พ่ายรักหัวใจเย็นชา

กลัวอะไร

ปึง

เชนทร์ โชนเดินเข้าบ้านพร้อมกัน คนน้องเดินถึงห้องก่อนปิดประตูเสียงดังลั่น

“ไอ้นี่มันพาลอะไรของมัน”

เมื่อเข้าห้องได้ก็ถอดเสื้อเหวี่ยงไปอย่างไร้ทิศทางโดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองหงุดหงิดเรื่องอะไร

เช้าวันต่อมา...

โชนขับรถของตัวเองออกจากบ้านแต่เช้าในชุดนักศึกษาที่สุดแสนจะเรียบร้อย เรียบแบบไม่ยับเพราะไม่ได้เอาชายเสื้อใส่ในกางเกง เป็นภาพที่เห็นกันจนชินตา รถยนต์คันหรูขับมาจอดที่คอนโดแห่งหนึ่งเขาเดินเข้าลิฟท์พร้อมกับคีย์การ์ดในมือ เมื่อนัดแนะกันแล้วว่าเจ้าของห้องยังไม่ได้ออกไปไหนจึงสแกนเข้าไปราวกับเป็นเจ้าของห้องเสียเอง

ติ๊ด

“มาไวจัง”

“รถไม่ติด”

สองมือบรรจงปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาอย่างใจเย็นแล้วพาดมันไว้ที่โซฟาหรู แก้วเกล้ามองมัดกล้ามของเขาไม่วางตา ยิ่งตอนที่เขาถอดกางเกงออกยิ่งละสายตาไม่ได้ รุ่นน้องหนุ่มมองเธอราวกับจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ เหยื่ออย่างเธอติดใจเสือตัวนี้นัก มือเรียวสวยทั้งสองปลดเชือกของชุดคลุมอาบน้ำออกเผยให้เห็นรูปร่างเพรียวบางราวกับนางแบบ ผิวพรรณขาวเนียนแบบฉบับลูกคุณหนูเวลาลูบไล้มันช่างเพลินมือนัก

“รีบมั้ย”

“ถ้ารีบคงไม่มา”

.....

“ณิชา ทางนี้”

เพื่อนๆ โบกมือเรียกอยู่ท้ายห้องเพราะวันนี้มีเรียนรวมกับคณะอื่นวันแรกเลยทำให้คนที่มาเกือบไม่ทันเกิดความงุนงง

“เรามาคนสุดท้ายเลยมั้งเนี่ย”

“ไม่ใช่เธอหรอกณิชา โชนนู่น”

มินตราบุ้ยหน้าไปทางที่ณิชาเพิ่งจะวิ่งเข้ามาจึงได้เห็นว่าโชนกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับอาจารย์หน้าตาเฉย

“ณิชานั่งข้างเราสิ”

“เอ่อ...”

“หลบดิ๊ ยืนขวางอยู่นั่น”

หญิงสาวหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อถูกโชนว่าให้ แม้จะโดนบ่อยแต่ก็ไม่ชินสักที เธอจำต้องนั่งที่นั่งข้างเชนทร์ไปโดยปริยาย โชนจึงนั่งลงข้างกวินนา

” นายก็รู้ว่าณิชากลัวนายยังจะไปดุอีก”

“กลัวอะไรฉัน” เรียวคิ้วหนาขมวดมุ่นถามกลับเพื่อนผู้หญิง

“หน้านายเนี่ยอย่างกับยักษ์หิวเวลาคุยกับณิชา เห้ย! รอยอะไรที่คอแกน่ะ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดเมื่อกวินนาน่าจะเหลือบเห็นรอยแดงที่แก้วเกล้าเป็นคนตีตรา

“ยุ่ง”

“เอ้า นายไปหาพี่แก้วมาใช่มั้ย ติดใจพี่เค้าดิ ซ้ำบ่อยนะคนนี้”

“แก้มแกเป็นคนขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

สายตาคมเผลอมองไปที่ณิชากับพี่ชายตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เมื่อคืนคงยังไม่ถึงใจกันล่ะมั้ง กลางวันยังต้องมานั่งตัวติดกันขนาดนั้น

“กิจกรรมอาสาตกลงกันว่าจะเอารถส่วนตัวไปกันนะ”

“อาสาอะไรวะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเขานึกไม่ออกว่ามีกิจกรรมด้วยหรือ

“โชน จะไปพรุ่งนี้อยู่แล้ว นายลืมหรอ”

“อืม สรุปเอารถส่วนตัวไปกัน?”

“ใช่ นายขับรถไปคันนึง เชนทร์ขับไปคันนึงไง”

“วุ่นวาย ไปรถทัวร์ก็จบ”

“โชน ขากลับเราจะแวะเที่ยวกางเต็นท์กันไง หลอกณิชาไปเที่ยวด้วย ไม่งั้นไม่ยอมเที่ยวกับเราหลอก”

“เรื่องมาก” เพราะเขาปิดแจ้งเตือนไลน์กลุ่มไว้ทำให้ไม่รู้เรื่องที่เพื่อนตกลงกัน เขารำคาญเพื่อนผู้หญิงสองคนที่คุยกันทั้งวัน นานๆ ถึงจะมีข้อความจากณิชาบ้าง แต่เขาไม่ได้สนใจเธอสักหน่อย

.....

“ลางานวันนึงไม่ได้หรอณิชา พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางกันแล้วนะ”

“ลาได้นะแก้มแต่เราไม่อยากหยุดเลย”

“งั้นเราให้เธอคูณสองเลย จ้างหยุดงงาน” ณิชาหน้าเจื่อนทันทีที่กวินนาพูดอย่างนั้น จนมินตราต้องหยิกแขนเธอ

“อ๊ะ! อะไรมิลค์”

“พูดไม่คิด อย่าถือสาแก้มมันเลยนะ เธอก็รู้ว่ามันเป็นคนพูดไม่คิด”

“เราไม่คิดอะไรหรอก แต่แก้มอย่าพูดเรื่องเงินกับเราอีกนะ เราไม่ได้อยากได้เงินของเพื่อนหรอก”

“ณิชา เราไม่ได้ตั้งใจหมายความว่าอย่างนั้นนะ เราแค่อยากให้เธอพัก”

“เราเข้าใจความหวังดีของเธอนะแก้ม เราไม่เอาเงินของเธอหรอก เดี๋ยวเราลองโทรลากับผู้จัดการก่อน” ณิชาหยิบมือถือรุ่นที่ไม่ได้ทันสมัยนักขึ้นมาโทรหาผู้จัดการ

“ลาได้มั้ย”

“ลาได้ โดนบ่นนิดหน่อย”

“เอาน่า เธอไม่ได้หยุดบ่อยๆ นี่”

“กลับไปเก็บเสื้อผ้าแล้วก็พักผ่อนนะ พรุ่งนี้เช้าพวกเราไปรับ”

“มารับทำไมหรอ เราก็มาขึ้นรถที่มหาลัยกันนี่” มินตรากับกวินนายกยิ้ม เพราะแผนการพวกนี้ไม่ได้คุยกันในกลุ่มไลน์ณิชาจึงไม่รู้

“พวกเราเอารถส่วนตัวไปน่ะ เธอก็ต้องไปกับพวกเรานะ”

.....

พวกเขามารับณิชาตามที่ตกลงกันไว้แต่เช้าตรู่ กวินนาจัดแจงให้เพื่อนสาวได้นั่งคู่กับเชนทร์เพราะคิดว่าเชนทร์ชอบณิชา

“ณิชาเงียบจนแก้มดูเป็นคนพูดมากไปเลย”

“เชนทร์ นายว่าเราอยู่นะ”

“เราว่าฟังแก้มพูดสนุกดี”

บรรยากาศภายในรถอีกคันเงียบกริบเพราะคนขับกำลังไม่สบอารมณ์กับอะไรบางอย่าง

“ว๊ายยย! โชนนายขับยังไงเนี่ย ฉันกลัวนะ” มินตราร้องขึ้นเสียงดังเมื่อโชนขับรถเบียดแซงคันอื่นอย่างหน้าหวาดเสียว

“ไม่ชนก็บุญแล้วแม่งขับแช่อยู่นั่น”

“โชนแกจะบ้าหรอนี่มันทางขึ้นเขานะเว้ย กรี๊ดดดด!”

.....

“เชนทร์ โชนมันขับรถบ้าอะไรอย่างนั้นน่ะ”

“มันก็ขับอย่างนั้นแหละ ปกติ”

“ปกติบ้าอะไรเชนทร์ ทางมันไม่เหมือนกรุงเทพนะ ป่านนี้ยัยเสียสติไปแล้วมั้ง”

ตืดด ตืดด

“ว่าไงมิลค์”

“ช่วยฉันด้วยฉันกลัว ฮือออ ไอ้บ้าโชนจอดรถเลย พวกแกจอดรับฉันไปด้วย”