กลับไปนั่งหน้าเศร้าอย่างไรจึงจะขโมยหลักฐานสำคัญได้ในเมื่ออุปสรรคใหญ่คือคนผู้นั้น
“นายหญิงเป็นอะไรไปเจ้าค่ะทำไมยังไม่นอน”ฟางหลุน ขยับตัวถามขึ้นเบาๆ
ไฟที่บนแท่นนอนสว่างวาบ ฟางหลุนขยับตัวลุกขึ้นเดินไปทรุดกายลงบนแท่นนอนของอู่หงถิงที่ถลาเข้ากอด ฟางหลุนแน่นน้ำตาเต็มตา
“นายหญิงเป็นอะไรไป”นิ่งไม่ตอบ
“หากน้อยใจที่ท่านอ๋องไม่สนใจ นายหญิงอย่าได้น้อยใจไปเลยเดิมท่านอ๋องก็ไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว นอกจากนายหญิงชายาเอก วันนี้ฟางหลุนยังอดดีใจไม่ได้เมื่อเห็นว่าท่านอ๋อง...มาที่ห้องนายหญิง”ปล่อยให้พูดไปคนเดียวฟางหลุนไม่มีทางรู้เรื่องที่อู่หงถิงกังวลคือการที่แม่และน้องถูกจับตัวไป
ห้องทำงานของหวาเซียงอ๋อง
“คารวะท่านอ๋อง”ร่างสูงชะลูดในแบบขององครักษ์ยืนประสานมือตรงหน้า หวาเซียงอ๋องยิ้มกว้างในรอบหลายวันมานี้
“กลับมาเสียที ได้เรื่องเช่นไรหรือไม่”
“ท่านอ๋อง กัวเฉาออกเดินทาง ชายแดนตามคำสั่งบัดนี้ ได้เบาะแสมากมา
