เด็กอ้วนคนนี้...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ? 18
ช่วงแรกของการไปเดินที่สวนสาธารณะทุกเย็นของฉันเป็นอะไรที่ทรมานมาก ผ่านไปเกือบจะครบหนึ่งสัปดาห์เหมือนจะชินแต่ก็ไม่ชิน แต่ที่แน่ ๆ ฉันหงุดหงิดเวลาไม่ได้กินน้ำหวานแต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ เพราะกลัวว่าทุกอย่างจะพังไปหมด อย่างตอนนี้ที่ต้องมาเรียนและนั่งรออาจารย์ปล่อยหลังจากที่สอนเสร็จฉันก็นั่งทำหน้างอแงอยู่ข้าง ๆ เพื่อนนี่แหละ
“ไหวไหมเนี่ย” คิมมี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ไหว”
“แอบจิบนิดหน่อยไหม เผื่อดีขึ้น” ฤดีถามทั้งยังทำหน้าเป็นกังวลและหาทางช่วยฉัน
“ไม่เอา ๆ ตั้งใจไว้แล้ว อีกอย่างคนที่ช่วยก็บอกว่าจะไม่กินเป็นเพื่อน ถ้าเราแอบกินขนมพี่เขาก็จะเสียใจน่ะสิ” ฉันบอกเพื่อนก่อนจะเรียกสติให้ตัวเองอีกครั้ง
“แล้วตกลงใครช่วยแกเนี่ย ไม่ยอมบอกเลย” กายเอ่ยถามมือก็ยื่นปากกามาให้ฉันเขียนงานต่อ ที่จริงหลังจากวันนี้เราไม่มีงานแล้วแหละ แต่จะเป็นการเตรียมตัว
