16
ริมชายหาดยามดึกอากาศที่เย็นลงทำให้เหยียนเป่ารู้สึกหนาวจึงลืมตาตื่นขึ้น นางสะลึมสะลือดันตัวขึ้นนั่งหันมองชายหนุ่มข้างกายปลุกเรียกเขาให้ตื่นเกรงว่าลมเย็นที่พัดผ่านจะทำให้เขาป่วยไข้เอาได้ "...อาเฮ่า" คนถูกเรียกกระพริบตาเปิดขึ้นจ้องหน้าหญิงสาวพักใหญ่ก่อนเอื้อมมือดึงแขนหญิงสาวจนร่างบางเอนล้มลงซบอกตน
"เจ้าจะรีบตื่นไปไหนอาเป่า?" เสียงทุ้มต่ำงัวเงียเอ่ยขึ้น
"อาเฮ่า อากาศตรงนี้หนาวกลับจวนข้าก่อนเถิด" ชายหนุ่มยกยิ้มทั้งที่หลับตาขยับแขนแกร่งโอบรัดเอวดึงร่างบางแนบชิดกอดรัดไว้แน่นมิยอมปล่อยพลางเอ่ยกระซิบข้างหู เสียงเบา "ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าหนาวเพราะข้าจะกอดเจ้าเอาไว้เอง" มือหน้าลูบศรีษะนางช้าๆหญิงสาวเดิมที่ยังคงสะลึมสะลืออยู่แล้วเมื่อถูกขับกล่อมโดยสัมผัสนุ่มนวลความง่วงก็เข้าครอบงำหลับลงไปอีกครา
สองร่างหลับไหลใกล้ชิดดั่งคนรักทำหัวใจจอมทัพร้าวรานแทบทานทนมิไหว เพราะยังรักยังห่วงนางมิเคยแปรเปล
