รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน

Chapter 3 แก้เผ็ดผู้หญิงมือไว 3

ลิฟต์พาทั้งคู่ขึ้นมายังชั้นสี่สิบเก้าภายในเวลาไม่นาน ก่อนจะพาเข้าห้อง ตรงดิ่งไปยังห้องนอนอันกว้างขวาง พร้อมกับวางเธอลงบนเตียงเบาๆ แต่ยังไม่ได้ถอยห่างออกจากเธอ เพราะยังคงหลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอก และใบหน้าสวยจัดแบบสาวเอเชีย อยากรู้นักว่าเธอเป็นคนชาติไหนกัน

“อยู่ที่นี่ไปก่อนนะ เพราะอะไรรู้ไหม คนผิดก็ต้องอยู่ขอโทษผมซะก่อน” เขาก้มหน้าลงกระซิบแผ่วเบาตรงริมฝีปากอิ่ม ในใจก็อยากจะจูบอีกสักทีเพื่อระบายความอยาก แต่เพราะเธอหลับจึงไม่อยากทำ เพราะเวลาของความสนุกมันเกิดขึ้นในยามที่ต่างฝ่ายต่างรู้ตัวต่างหาก

“หึๆ อยากรู้จริงๆ ตื่นขึ้นมาแล้วคุณจะทำหน้ายังไง ยังจะปากเก่งกับผมอยู่หรือเปล่า” เขาเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงมุมปาก แต่อยู่ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมอง เพราะคิดจะแก้เผ็ดเธอให้เข็ด จึงหันไปเปิดกระเป๋าสะพายของเธอออก เขาจะยืดทุกอย่างที่สำคัญของเธอเสียเลย งานนี้หากเธอไม่ขอโทษเขาล่ะก็ อย่าหวังว่าจะออกไปจากที่นี่จะแกล้งเสียให้เข็ดหลาบ จะได้ไม่ต้องเก่งกล้าใส่ผู้ชายแปลกหน้าอย่างเขาอีก

เมื่อยึดทุกอย่างจากกระเป๋าสะพายของไอลดาได้แล้ว เขาก็เก็บเอาไว้ตรงตู้เล็กๆ ตรงหัวเตียงเท่านั้น จากนั้นจึงกลับมาที่เตียงอีกครั้ง คว้าผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงขึ้นมาคลุมกายให้กับไอลดา เพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดจนเกินงาม เวลานี้เธอจะยังปลอดภัยอยู่ตราบเท่าที่ยังไม่ตื่น แต่ถ้าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเขาเตรียมอุดหูเอาไว้เลย

ต่อมาเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเสียใหม่ เสร็จแล้วก็แต่งตัวโดยที่ใส่แต่เพียงกางเกงเท่านั้น ท่อนบนเปลือยมันไว้เช่นนี้ จากนั้นจึงเดินไปที่เตียง แล้วยืนค้ำเอวพลางมองแม่ตัวแสบที่หลับสนิท ก่อนจะขยับขึ้นเตียง แล้วโน้มตัวลงไปนอนเคียงข้าง สอดกายเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับไอลดา

จากนั้นก็ขยับตัวเข้าไปเบียดเสียดกับเธอ กระทั่งหัวไหล่ชนกัน ด้วยความเจ้าเล่ห์ เขาก็ตะแคงหันไปทางไอลดาพร้อมกับเอื้อมมือไปโอบเอวของเธอเอาไว้ผ่านผ้าห่มผืนหนา รั้งเธอเข้ามากอดหลวมๆ และยิ้มกรุ้มกริ่มอีกครั้งพลางหลับตาลงด้วยความสุข

แต่ใช้เวลาอยู่นานเพื่อข่มตาให้หลับ เพราะกระสับกระส่ายรู้สึกไม่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายมันร้อนรุ่ม หัวใจเต้นแรงในยามที่ได้กลิ่นน้ำหอมจากกายสาว แปลกใจตัวเองที่หวั่นไหวกับผู้หญิงคนนี้

กระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นภายห้องนอนสุดหรู เมื่อแสงสว่างสาดผ้าม่านทำให้ห้องนอนสว่างขึ้น และสามารถมองเห็นได้ทั่วว่าภายในเป็นโทนสีขาวดำ บ่งบอกนิสัยของเจ้าของห้องที่มีสองด้านได้เป็นอย่างดี นิโคไลยังคงนอนหลับอุตุด้วยความอ่อนเพลีย

ขณะที่คนข้างกายกำลังขยับตัว พร้อมกับเปลือกตาอันหนักอึ้งค่อยๆ เปิดออกและกระพริบถี่ๆ เพื่อไล่แสงสว่าง เห็นเพียงเพดานห้องสีขาว ทำให้เธอทบทวนครู่หนึ่งว่าใช่ห้องของตัวเองหรือไม่ อีกทั้งทบทวนว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เธอเมาจนจำอะไรไม่ได้กระมัง

“อืม” ไอลดาครางในลำคอเบาๆ พร้อมกับบิดตัวเพื่อไล่ตัวขี้เกียจ แต่กลับรู้สึกว่าบนเตียงไม่ได้นอนอยู่คนเดียว และมีบางอย่างเบียดตัวเธอ เมื่อรู้สึกอึดอัดจึงผงกศีรษะขึ้นมองไปรอบห้องเสียก่อน แน่ใจแล้วว่าไม่ใช่ห้องตัวเอง เธอจึงตัดสินใจเหลือบมองบนเตียงข้างกาย แล้วก็ต้องตกใจแทบช็อก

“กรี๊ดดดด” ไอลดากรีดร้องลั่นห้องพร้อมกับดีดตัวจากอ้อมแขนของชายแปลกหน้า และคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเอาไว้ แต่เสียงกรี๊ดเมื่อครู่กระแทกเข้าหูของนิโคไลอย่างจังจนถึงสะดุ้งตื่น

“อื้อหือ คุณ ทำไมต้องกรี๊ดใส่หูด้วยเนี่ย” นิโคไลว่าทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาแต่กำลังบิดตัว ทว่าไอลดานี่สิกำลังโมโห โกรธถึงขีดสุด และโมโหยิ่งกว่าเมื่อนิโคไลพยุงตัวขึ้นนั่ง ก็มีเพียงท่อนบนที่เปลือยเปล่าเขาไม่ใส่อะไรเลย เท่านั้นแหละเธอก็กรี๊ดลั่นอีกรอบ

“กรี๊ดดดด คุณ! กรี๊ดดดด” ไอลดาไม่มีคำจะด่าได้แต่กรีดร้องจนหูเขาแทบจะแตกอยู่แล้ว

“โอ้ยที่รัก! มีอะไรพูดกันสิครับ กรี๊ดทำไมเนี่ย” นิโคไลยังมีอาการงัวเงียอยู่เลย แต่ต้องตื่นอย่างเต็มที่เมื่อเจอเสียเสียงกรี๊ด นี่แหละที่ต้องบอกว่าเตรียมอุดหูเอาไว้เลยแต่ไม่ทันเสียแล้ว

“ที่รักเหรอ ไอ้บ้า! นี่แน่ะ!” ด้วยความโมโหเธอทั้งทุบทั้งตีเขาไม่ยั้งเลยทีเดียว

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

ตุบ! ตุบ! ตุบ! เสียงทุบตีรัวๆ กระทั่งแผงอกและต้นแขนของเขาปรากฏรอยแดงทันที

“โอ้ยนี่คุณ! หยุด! คุยกันก่อน” นิโคไลร้องด้วยความเจ็บพร้อมกับปัดป้องจากฝ่ามือร้ายๆ ของเธอ

“คุณเป็นใคร!” นี่คือประโยคคุยประโยคแรกของไอลดา ขณะที่เธอกวาดสายตามองเขาทั้งตัว ซึ่งเขาไม่ได้ใส่เสื้อเลย ไม่อยากจะเดาว่าใต้ผ้าห่มนั้นจะใส่อะไรหรือเปล่า แต่พอมองๆ นานกลับทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ

“อย่าบอกนะว่าคุณ... ทำอะไรฉัน” เธอเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว แต่เขาจะบอกความจริงไปทำไม เล่นสนุกกันไปก่อนจะดีกว่า เห็นเธอมีอาการแบบนี้แล้วสะใจอยู่ลึกๆ

“จำผมไม่ได้เหรอที่รัก แล้วเมื่อคืนเราก็...” นิโคไลหยุดเอาไว้เพียงเท่านี้เพื่อให้เธอเดาเอง

“อ้าย! หยุด!” ไอลดาบอกให้เขาหยุด

เพื่อว่าจะได้สำรวจร่างกายตัวเองว่าเปลือยเปล่าหรือไม่ เพราะลืมก้มดู แต่แล้วกลับเป็นชุดที่เธอสวมใส่เมื่อคืน แต่ที่น่าสงสัยคือเธอมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร เมื่อได้สติจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง ทบทวนว่าเขาคือใครและเธอทำอะไรเขาหรือไม่

“นิโคไล แอนตัน คุณนั่นเอง!” เธอจำเขาได้แล้วพร้อมกับชี้หน้าเขาด้วยความตกใจ

“Bravo! คุณจำผมได้แล้ว แล้วจำได้ไหมว่าคุณทำอะไรผม” เมื่อเขาพูดจบปุ๊บเธอก็จำได้ทันที และคิดที่จะลงจากเตียง ทว่าเขากลับคว้าข้อมือแล้วกระชากเธอเข้าไปกอดเอาไว้แน่น

“นี่! ปล่อย! คิดจะแก้แค้นก็เลยทำแบบนี้กับฉันใช่ไหม” เธอว่าพร้อมกับดิ้นและพยายามดันตัวออกห่าง

“ผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับคุณ แต่คุณน่ะมันร้ายเอง จำได้ไหมว่าทำอะไรผมบ้าง หืม ตอบ!” นิโคไลขึ้นเสียงในคำสุดท้าย และมันก็ทำให้เธอหยุดดิ้นในทันทีเช่นกัน

“คุณมันไร้มารยาท หยาบคาย ทุเรศ ก็สมควรแล้ว”

“อ๋อเหรอ งั้นก็สมควรแล้วที่คุณจะต้องอยู่ที่นี่กับผม จะได้ชดเชยในสิ่งที่คุณทำกับผมไงที่รัก”

“อย่ามาเรียกฉันว่าที่รัก” สะใจเขาเหลือเกินที่ทำให้เธอมีสีหน้าเหมือนจะระเบิดอารมณ์ออกมาเนี่ย

“ก็เรานอนด้วยกันทั้งคืน คุณก็เป็นที่รักของผมแล้วจริงไหม แต่เมื่อคืนคุณก็บอกให้ผมเรียกที่รักนี่นะ จำไม่ได้จริงๆ เหรอ”

พูดจบเขาก็ยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์

“ปล่อย ฉันจะกลับ” ยิ่งเธอพยายามที่จะดันตัวออกห่างมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรัดเอาไว้แน่นกว่าเดิม คราวนี้เธอเลยทุบและตีเขาอีกรอบกะเอาให้ช้ำกันไปข้างหนึ่ง

เพียะ! เพียะ! เพีย! ตุบ! ตุบ! ตุบ!

“โอ้ยที่รัก! ไม่เอาอย่าดุสิ จะแปลงร่างเป็นแม่เสือตอนนี้ผมก็ไม่ไหวนะ” ยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งโมโห และฝ่ามือของเธอไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านหรืออย่างไร เธอคิด

“ไอ้ฝรั่งบ้า ปล่อย” เธอตัดสินใจผลักเขาออกแรงๆ กระทั่งหลุดออกจากกัน เท่านั้นแหละเธอก็รีบกระโดดลงจากเตียง แต่จังหวะเดียวกันนั้นนิโคไลกำลังจะก้าวตามหมายจะไปขวางไม่ให้เธอไปไหน ทว่าเธอตะโกนขึ้นเสียก่อน

“หยุด!” คำห้ามปรามของเธอทำให้เขาหยุดชะงักจริงๆ

“อะไรอีก” นิโคไลถามด้วยความสงสัยหรือแกล้งโง่กันแน่เนี่ย เธอคิดพลางมองตาขวาง

“ไม่ต้องลงมานั่งอยู่ตรงนั่นแหละ” ไอลดาชี้นิ้วสั่ง สีหน้าและแววตาบอกได้เลยว่าเตรียมที่จะขย้ำคอเขาได้ทุกเมื่อ

“อ้าว ถ้าไม่อยากให้ผมลุก คุณก็มานอนให้ผมกอดก่อน ไม่งั้นผมจะลุกไปหา” เขาบอกพลางยักไหล่ เหมือนไม่แคร์อาการของเธอเสียอย่างนั้น จากนั้นเขาก็สลัดผ้าห่มออกจากหายแล้วลุกพรวด

“ว้าย! ไอ้คนบ้า!”

ไอลดารีบปิดตาเอาไว้แล้วหันหลังให้กับเขาทันที เท่านั้นแหละเขาก็หลุดขำออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ

“เมื่อคืนคุณก็จ้องผมทั้งคืน จำไม่ได้อีกแล้วเหรอ” นี่เขาจะอำเธอไปถึงไหน มันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเสียหน่อย

“ฉันจำได้ว่าไม่ได้ทำอะไร” เธอตอบและยังคงปิดตาเอาไว้

“แล้วจำได้ไหมว่าทำอะไรผม ตอบผมมาเดี่ยวนี้”

“นี่คุณจะแก้แค้นฉันเหรอ”

“ผมเนี่ยนะชอบแก้แค้นใคร เปล่า คนไม่น่ารักทำอะไรกับผมไว้ก็ต้องขอโทษ” ขอโทษหรือ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่พาเธอมานอนที่นี่ด้วยล่ะ

“ฉันไม่ขอโทษอะไรทั้งนั้น ฉันจะกลับ แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”

“ก็พามาทำในสิ่งที่ควรจะทำไง ผมไม่ใช่คนที่รามือได้ง่ายๆ คนอย่างผมเจ็บแล้วจำซะด้วยสิ” นี่คือเหตุผลที่แท้จริงสินะ พาเธอมาแก้แค้น

“แล้วเมื่อคืนคุณทำอะไรฉัน” ไอลดาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

“ก่อนที่ผมจะตอบคุณ หันมาคุยกันดีๆ ซิ”

“ไม่ คุณไปใส่อะไรเสียก่อนสิ แล้วคุณก็ต้องตอบคำถามฉันด้วย” ดูเหมือนเธอจะไม่ฟังคำสั่งเขาเลย ให้ตายสิ จับปล้ำซะทีดีไหมเนี่ย

“ผมต้องตอบคำถามอะไรคุณอีก หืม ผู้หญิงนี่วุ่นวายจริงๆ” พูดจบเขาก็จับหัวไหล่ของเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้ากันตรงๆ

“ว้าย! ไม่!” ไอลดาร้องกรีดร้อง หากแต่เอามือปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ให้ตายสิทั้งที่มองไม่เห็นก็ยังกรี๊ดอยู่

“เถอะน่าเอามือออก ถ้าได้เห็นแล้วคุณจะติดใจนะ” เขาไม่ได้โกรธเรื่องเมื่อคืนหรอก แต่อยากแกล้งเสียให้เข็ด

“ไม่! ไอ้คนบ้า! ถอยไป! แล้วใส่เสื้อผ้าเสียด้วย” ไอลดายังโวยวายดังเดิมโดยที่ไม่ยอมเปิดตาออกเลย

จนเขาต้องจับมือทั้งสองข้างของเธอแล้วเปิดออก แต่เธอก็ยังคงหลับตา

“ให้ตายสิ ที่รัก คุณนี่... ทำอย่างกับไม่เคยเห็น คุณน่าจะชินแล้วนะเนี่ย” เขาว่าให้เพราะคิดว่าเธอเองก็คงจะโชคโชนประสบการณ์เซ็กส์มาไม่น้อย ถึงได้ดูก๋ากั๋นร้อนแรง ปากร้าย แต่พอเวลานี้กลับตรงข้ามกับที่เขาคิดเอาไว้ หรืออันที่จริงแล้วเธอเสแสร้งอย่างนั้นหรือ เขาคิด