ตอนที่4 เมีย
1338 Words
แพขนตางอนงามกระพิบอยู่สองสามทีในความมืดหลังจากที่เผลอหลับไปทั้งน้ำตา กิจกรรมบนเตียงสุดเร่าร้อนกับบุรุษแปลกหน้าเมื่อคืน ทำให้พิรชารู้สึกเพลียจนไม่เหลือแรงยืน แต่คำพูดของเขาที่เธอแอบได้ยินกลับปลุกเร้าให้เธอต้องลุกขึ้นและค่อยๆเขย่งปลายเท้าเพื่อเดินออกจากห้องไปอย่างเบาที่สุด ขณะนี้เวลาตีสี่ทุกคนยังคงหลับไหล ทำให้พิรชาหนีออกมาได้อย่างง่ายดาย
ร่างบางในชุดเดิมตั้งแต่เมื่อวานซุกมือเรียวไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ททั้งสองข้างด้วยความหนาวเหน็บ เธอเดินออกจากคฤหาสน์หลังงามและเดินมุ่งตรงไปตามถนนสายหลัก ทันใดนั้นแสงจากไฟรถราคาแพงสาดส่องมาหาเธอ ร่างบางรีบเอามือออกมาป้องแสงที่สว่างเกินไปนั่น
"คุณครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ" กระจกทึบถูกเลื่อนลง คำพูดนุ่มนวลเปล่งออกมาจากริมฝีปากบางได้รูปราวเทพบุตรที่มีใบหน้าหล่อเหลา เรือนผมสีทองมองเห็นชัดเจนในความมืด เขามีดวงตาสีเขียวเป็นประกาย
"เอ่อ...คุณเป็นใครคะ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าคะ"
"คุณอาจจะไม่เคยเจอผม แต่ผมเจอคุณเมื่อคืนก่อนบนแคทวอล์ก คุณสวยและสง่างามมากครับ" เธอยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้าขอบคุณ
"ฉันกำลังจะกลับบ้านค่ะ พอดีมาทำธุระแถวนี้ ขอตัวก่อนนะคะ"
"ถ้าไม่รังเกียจ ผมขอไปส่งคุณได้มั้ยครับ" เขายิ้มส่งสัญญาณให้ความไว้ใจ
"เอ่อ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" นาทีนี้คิดเพียงว่าอยากกลับให้ถึงบ้านโดยเร็วที่สุด
รถหรูขับมาถึงหน้าบ้านหลังเล็กทว่าสวยแลดูอบอุ่นของเธอ
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง คุณ..."
"สตีฟครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"พิรชา ค่ะ ฉันเป็นคนไทย ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
"ผมคิดแล้วเชียว ผู้หญิงไทยสวยที่สุดในโลกสำหรับผมและใครอีกหลายคนเลยล่ะครับ" เธอยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะลงจากรถและเดินเข้าบ้านไป สตีฟรอเธอเดินเข้าบ้านและปิดประตูจนเรียบร้อยจึงค่อยขับรถออกไป
ด้านปีเตอร์ที่ตื่นขึ้นมาทั้งที่ยังไม่ลืมตาแต่มือกลับควานหาพิรชา เขาพบเพียงรอยเลือดที่เปื้อนบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดก่อนจะยิ้มออกมาด้วยหัวใจพองโต
"พิรชา คุณอยู่ไหนน่ะ พิรชา" เขาเดินหาเธอรอบๆห้องและทุกส่วนของบ้าน ก่อนจะไปถามหาเธอกับแม่บ้านก็ไม่มีใครเห็นเธอ เขาหงุดหงิดและอารมณ์เสียจนไม่เป็นอันกินอันนั่ง ปีเตอร์โทรศัพท์หาเจคคนสนิทเพื่อให้สืบหาที่อยู่ของเธอ
"ได้ครับท่าน จะรู้ผลภายในหนึ่งชั่วโมงครับท่าน" เสียงปลายสายทำให้ปีเตอร์อารมณ์เย็นลง เขากดวางสาย
"คิดจะหนีผมไปแบบนี้เหรอพิรชา ไม่มีวันซะหรอก" เขาพูดกับตัวเอง
ปีเตอร์แต่งตัวออกไปทำงานปกติ หลังจากได้ทราบข้อมูลและที่อยู่ของพิรชา เขาตั้งใจจะไปหาเธอวันนี้หลังเลิกงาน แต่ก็ผิดคาดเพราะเขาคิดว่าเธอจะหลบหน้าเขา แต่เธอกลับมาถึงบริษัทของเขาและกำลังพูดคุยอยู่กับเคธี่ ดีไซน์เนอร์ชื่อดังแห่งเกรทแบรนด์
"บอสมาค่ะ คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ" เธอบอกพิรชาในขณะที่ลุกยืนขึ้นและเดินไปทักทายเจ้านายหนุ่ม ความจริงแล้วเธอต้องการเขามากกว่าการเป็นเจ้านายกับลูกน้อง ปีเตอร์ไม่ได้สนใจความสวยงามและบั้นท้ายเย้ายวนของหล่อนเลยแม้แต่น้อย เขาเดินตรงเข้าไปหาพิรชาพร้อมกับคว้าข้อมือเรียวเล็กของเธอแล้วดึงเข้าไปในห้องทำงานทันที
"นี่คุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อายคนอื่นเขาหรือยังไง" มือเรียวเล็กอีกข้างพยายามดึงมือหนาออกด้วยแรงอันน้อยนิด เขาปิดประตูลงกลอนห้องทำงาน
"เมื่อคืนคุณหนีออกมาทำไม แล้วอีกอย่างทำไมต้องอายในเมื่อผมเป็นเจ้าของที่นี่ทั้งหมด"
"อ้อ ฉันลืมไปว่าคุณเป็นเจ้าของที่นี่ และที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะว่าฉันมาขอความเห็นใจจากคุณเคธี่เรื่องขอยกเลิกการเดินแบบคืนนี้ เพราะผู้ชายเลวๆอย่างคุณทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของฉันแถมมาทิ้งรอยบ้าๆนี่ไว้บนตัวฉันอีก" เธอเปิดรอยแดงบนลำคอให้เขาดู ปีเตอร์ลดสายตาลงมองก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาอ่อนโยนและสงสารเธอจับใจ
"งั้นก็ไม่ต้องเดิน ผมจะจ่ายค่าตัวเมื่อคืนให้ อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาได้เลย" เขาพยายามหลบตาไม่ให้เธอมองเห็นแววตาอ่อนไหวของตน
"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ถึงฉันจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคุณ แต่ฉันก็ไม่อยากจะได้เงินจากผู้ชายที่ซื้อผู้หญิงกินเพียงเพราะตัณหาของตัวเองหรอกนะคะ เรื่องเมื่อคืนคุณบอกเองว่ามันเป็นแค่ One night stand คุณไม่ถือฉันก็ไม่ถือ วินๆกันทั้งคู่ ฉันแค่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเราคงไม่ต้องพบต้องเจอกันอีก" เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด
"คุณหมายความว่ายังไง"
"หมายความอย่างที่พูดค่ะ ลาก่อนนะคะ" เธอหมุนตัวเดินไปที่ประตูทางออกหากแต่ถูกมือหนารั้งเอวบางไว้และดึงเข้ามากอดทั้งยังหอมแก้มฟอดใหญ่
"คุณเป็นเมียผม ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณไปไหนทั้งนั้น" เธอใช้ข้อศอกดันเขาออกห่างหากแต่ไม่เป็นผล
"ปล่อยนะคะ"
"ไม่ปล่อย ตัวคุณหอมขนาดนี้ผมปล่อยคุณไปไม่ได้จริงๆ อ้อ แล้วอีกอย่างคุณทานยาคุมกำเนิดหรือยัง เพราะผมไม่เคยมีเซ็กส์กับผู้หญิงแบบไม่ใช้ถุงยาง แต่กับคุณผมไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากให้คุณเป็นคนแรกเหมือนที่ผมเป็นคนแรกของคุณ" เขากระซิบข้างหูทำให้เธอหัวใจพองโต ปีเตอร์จับไหล่เธอให้หันเข้าหาแล้วประทับจูบแสนหวานให้เธออย่างดูดดื่ม พิรชาไม่อาจขัดขืนเสน่ห์อันน่าหลงไหลของเขาได้ จึงอยากไปให้ไกลจากเขา มือหนาที่กำลังล่วงล้ำไปตามแผ่นหลังขาวเนียนต้องหยุดชงัก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใคร!?" เขาตะคอกเสียงถามอย่างอารมณ์เสีย
"ฉันเอง สตีฟ" ชื่อของบุคคลนี้ ทำให้ปีเตอร์ต้องหัวเสียอย่างหนักอีกครั้งเพราะเขาคือศัตรูทางการค้าหมายเลขหนึ่งของเกรทแบรนด์ แต่ก็จำเป็นต้องเดินไปเปิดประตูให้
"ไง สบายดีมั้ย"
"นายมีธุระอะไรกับฉัน" เขาตอบไม่ตรงคำถาม
"ฉันมาหาคุณพิรชา ไม่ได้มาหานาย" ปีเตอร์หันกลับมามองพิรชาด้วยใบหน้าโกรธจัด
"คุณไปรู้จักกับหมอนี่ได้ยังไง" เธอไม่ตอบแต่มองไปที่สตีฟแทน
"นี่ นายพูดกับผู้หญิงดีๆไม่เป็นหรือยังไงวะ"
"นี่ พอได้แล้ว ไปกันเถอะค่ะคุณสตีฟ" พิรชาเดินไปยืนอยู่ข้างหลังสตีฟเป็นการบ่งบอกบอกว่าเลือกฝ่ายใด ปีเตอร์กำมือแน่นกัดฟันจนกรามนูนเป็นสัน เขาทั้งโกรธสตีฟและหึงหวงเธออย่างออกนอกหน้า
"ถ้าคุณเดินออกไปจากห้องนี้ คุณจะไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขแน่ พิรชา"
"แล้วคุณจะทำไมคะ"
เธอยอกย้อนอย่างไม่เกรงกลัว จากนั้นก็สะบัดหน้าเดินออกไปโดยมีสตีฟเดินตามไป
"พิรชา คุณอยากท้าทายผมนักใช่มั้ย แล้วคุณจะต้องสยบแทบอกผมแบบไม่อยากต้องไปไหนอีก คอยดู" เขาพูดกับตัวเองอย่างโกรธแค้น ก็เธอเป็นเมียเขาทั้งคน
- Writer
