♚Mischievous♚: 5
1156 Words
Siera's POV
"Staring is rude." Sabi ko habang kumakain. Napansin ko naman na natigilan ito sa ginagawa niyang pagtitig sakin. Akala niya siguro hindi ko siya napapansin sa pagtitig sakin. Kaya ako nagsuot ng nerd glass ay para hindi niya ako makita pero nagkamali ako. Kanina kasi ay nakita ko siya na naglalakad sa grounda nung papunta ako sa Dean's office. Hindi ko aakalain na makikita ko na naman ang feelingerong ito.
"Akako may tawag." Biglang turan ni Gin sa tabi ko.
"Wag mo sagutin." Utos ko dito. Napatingin naman siya sakin.
"Huh? Per--" hindi niya naituloy ang sasabihin niya dahil pinigil ko.
"Sore wa itazurada."(It's prank)sabi ko dito. Napakunot naman ang noo niya sa sinabi ko.
"Shinpai shinaide, Nani demo arimasen."(don't worry,it's nothing) sabi ko pa at nag nod nalang siya. Hinayaan niyang magring yung call hanggang sa hindi na ito nag ring. Nasa ganun kaming sitwasyon ng mapansin kong nakikinig yung dalawa sa usapan namin. Hinarap ko sila.
"Were done eating. You can take this seat." Sabi ko sa mga ito. Natigilan naman sila lalo na yung isa.
"A-ah okay." Sabi nito. Hindi na ako nagpaalam pa at hinila na si Gin paalis ng cafetria. Napansin ko rin kasi na mukhang hindi maganda yung mood ni Gin sa kaharap niya. Base sa reaction niya dito sa lalaking yun ay ito ang nakabangga niya kanina na ikinuwento nito sakin. Biruin mo nga naman ang tadhana.
Nang masigurado kong walang gaanong tao sa dinadaanan namin papuntang Dean's Office ay hinatak ko papunta dun si Gin. Nang makapasok kami sa loob ay binatawan ko na siya.
"I sense something following us." Sabi ko kay Gin. Naging seryoso ang mukha nito.
"If im not mistaken that call we received is from the enemy." Seryosong turan ko. Natigilan naman si Gin sa sinabi ko.
"Paano sila makakapasok sa area na to? Hindi ba secure dito." Takang turan nito. Napaisip rin ako saglit.
"Maybe they are disguising themselves." Sabi ko.
"You have a point." Pagsang ayon naman nito.
"Are we going to tell this to mom?" Tanong niya. Umiling lang ako.
"We can't. We have to solve this problem by our selves." Sabi ko sakanya. Kinuha ko yung laptop ko sa drawer ng desk.
"It's too risky to show up to the enemies so i decided to not use our surnames. This may be inconvenient for you but we have to stay like this." Sabi ko sa seryosong tono habang tumitingin ng files sa laptop ko. Lumapit si Gin sakin at tiningnan ang ginagawa ko. Maya-maya lang ay bigla itong natigilan.
"Palakihin no nga yung picture na yan." Bigla nitong turan habang nakaturo sa larawan nung isa sa clan na napatumba namin. Pinindot ko yung pincture at zinoom in. Ilang saglit lang ay napako ay tingin ko sa isang tatoo na nasa kamay nung isa sa lalaking napatay.
"That tatoo!" gulat na turan ni Gin habang nakaturo sa tatoo nung lalaki. Sabi ko na nga ba.
"Tristar Organization." Sabi ko habang nakatingin sa tatoo nung lalaki na may tatlong star na maliliit na parang nakakabuo ng shape ng pyramid at sa gitna nito ay may nakasulat na 3.s
"Are you okay?" Tanong ni Gin sakin ng bigla akong natulala.
"Yeah." Tugon ko ng makabawi sa pagkabigla.
"Hindi kaya sila ang may pakana nito?" Out of the blue na tanong ni Gin. Napatingin naman ako sa kanya.
"Those bastards are the one who was responsible that time." Sabi ko habang lihim na naikuyom ang kamao.
"It's been 5 years since that incident happened." Seryosong turan ni Gin. Bigla kong naalala yung nangyari nung nakaraan. Iyon ang dahilan kung bakit kami nasa japan nanirahan at hindi sa pilipinas. Ang organisasyong yun ay naghahangad na makuha kaming kambal. Hindi ko parin malaman ang dahilan kung bakit nila kami gustong makuha. Kahit na itanong namin iyon kila mom and dad ay ayaw nila kaming sagutin. Hindi ko talaga makakalimutan ang araw na iyon. Dahil doon ay nagbago ako. Dahil sa ginawa ng hayop na boss nila ay nagkaganito ako. sisiguraduhin kong magbabayad siya sa ginawa niya.
•••
Zed's POV
Kanina pa tapos yung break time pero hanggang ngayon hindi ko parin yung nangyari kanina. Sa tuwing maaalala ko yung nangyari sakin nun sa kalsada ay hindi ko mapigilang mapaisip. Hindi ko talaga alam kung sino yung taong bumugbog dun sa mga lalaki. Pero nung bago ako mawalan ng malay ay narinig ko ang boses ng babae. Sigurado akong siya yung babaeng yun.
"Mr.Dross! Are you listening?"
Sayang talaga hindi ko nakita yung mukha niya. Bakit kasi ako nahimatay nun e! Nakakaasar. Nagmukha pa akong tanga nun sa harapan ng babae.
"Mr.Dross!!"
"Y-yes sir!!" Bigla akong napatayo sa gulat. Galit na nakatingin sakin si sir.
"This is not the the time to daydream, Mr.Dross! If your not interested to listen then get out of this class now!" Galit na galit na turan nito. Napakamot lang ako sa ulo.
"Sorry sir." Sabi ko nalang. Nagatawanan lang yung mga kaklase ko. Napilitan nalang akong lumabas ng room. Baka mamaya hindi na talaga ako makapasok sa loob ng klase niya. Napabuntong hininga nalang ako. Naisipan ko nalang maglakad-lakad. Tutal ay nasa labas narin ako. Naisipan ko nalang magpahinga sa isang puno na malapit sa likod ng building. Humiga ako sa damuhan at tumingin sa kalangitan.
Ilang taon narin ba ang nakakalipas?? Hindi ko na halos matandaan nung una akong nakatapak sa pilipinas. Nung 11 years old ako ay nakatira ako sa pilipinas pero wala na akong matandaan. Hindi nga alam kung bakit wala akong maalala. Nagising nalang ako nun isang araw na nakay tito na ako nakatira. Ang sabi nito sakin ay naaksidente daw ako nung nagbabakasyon kami sa japan. Dinala niya daw ako sa pilipinas para ipagamot at dito tumira. Pero nung nagising ako wala na akong maalala. Tinanog ko kay tito kung nasan ang mga magulang ko. Pero ang sabi niya ay kasama daw ang mga ito sa naaksidente kaya siya na ang nagalaga sakin. Kaya nung gumaling ako ay nagpunta ako magisa sa japan para makilala sarili ko. Pero nabigo akong makaalala kaya naisip kong wag nalang pilitin.
"Haaaa!! Bakit kasi di ko maalala yung nangyari eh!!" malakas na sigaw ko. Nagsasama lang ako ng sama ng loob.
"Nakakaasar! Nakakabwesit! Sana hindi nal--" hindi ko naituloy ang sasabihin ko ng may biglang tumalon mula sa taas at naglanding sa harap ako. Natigilan ako ng makita siya.
"Ang ingay mo. Nababaliw kana ba?" Iritang turan nito habang magkasakubong ang kilay. Siya yung babaeng natipuhan ko sa eroplano.
"A-anong ginagawa mo sa taas ng puno?!" Takang tanong ko.
"Nagbabasa." Tipid niyang sagot. Napakunot naman ang noo ko.
"Nagbabasa? Sa taas ng puno?" Manghang turan ko habang hindi makapaniwala.
"Tss. Istorbo ka." Pagkasabing niya yun ay biglang siyang naglakad paalis. Naiwan akong tulala habang sinusundan siya ng tingin.
'Anong klaseng babae ang gagawa ng ganun?'
"Magpahinga sa puno??" Takang tanong ko sa sarili.
- Writer
