รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน

Chapter 4 โดนขังซะแล้ว 2

“เมื่อคืนเหล้า เมื่อกี๊นม ผมจะใช้ราดบนตัวคุณเลยดีไหมไอซ์ แล้วผมเลียกินให้เข็ด” เขากระซิบเสียงทุ้มต่ำพลางกัดกรามแน่น

“ปล่อยฉัน อย่ามาหยาบคาย ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันทำแบบนี้ ก็ปล่อยฉันกลับบ้าน”

“คำตอบคือเหมือนเดิม แล้วใครกันแน่หยาบคาย คุณไม่ใช่เหรอ” ใช่เธอมันหยาบคายแต่เพราะเขาเริ่มก่อนนี่นะ

“แต่พูดก็พูด กิริยาท่าทางของคุณเหมือนคน... ไม่เคย ไม่เคยเหรอ หรือว่าแกล้งให้ผมขึ้นค่าตัวให้เนี่ย”

“ไอ้ฝรั่งบ้า!” เธอว่าพลางทุบที่หน้าอกเขาแรงๆ แต่ดูเหมือนเขาไม่สะทกสะท้านอีกตามเคย

“อยากเห็นไหมว่าคนบ้าชอบทำอะไร” พูดจบเขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบข้างหูเธออีกครั้ง

“เช็ดนมออกให้ผมเดี๋ยวนี้” เขาออกคำสั่งแต่ยังกอดเธออยู่เลยแล้วจะให้เช็ดยังไงเล่า เธอคิด

“ไม่” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

ทันทีเช่นกัน

“ไม่เหรอ งั้นเปลี่ยนจากใช้มือเช็ด เป็นใช้ปากเลยดีไหม เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่คุณปฏิเสธไม่ได้”

“อะไรทำให้คุณมั่นใจว่าฉันจะทำตาม”

“คุณอยู่ในถิ่นผมที่รัก ห้องของผม” ใช่ เธอลืมไปเสียสนิท แถมยังออกไปไม่ได้อีกต่างหาก

“เชิญครับที่รัก” นิโคไลปล่อยเธอและผายมือเชิญพร้อมกับยืนกอดอกรอ

“ฉันจะไม่ไปก็เพราะเรียกที่รักนี่แหละ”

“คุณบอกให้ผมเรียกเอง อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้หน่อยเลย เร็วๆ เข้า ผมเหนียวตัวไปหมดแล้ว”

“ฉันว่าคุณควรไปอาบน้ำดีกว่าไหม แทนที่จะเสียเวลาแบบนี้”

“ใครทำคนนั้นก็รับผิดชอบ พูดมาก เดี๋ยวเหอะ” เขาเอ่ยคำสุดท้ายก่อนจะขยับตัวเหมือนจะไปคว้าเธอเอาไว้อีกครั้ง แต่แค่ก้าวเท้าเท่านั้นไอลดาก็สะดุ้งและรีบถอยเท้าหนีเช่นกัน

“นี่! ไอ้บ้าโรคจิต” ไอลดาว่าให้เขาอีกครั้ง จากนั้นจึงตัดสินใจเดินไปที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่ม หยิบเอากระดาษทิชชู่แล้วเดินกลับมาหาเขา แต่หารู้ไม่เวลาที่เธอทำท่าไม่พอใจน่ะ เขาแอบยิ้มอ่อนยิ้มหวานอยู่เพียงคนเดียว

“ผมว่าจะถอดกางเกงให้คุณเช็ดด้วย ดีไหม” ไอ้ฝรั่งบ้านี่จะกวนประสาทเธอไปถึงไหน

“ไม่ให้ฉันอาบน้ำให้เลยคะพ่อคุณ” เธอประชดพร้อมกับใช้กระดาษทิชชู่เช็ดนมสดที่เลอะตามเนื้อตัวของเขาด้วยความไม่เต็มใจเลย

“ตามใจคุณสิ งั้นถอดตรงนี้เลย” ได้ทีเขาก็รีบถอดกางเกง แต่ยังไม่ทันหลุดไปจากเอวหรอกเธอก็จับมือเขาเอาไว้ เพราะกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่เธอประชดไป

“คุณนี่! โรคจิตหรือเปล่าเนี่ย ฉันแค่ประชด แล้วนี่จะหื่นไปถึงไหน แต่ละคืนต้องได้นอนกับใครสักคนใช่ไหมถึงจะพอใจ เมื่อไม่ได้ปลดปล่อยเข้าหน่อยเหมือนหมาบ้า” เธอพูดได้ถูกต้องเลยทีเดียว เขาจะเถียงอะไรได้นอกเสียจากยิ้มกว้างจนเห็นฟันสวยๆ

ทว่ารอยยิ้มของเขากลับทำให้เธอชะงักไปหลายวินาที มันต่างกับตอนที่เขาไม่ยิ้มอย่างสิ้นเชิง เวลาหน้านิ่งเขาเหมือนเพลบอยจอมเจ้าเล่ห์ ติดจะเป็นผู้ใหญ่และน่าเกรงขามอยู่ในที แต่พอยิ้มแล้วเหมือนหนุ่มน้อยอายุสักยี่สิบต้นๆ ยิ้มเปิดเผยและน่ารักมาก เธอคิดแต่แล้วก็ต้องเรียกสติที่กระเจิงไปเมื่อครู่กลับมา

“ยิ้มอะไร ฉันว่าให้คุณนะไม่ได้ชม”

“ผมชอบคนรู้ทัน เราไปด้วยกันได้นะเนี่ย”

“ฉันไม่ชอบฝรั่งแบบคุณ” เธอว่าพลางเบ้ปากก่อนจะปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระ แล้วรีบเช็ดเนื้อตัวให้กับเขากระทั่งสะอาด แต่เขาก็ยังเหนียวตัวเหมือนเดิม

“แล้วคุณชอบฝรั่งแบบไหน แบบคนที่กำลังจะหิ้วคุณขึ้นแท็กซี่น่ะเหรอ” คนนั้นน่ะหรือ เธอพยายามคิดทบทวนแต่ให้ตายเถอะจำได้แค่ลางๆ ไม่น่าเมามายขนาดนั้นเลย

“ใคร ฉันจำไม่ได้ จำหน้าไม่ได้เลย”

“ถ้าผมไม่ตามไป มีหวังคุณได้ขึ้นสวรรค์กับไอ้หมอนั่นแน่ๆ เลย หรือว่าคุณเต็มใจไป ให้ตายผมไม่น่าไปขวางเอาไว้เลย” แทนที่จะพูดให้เธอรู้สึกดีขึ้นกลับทำให้โกรธมากขึ้นไปอีก

“ฉันไม่ได้อยากจะไปกับเขาซะหน่อย แล้วก็ไม่ได้อยากมากับคุณด้วย”

“แต่ผมก็ได้คุณมาอยู่ในห้องแล้ว และเราก็...” เขาพูดไม่จบแต่กลับยกนิ้วชี้แตะกันเอาไว้ พร้อมกับหมุนสลับกันไปมาให้เธอคิดลึกเล่นๆ

“คุณ! ตกลงว่ายังไง คุณทำอะไรฉันหรือเปล่า” ไอลดาถามราวกับว่าไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน คนมีอะไรมันต้องรู้สึกถึงสัมผัสทางกาย แม้ว่าจะเสร็จสิ้นช่วงนั้นมาแล้วก็ตาม แต่นี่เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำ มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอเจนจัดเรื่องอย่างว่าหรือไม่ หรือเวอร์จิ้น

“คุณโวยวายอย่างกับว่าถ้าผมไม่ทำ แล้วคุณจะโกรธมากกว่านี้อย่างนั้นแหละ”

“หยาบคาย” เธอจะไม่ถามอะไรอีกนอกเสียจากไปให้พ้นๆ เขา ด้วยการเดินห่างออกไปเพื่อยืนมองวิวทิศน์ของแม่น้ำอันคุ้นเคย

“เอาไว้เราค่อยคุยกัน ผมขออาบน้ำก่อน แต่คุณ... เปลี่ยนชุดไว้รอก็แล้วกัน” นิโคไลยังไม่อยากถกเถียงกับเธอในเวลานี้ จึงตัดปัญหาด้วยการเดินกลับเข้าห้องอีกรอบเพื่ออาบน้ำ คิดว่าเขาจะเข้าห้องนานแต่เปล่าเลย เขากลับออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาวกับเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าพร้อมกับยื่นให้เธอ

“เปลี่ยนซะ แล้วก็รออาบน้ำ แต่ผมจะเข้าไปอาบเสียก่อน”

“ฉันไม่ใส่ชุดพวกนี้แน่ๆ” ดูเธอจะมั่นใจเหลือเกินว่าจะปฏิเสธได้

“คุณจะไม่ใส่อะไรเลย ผมก็ไม่ว่านะที่รัก ดีเสียอีกผมจะได้ไม่เสียเวลาถอด” พูดจบเขาก็ยัดเยียดทั้งสองชุดใส่ไว้ในมือเธอ ก่อนจะเอี้ยวตัวเดินกลับ แต่ด้วยความเหลืออดเธอก็ขว้างทั้งหมดลงพื้นทันที

“ชีวิตฉัน มันเกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้นเนี่ย ต้องโชคร้ายมาเจอผู้ชายคนนี้” พอพูดจบเธอกลับพยายามครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนที่จะมาจบที่ห้องของนิโคไล จำได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาประคองตอนที่เธอจะล้ม และอาสาจะพาขึ้นแท็กซี่ ทว่าเธอจำหน้าเขาคนนั้นไม่ได้เท่าไหร่ ไม่รู้ว่าถูกลวนลามไปมากน้อยแค่ไหน ส่วนนิโคไลทำอะไรเธอบ้าง เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วจึงวิ่งเข้าห้องน้ำซึ่งอยู่ในห้องน้ำรับแขก เพื่อสำรวจร่างกายว่าสึกหลอตรงไหนหรือไม่ ได้แต่หวังว่ามันจะไม่มี