Mert kulübeye girince Cemre'yi yavaşça yere koydu. Kolları hala bedenini sarmış olduğunun farkında olsa da çekemedi. Karanlıkta dışarıdan sızan ışık dışında derin bir sessizlik vardı. Kendisine 'çekilip aydınlatmak için bir şey bulmam lazım' dese de bedeni iradesi dışında hareket ediyordu. Yüzünü net göremese de izlemeye devam etti. Saniyeler işlese de içine dolan huzur güzel geliyordu.
Cemre belini tutan parmakların yaydığı sıcaklığın etkisiyle gözünü ayırmadan bakıyordu. Şu anda elektriğin olmasını çok isterdi. Gerçi olsa böyle olmazlardı. Yaşadıklarına sevinecek hale gelmişti. Anı bozmamak için nefes alırken bile yavaş davranıyordu. En küçük hareketinde Mert çekilirdi. Ayağı ağrımaya başlasa da sadece onu yaşamak istedi, ama acısı izin vermediği için dayanamayıp ayağını kaldırdı.
Mert
