08
898 Words
ณ ล็อบบี้โรงแรม อมราวดี ปทุมวัน
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรวมทั้งบัทเลอร์ที่สวมชุดเรียบหรูเพื่อเป็นหน้าเป็นตาแก่โรงแรมเพราะเป็นคนที่ลูกค้าเจอด่านแรก ครั้งก่อนมีคนบ้าเสียสติวิ่งเข้ามาโรงแรมพวกเขาก็สกัดกั้นไว้ได้ก่อนเข้าไปห้องโถงที่เต็มไปด้วยนักธุรกิจและนักท่องเที่ยวตลาดบนซึ่งเป็นกลุ่มลูกค้าสำคัญของโรงแรม
แม้มีประสบการณ์มากทว่าพวกเขากลับทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กวิ่งกรูเข้ามา พวกเขาไม่ได้สกัดกั้นในทันทีเพราะไม่มีใครคิดว่าเด็กวัยอนุบาลเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตราย
ที่สำคัญคนที่วิ่งนำหน้าเพื่อนมาด้วยสายตามุ่งมั่นนั้นก็คุ้นหน้าคุ้นตาพวกเขาเหลือเกิน
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะตัดสินใจอะไร ก้อนกลมๆ สี่ก้อนก็วิ่งตัดหน้าพวกเขาไปที่ล็อบบี้เสียแล้ว
"เฮ้ย ไม่รู้เด็กๆ มาจากไหน ตามไปดูหน่อยเดี๋ยวไปกวนแขก" หนึ่งในสองพนักงานที่เฝ้าประตูโรงแรมอยู่เอ่ยบอกเพื่อนแล้วพวกเขาก็รีบตามไป
"นั่นใช่คุณหนูอิคคิวไหม" พวกเขาคุยกันขณะเดินตามกลุ่มเด็กๆ ไป
"คุณหนูอิคคิวเพิ่งเสียไปเมื่อปีที่แล้วนะ"
พวกเขามองหน้ากันแล้วก็นิ่วหน้า รีบวิ่งตามเด็กๆ เหล่านั้น แต่ก็ต้องชะงักขาเมื่อเห็นว่าท่านประธานใหญ่กำลังย่อตัวลงแล้วนั่งชันเข่าเพื่อคุยกับเด็กเหล่านั้น
"ซวยแล้วเรา" พนักงานเฝ้าประตูและบัทเลอร์มองหน้ากันก่อนที่คนตำแหน่งสูงกว่าเพื่อนจะเดินเข้าไปหาท่านประธานใหญ่แล้วรายงาน
"เอ่อ ท่านครับ พอดีเด็กๆ วิ่งเข้ามากะทันหัน พวกผมกำลังจะมาดูพอดีครับ"
มือหนาของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเด็กๆ ยกมาห้ามไม่ให้พนักงานพูดอะไรอีก เขามองหน้าน้องไนน์แล้วมองเลยไปยังเด็กอีกสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังแล้วย้อนกลับมามองน้องไนน์อีกอย่างพิจารณา
เหมือนเหลือเกิน แต่ถึงแม้จะเหมือนแค่ไหนเขาก็รู้ดีว่าไม่ใช่
ปนปกเสื้อของเด็กชายปักชื่อไว้ว่า ‘ไนน์’ ไม่ใช่ ‘อิคคิว’
เขาถอนหายใจก่อนจะพูดกับเด็กชายอีกครั้ง เพื่อทบทวนสิ่งที่เจ้าตัวต้องการ
"เมื่อกี้หนูบอกฉันว่า หนูมาหาแม่ที่ทำงานอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ?"
"ใช่ครับ แม่บอกว่าที่ทำงานอยู่ข้างๆ โรงเรียน ถ้ามีปัญหา เราก็มาหากันได้"
"แล้วหนูมีปัญหาอะไรเหรอ"
น้องไนน์ทำท่าคิด แม่บอกว่าเรื่องหาพ่ออย่าเพิ่งพูดออกไป แม่จะจัดการเอง เขาเลยบอกแค่เพื่อนสนิทแต่ไม่บอกคนอื่น โดยเฉพาะคนตรงหน้าที่หน้าตาดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่...
"ไนน์บอกคนแปลกหน้าไม่ได้"
"ต้องบอกแม่คนเดียวสินะ" เขาทวนคำ เด็กชายจึงพยักหน้าหงึกหงัก คนที่อายุมากกว่าจึงถามน้องไนน์ "แล้วแม่ของหนูชื่ออะไร ฉันจะให้คนไปตามหาให้"
"แม่นีราครับ นีนนีรา"
แววตาของคนตรงหน้าน้องไนน์เบิกกว้างขึ้น แววตาของเขาแสดงออกหลากหลายความรู้สึกประเดประดัง
"นามสกุลของแม่หนูคืออะไร..."
ยังไม่ทันที่น้องไนน์จะได้ตอบ คุณครูและพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงเรียนก็รีบเข้ามาตามประกบเด็กที่หนีออกมาจากโรงเรียน
"ขอประทานโทษค่ะคุณ พอดีเด็กนักเรียนของโรงเรียนเราหนีออกมา ดิฉันมารับตัวเด็กกลับ ขอโทษจริงๆ นะคะ ที่อาจจะเกิดความวุ่นวายขึ้น" คุณครูประจำชั้นเห็นเด็กกลุ่มนี้แล้วก็รีบขอโทษขอโพยไว้ก่อน เจ้าเด็กอนุบาลแก๊งนี้ทำให้ชีวิตความเป็นครูของเธอยากลำบากเหลือเกิน วันแรกที่พวกเขาเข้าเรียนก็ทำให้ได้เชิญผู้ปกครอง วันนี้ก็คงต้องเชิญคุณพ่อคุณแม่เด็กๆ มาคุยกันอีกรอบ เฮ้อ...
"ไม่เป็นไรครับคุณครู"
อรรถ อมรเทพหันไปยิ้มให้คุณครูโรงเรียนอนุบาล เขาลุกขึ้นยืนแล้วถอยออกมาเพื่อปล่อยให้คุณครูกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้าไปจูงแขนเจ้าสี่แสบกลับโรงเรียน เสียงคุยของครูกับนักเรียนยังแว่วมาให้ได้ยิน
"เด็กๆ ทำไมแอบออกมานอกโรงเรียนกันล่ะคะ คุณครูตกใจมากเลยรู้ไหม"
"ไนน์อยากมาคุยกับแม่ เลยมาที่ทำงานแม่ เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ" น้องบีบอกคุณครู
"ตอนเย็นคุณแม่ก็มารับอยู่แล้วไม่เห็นต้องรีบออกมาคุยเลย"
"..." เด็กๆ เงียบไปพร้อมกันทั้งสี่คนเพราะลืมไปว่าตอนเย็นก็จะได้เจอผู้ปกครอง ก่อนนี้พวกเขาแค่คิดว่าไนน์ควรคุยกับแม่แล้วก็พาไนน์มาหาแม่เลย
"ถ้าอย่างนั้นคุณครูโทรหาแม่ให้ไนน์หน่อยได้ไหมครับ" แต่กระนั้นน้องไนน์ก็ใจร้อนอยู่ดี
"ได้ค่ะ แต่ต้องกลับโรงเรียนก่อนนะคะ"
"แต่แม่ไนน์ทำงานที่นี่นะครับ"
"คุณครูอีกคนโทรหาผู้ปกครองพวกเราแล้ว ไว้ไปเจอกันที่โรงเรียนดีกว่านะคะน้องไนน์"
"ก็ได้ฮะ" เด็กชายพยักหน้ารับ
อรรถมองตามน้องไนน์จนสุดสายตา ความสงสัยผุดขึ้นในหัวแต่เขาไม่ได้ตามไปถามเด็กชายที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรเพราะคนที่ให้คำตอบเขาได้กำลังจะมาที่นี่
- Writer
