อู่หงถิงลืมตาตื่นฟางหลุนใช้น้ำอุ่นเช็ดใบหน้าให้อย่างห่วงใย
“ฟื้นแล้ว กัวเฉาถลามาข้างแท่นนอนเห็นหน้ากัวเฉา อู๋หงถิงส่งภาษามือให้ไปช่วยเหอซ่างเซี่ยนทันที ฟางหลุนปล่อยหยาดน้ำตาไหลริน
“ชายารองบอกอะไรกับข้า”อู่หงถิงเขย่าแขนฟางหลุนให้บอกสิ่งที่ตนอยากบอกให้เร็วๆ กัวเฉาจะได้ไปช่วยเหอซ่างเซี่ยน ฟางหลุนยิ้มเศร้าๆ ส่ายหน้าไปมา
“นายหญิงจะให้ท่านกัวไปช่วยนายหญิงชายาเอก”อู่หงถิงเลิกคิ้วสูง เมื่อฟางหลุนส่ายหน้าแต่สักพักก็ยิ้มส่งภาษามือบอกว่า
เหอซ่างเซี่ยนปลอดภัยแล้วใช่ไหม นางพักรักษาตัวอยู่ใช่ไหม ฟางหลุนปาดน้ำตา
“นายหญิงพักผ่อนเสีย” กัวเฉากลืนก้อนแข็งๆ ลงคอความสงสารแล่นเข้าสู่หัวใจหวาเซียงอ๋องก้าวเข้ามาในห้องด้วยสายตาดุดัน กัวเฉาประสานมือคารวะแต่เขากลับไม่สนใจ กระชากแขนของอู่หงถิงติดมือขึ้นมาทั้งลากทั้งดึงทั้งๆ ที่ อู่หงถิงเดินไม่ค่อยถนัดเพราะแผลจากหิมะกัดที่นิ้วเท้า
“เลิกนอนสบายได้แล้ว ฟางหลุนต่อไ
