เด็กอ้วนคนนี้...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ? 9
755 Words
เด็กอ้วนคนนี้...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ? 9
“ทำหน้าแปลกจัง?” เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงประตูลิฟต์ปิดลง และนั่นจึงทำให้พี่กุมภาแซวฉันมาแบบนั้น
“ก็รู้สึกแปลก ๆ นี่คะ นอกจากพี่ว่านกับเพื่อน ๆ ไม่มีใครหวังดีมาส่งหนูนี่นา”
“งั้นต่อไปพี่จะไปส่งบ่อย ๆ ดีไหม จะได้เลิกรู้สึกแปลก” พี่กุมภาแกล้งหยอกกลับมา ก็แค่แกล้งเล่นล่ะมั้งฉันคิดกับตัวเองอย่างไม่ซีเรียสอะไรสักเท่าไหร่ เมื่อเดินมาจนถึงหน้าห้องพัก พี่กุมภาเองก็รอให้ฉันเปิดประตูและเข้าไปในห้องจนเรียบร้อยเสียก่อนถึงได้เอ่ยอะไรบางอย่างออกมาด้วยความเป็นห่วง
“ปิดประตูแล้วล็อกห้องดี ๆ นะรู้ไหม ถ้าจะลงไปข้างล่างตอนกลางคืนทักมาถามพี่ก่อนถ้าว่างจะลงไปเป็นเพื่อน”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่” ก่อนปิดประตูไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณเพื่อนพี่ชายที่แสนดีอย่างพี่กุมภา เพราะเพื่อนพี่ชายคนนี้ใจดีเดินมาส่งจนถึงหน้าห้องพักและเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงยังไงล่ะ
“ยินดีครับ เข้าห้องได้แล้ว” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะถอยหลังเข้าห้องอีกหนึ่งก้าวแล้วปิดประตูลงเบา ๆ โดยที่ไม่ลืมล็อกประตูห้องอย่างแน่นหนา มีข้อความจากแม่ส่งเข้ามาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนด้วยนะ หากมองย้อนกลับไปคงจะเป็นช่วงเวลาที่ฉันนั่งกินไก่ทอดอยู่ที่สวนสาธารณะอย่างแน่นอน ฉันเปิดเข้าไปอ่านก็เห็นเพียงข้อความของแม่ที่ถามว่ากลับถึงห้องหรือยัง แล้วก็ถามว่ากินข้าวอิ่มไหม ฉันตอบกลับสั้น ๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงนอนจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำสระผม เตรียมนอนพักหรือไม่ก็คงจะหารายการในช่องยูทูบดูสักหน่อย
ฉันชอบดูคลิปเอเอสเอ็มอาร์แคมปิงมากเลยนะ อยากไปนอนท่ามกลางสายฝนแบบนั้นอยู่เหมือนกันแต่ก็ได้แค่ฝันอีกนั่นแหละ เพราะฉันยังไม่กล้าที่จะออกไปเที่ยวไหนไกล ๆ คนเดียว แต่ถ้ามีโอกาสฉันเองก็อยากไปนะ
นอนดูโทรศัพท์อยู่สักพักใหญ่พี่หว่าหวาก็โทร. เข้ามา ฉันไม่รอช้าที่จะรับสายของพี่สาวที่โทร. เข้ามาหาตัวเองในตอนนี้
“ค่ะพี่หวา”
(ตัวเล็กถึงห้องหรือยัง?) ปลายสายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดจะห่วงใย
“ถึงแล้วค่ะ อาบน้ำแล้วเรียบร้อยอีกนิดก็จะหลับแล้วด้วย พี่ล่ะถึงนานหรือยัง” ฉันถามพี่สาวคนสวยกลับไปอย่างใส่ใจเช่นเดียวกัน
(ถึงนานแล้ว ตัวเล็กไม่ตอบข้อความพี่ พี่เป็นห่วง) น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยนั้นเอ่ยตอบกลับมาอย่างซื่อตรง
“ขอบคุณนะคะ แต่หนูสบายดีค่ะ”
(ตัวเล็ก พี่รู้ว่ามันไม่โอเค พี่ขอโทษที่ชวนพ่อกับแม่ไปด้วย)
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ หนูไม่ได้คิดอะไร ดีเสียอีกเราจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันไงคะ พี่หวาอย่ากังวลเลยนะคะ”
(ตัวเล็ก พี่ไม่ชอบแบบนี้เลยพรุ่งนี้มากินข้าวเที่ยงกับพี่ได้ไหม แค่เรานะคะ) พี่หว่าหวาชวน เนื่องด้วยยังรู้สึกผิดที่วันนี้เจ้าตัวชวนพ่อกับแม่มากินข้าวด้วยกัน
“ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูชวนพี่ว่านด้วย”
(ได้เลยค่ะ เจอกันนะคะ เดี๋ยวพี่ส่งร้านให้นะ)
“ได้เลยค่ะ พี่พักผ่อนได้แล้ว หนูรักคนสวยนะคะ”
(พี่ก็รักตัวเล็กนะคะ น้องสาวของพี่)
สิ้นเสียงบอกรักของพี่สาว เราทั้งคู่ต่างก็กดวางสายจากกันไป ฉันไม่ได้คิดอะไรมากจริง ๆ นะแบบไม่ได้เก็บการกระทำหรือคำพูดของพ่อมาใส่ใจสักเท่าไหร่เพราะเหมือนจะชาชินไปเสียแล้ว แต่ก็นั่นแหละพี่สาวฉันยังไม่ชิน เลยยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่อย่างนั้น
นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่สักพักความง่วงก็เริ่มเกาะความรู้สึก นั่นจึงทำให้ฉันตัดสินใจวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงนอนเคียงข้างตัวเองก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ
ช่างเป็นการใช้วันหยุดที่แสนสบายอกสบายใจเหลือเกิน
- Writer
