฉันให้ฉันมาดูแลคุณระหว่างที่มาดัด...มาปรับพฤติกรรมที่นี่" "ไม่ต้อง! ฉันอยู่ได้ ไม่ต้องรบกวนเด็กนักเรียนแบบเธอหรอก" "เด็กนักเรียน?" ชมพู่ขมวดคิ้วฉับ "อือ ยังเด็กยังเล็กไปตั้งใจเรียนก่อนเถอะ" "คุณอายุเท่าไหร่" "จะยี่สิบห้า ทำไม" "มิน่า" ชมพู่ยกแขนขึ้นกอดอก "ฉันกำลังจะยี่สิบหก" "ล้อเล่นน่า" "จะดูบัตรไหมล่ะ" เธอเสนอ แต่ปฐพีกลับส่ายหน้ารัว ๆ "เอาเถอะ ฉันไม่อยากพูดมากมันเมื่อยปาก วันนี้จะกินอะไรจะได้ทำให้" "จะทำให้จริง ๆ เหรอ" ความระแวงหายไปทันทีเมื่อพูดถึงของกิน เพราะตั้งแต่เช้ามาปฐพียังไม่ได้กินอะไรเลย หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว "ใช่ ฉันมีหน้าที่ดูแลบ้านและอาหารการกินให้คุณ ไม่ต้องห่วง ฉันทำกับข้าวอร่อย จะกินอะไรล่ะ" "สเต็กเนื้อวากิว! ที่จริงฉันชอบกินระดับA5 แต่ตอนนี้A3ก็ได้ไม่มีปัญหา เอาแบบมีเดียมแรร์ ฉ่ำ ๆ หวาน ๆ อ้อ ฉันเอาสลัดด้วยนะ แก้เลี่ยนน่ะ" คุณชายรัวมาเป็นชุดจนชมพู่ฟังไม่ทัน และพอพูดจบ ร่างสูงก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนทันที "คุณ!!" "เสร็จแล้วเรียกนะ ฉันจะงีบสักหน่อย" ปัง! ชมพู่เกาหัวเบา ๆ หน้าตางุนงงสุดขีด "อะไรของเขาวะ" . . ก๊อก ก๊อก ก๊อก "คุณ อาหารเสร็จแล้วนะ" เงียบ... ชมพู่ลองเคาะอีกครั้ง "คุณ! จะกินไหมข้าวน่ะ" ยังคงเงียบเหมือนเดิม ชมพู่ที่ไม่ได้มีความอดทนมากนักตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปโดยพละการ ผลั่ก "คุณ" "อื้อ" ร่างที่จมไปกับฟูกพลิกตัวหนี หมอนอีกใบถูกหยิบมาปิดหูปิดหน้าจนมิด "คุณ กินข้าว" "อือ...อีกห้านาที" "ไม่ห้านาทีแล้ว ฉันต้องรีบกลับบ้าน มันมืดแล้วนะคุณ!" "ขออีกแปปเดียว" "ไม่!!" ชมพู่ดึงหมอนใบใหญ่ออก "ลุกกกกกก!!" ตามด้วยผ้าห่มทั้งผืน "ทุเรศ!" เสียงใสสบถด่า พร้อมกับโยนผ้าห่มขึ้นไปบนตัวปฐพีตามเดิม ใบหน้าน่ารักบึ้งตึง สองครั้งแล้วนะที่เธอต้องมาเห็นช้างน้อยของอีตานี่ คนบ้าอะไรนอนไม่ใส่เสื้อผ้า ปล่อยให้ห้อยโทงเทงอยู่ได้ "ถ้าไม่ลุกฉันจะเอาไปเทให้หมา" "ลุกแล้ว!" ปฐพีรีบลุกทันทีเมื่อได้ยินคำขู่ เขารักหมา รักแมว รักสัตว์ทุกชนิด แต่ถ้าต้องเสียเนื้อวากิวให้ในช่วงที่ถูกคุณแม่ส่งมาปรับพฤติกรรมแบบนี้เขารับไม่ได้จริง ๆ "ลุกแล้วก็แต่งตัวด้วยล่ะ ฉันไม่อยากเห็นช้างน้อย ๆ ของคุณเป็นรอบที่สาม" "นี่!!" ชมพู่ไม่รอฟังคำแก้ต่าง เธอเดินออกจากห้องไป พร้อมทั้งปิดประตูให้เสร็จสรรพ ปล่อยให้คุณชายจัดการธุระของตัวเองให้เรียบร้อย ปฐพีทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาก้มลงมองอนาคอนด้าที่ยังนอนสงบนิ่งของตัวเอง สองครั้งแล้วนะ ถึงเขาจะเป็นคุณชายที่มั่นหน้าและค่อนข้างหลงตัวเอง แต่พอถูกพูดแบบนี้ใส่สองครั้งติด ๆ มันก็เสียความมั่นใจเหมือนกัน "ช้างน้อยอะไรใหญ่ขนาดนี้" . . ชมพู่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอเล่นมือถือตามประสาคนว่างงาน ก่อนจะวางมันลงเมื่อคุณชายเดินเข้ามาใกล้ ปฐพีมองอาหารบนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถาม "ไหนสเต็ก" "ไม่มี" "เธอ!" "กิน ๆ ไปเถอะคุณ ถึงจะไม่ใช่สเต็กวากงวากิวอะไรนั่นแต่ก็อร่อยนะ ฉันนำเสนอไข่เจียวทรงเครื่องสูตรเด็ด อ่อ ผัดคะน้าน้ำมันหอยก็อร่อย" "ฉันจะกินสเต็ก" "ไม่มี" "ฉันจะกิน!" "โอ้ย!! บอกว่าไม่มีก็ไม่สิ ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง" "ไม่มีก็ซื้อสิ สั่งเดลิเวอรี่ก็ได้" "ที่นี่ไม่มีเดลิเวอรี่ กลางป่าแบบนี้ใครจะมาส่ง" "งั้นฉันก็ไม่กิน!" โครกก!! ปฐพีหน้าร้อนจัด มือกุมท้องตัวเองเอาไว้ ร้องไม่ดูเวลาเลย! ชมพู่ยกยิ้ม จะขำก็กลัวว่าคุณชายจะเสียฟอร์มไปมากกว่านี้ เธอจึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไป ที่จริงคุณชายไม่ได้แย่เท่าไหร่ แค่เอาแต่ใจและอีโก้สูงไปหน่อย มิน่า...ถึงได้ถูกส่งมาอยู่ที่นี่ "กินข้าวเถอะ ลองก่อน คุณอาจจะลืมสเต็กนั่นเลยก็ได้" ปฐพีนั่งลงง่าย ๆ เขาอยากจะโวยวายต่อ แต่ท้องมันไม่รักดี กินก่อน จะได้มีแรงสู้กับผู้หญิงปากจัดนี่ ผู้หญิงอะไร เจอหน้ากันไม่ถึงห้าชั่วโมงก็ทำให้เขาปวดหัวขนาดนี้ . . เปรี้ยง!!! ซ่าาา!! "โอ้ย! ฝนมาตกอะไรตอนนี้" ชมพู่ก่นด่าฟ้าฝนไปเรื่อย เธอนั่งไม่ติดเก้าอี้ อยากกลับบ้านใจจะขาด แต่ฝนกลับตกลงมาไม่ลืมหูลืมตาตอนที่เธอกำลังล้างจานให้คุณชาย "หนูติดฝน" หญิงสาวรับสายจากแม่ กรอกเสียงเซ็ง ๆ ลงไป "อยู่ที่บ้านคุณดินนี่แหละแม่" (ก็ยังดี แม่คิดว่าแกไปติดฝนที่ข้างทาง) "อยากลับบ้าน" (แม่ดูข่าว เขาบอกพายุเข้า อาจตกทั้งคืน ยังไงแกก็นอนที่นั่นไปก่อน ฟ้องหับมีเยอะไม่ใช่หรือ ขอเขาอาศัยคืนเดียวคงไม่เป็นไร) "ไม่เอา! แม่ไม่ห่วงหนูหรือไงให้หนูนอนบ้านผู้บายสองต่อสองอะ" (ห่วงว่าแกจะเกิดอุบัติเหตุมากกว่า ฝนตกแบบนี้...) ชมพู่ใจอ่อนยวบ เธอไม่กล้าโต้แย้งอะไรอีก เพราะกลัวว่าจะไปสะกิดแผลของแม่เข้า ที่จริงแล้วชมพู่กำลังจะมีน้องสาวอีกหนึ่งคน แต่ในวันฝนตก แม่ที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์พ่อไปโรงพยาบาลเพราะปวดท้องคลอดกลับประสบอุบัติเหตุ แม่แท้ง แท้งทั้ง ๆ ที่อีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้าน้องแล้ว กว่าจะทำใจได้แม่ใช้เวลาหลายปี ระหว่างนั้นพ่อกับแม่พยายามมีลูกอีกครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็มีเธอแค่คนเดียว (อยู่นั่นแหละ ดูแลตัวเองให้ดี) "จ้ะ" ชมพู่วางสาย เธอมองสายฝนสักพัก เมื่อมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกก็ตัดสินใจหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้าน "คุณ" "อือ" ปฐพีตอบทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากจอไอแพด "วันนี้นอนด้วยนะ" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เขามองฝนที่ตกไม่หยุดสลับกับใบหน้าหวาน "ข้างขวามีห้องว่างอยู่" "ขอบคุณ" ชมพู่เอ่ยขอบคุณสั้น ๆ ก่อนจะเดินไปที่ห้องดังกล่าว เธอหมดหน้าที่ที่ต้องทำแล้ว และปฐพีเองก็ใช้เวลาส่วนตัว ดังนั้นเธอก็ขอใช้เวลาส่วนตัวบ้าง . . 01:00 ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ "อื้อ เสียงอะไร" ชมพู่บิดขี้เกียจ ตากลมที่แทบลืมไม่ขึ้นมองไปที่ประตู ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ "เธอ!" "คุณดิน?" "ฉันเอง เปิดประตูหน่อย" "มีอะไร" ชมพู่เปิดไฟที่หัวเตียง เธอก้าวลงจากเตียงและเดินไปที่ประตูแต่ยังไม่ยอมเปิดออก อันตราย ขึ้นชื่อว่าผู้ชายก็อันตรายทั้งนั้น "ฉันถูกผีหลอก" "ห้ะ!" ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ "เปิดประตู ขอเข้าไปอยู่ด้วย" เสียงร้อนรนของปฐพีทำให้ชมพู่รู้ว่าเขาคงไม่ได้โกหก หญิงสาวเปิดประตูออก ไม่ทันได้พูดอะไรร่างใหญ่ก็กระโจนเข้าไปในห้อง ขึ้นไปบนเตียง เอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองจนเหลือแต่ลูกตา "ปิดประตูสิ" "อื้อ" แม้จะงง ๆ แต่ชมพู่ก็ทำตาม ครืน "เหวอ!" ฟ้าที่สว่างวาบขึ้นมาเสี้ยววินาทีทำให้คนในผ้าห่มร้องด้วยความตกใจ ชมพู่ขมวดคิ้ว เธอเริ่มมั่นใจแล้วว่าปฐพีไม่ได้โกหก แต่ผี....อย่างนั้นเหรอ "ผีไม่มีจริงหรอก..." พรึ่บ! "เฮ้ยย!!!" จู่ ๆ ไฟทั้งบ้านก็ดับสนิท ชมพู่ไม่ทันได้โวยวายอะไรก็รู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างถูกกอดไว้จนแน่น อะไรเนี่ย! "คุณ อย่ามาหลอกแต๊ะอั๋งฉันนะ! ปล่อยเลย!" "ไม่ ๆ ๆ นะโมตัสสะ ๆ ๆ" "โอ้ย!" ชมพู่ปวดหัวตุ๊บ ๆ นอกจากปฐพีจะไม่ยอมปล่อยแล้ว เขายังเอาแต่สวดมนต์วนไปวนมาจนน่ารำคาญ นี่เขามาจากกรุงเทพฯ จริงไหมเนี่ย ขี้ขลาดตาขาวกว่าคนต่างจังหวัดแบบเธออีก ชมพู่ปวดหัว!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more