สามีข้าน่ะหรือ คือยาจก

บทที่ ๑ - สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตของ เจียวลู่             ณ ความมืดมิดของกาลเวลา มีดวงไฟเล็ก ๆ สองดวงลอยมาคนละทิศละทาง เมื่อพบเจอกันจึงได้หยุดนิ่ง จากนั้น ดวงไฟสีแดงพลันอ่อนแสงลง กลายเป็นหญิงที่มีใบหน้าหวานหยด ผมเป็นลอนสีน้ำตาลเข้ม ขับความงามของใบหน้าหวานให้เจิดจริสมากยิ่งขึ้น           ส่วนดวงไฟสีเงินนั้น เป็นสตรีที่มีรูปหน้าเป็นพิมพ์เดียวกัน แตกต่างแค่ว่า เธอคนนั้นสวมชุดแบบสมัยโบราณ ผมดำขลับราวกับปีกอีกานั้นช่างลงตัวเหมาะเจาะกับใบหน้าหวานเป็นที่สุด           ดวงไฟสีแดงชะงัก เมื่อเห็นผู้หญิงเหมือนเธอราวกับคนคนเดียวกัน แล้วก็ใจแป้วลง เมื่อเห็นว่า ผู้หญิงคนนั้นดูซีดเซียวเหมือนคนไม่มีเลือด ด้วยความสงสัย จึงเอื้อมมือไปหาหมายจะจับและประคอง           แต่ใครจะไปคิด ว่าเธอคนนั้น คว้าข้อมือของเธอเอาไว้แล้วกระชากเต็มแรง           “อะ” ใบหน้าชิดกัน แต่กลับไร้ซึ่งลมหายใจรินรด           “จะ เจียวลู่ เจ้า จงช่วยข้า จัดการคนพวกนั้น ให้กับข้าด้วย” เสียงเย็นดั่งน้ำแข็งขั้วโลกเอ่ยขึ้นมา หญิงสาวผู้มีดวงไฟสีแดงครอบคลุมกลับสงสัยมากขึ้น           “ช่วยอะไร” ถามอย่างงง ๆ และผู้หญิงคนนี้ รู้จักเธอได้ยังไง           “จัดการคนพวกนั้นให้กับข้า จัดการมัน จัดการมัน” เสียวเย็นจัดเอ่ยขึ้นอีกครั้ง           “จัดการใคร แล้วทำไมเธอถึงรู้จักฉัน” งงนะนี่           “ข้าคือเจ้า เจ้าก็คือข้า แต่เราอยู่คนละที่ เมื่อเจ้ามาพบเจอข้าแล้ว ร่างกายของข้าก็กลายเป็นของเจ้า จงจัดการคนพวกนั้น เจ้าอย่าลืมนะ เจียวลู่” เอ่ยจบแล้วผลักดวงไฟสีแดงลอยละลิ่วไปทันที                     ณ ท้องนภาอันเวิ้งว้างยามรัตติกาล บางอย่างพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว สิ่งนั้นเป็นสีแดงและสีเงิน ได้แหวกอากาศมายังจวนแห่งหนึ่ง ซึ่งมีอาณาบริเวณกว้างขวาง ใหญ่โตโอ่อ่าและรื่นรมย์           เมื่อพุ่งหลาวลงมาแล้ว ก็ลอยละลิ่วผ่านเรือนใหญ่ เรือนกลาง มุ่งตรงไปที่เรือนเล็ก อันรายล้อมไปด้วยสระน้ำ มีกอบัวหลากสีสันและส่งกลิ่นหอมฟุ้งระรินใจ ฟิ้ววววว ฟุ่บ           จิ๊บ จิ๊บ           “อืม” เสียงหวานครางเบา ๆ เมื่อสัมผัสถึงความร้อน ของ แสงแดด ไม่ว่าจะพลิกกายไปทางด้านไหน ก็ยังคงแผดเผาอยู่ดี เมื่อทนไม่ไหว จึงลืมตาขึ้นมา           “…..” เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้น แต่กลับพบกับความงงงวย เมื่อรอบกายนั้นไม่มีอะไรที่เหมือนกับห้องของตัวเองแม้แต่น้อย           “…ไรอะ ทำไมห้องไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้ให้ช่างตกแต่งใหม่นี่นา” งงในงง แล้วขยับกายอวบอัดเย้ายวน วาดขาเพรียวลงจากเตียง ก็ยิ่งมึนงงหนัก เพราะเป็นเตียงไม้ปูทับด้วยขนแกะ ซึ่งคนละอย่างกับในห้องนั้นราวฟ้ากับดิน           ในคอนโดปูด้วยพรม แต่ว่า…ตรงนี้ เป็นพื้นไม้แต่ขัดจนเงาวาววับ           “มันคืออะไร ทำไมทุกอย่างแปลกไป นี่เราฝันอยู่ปะนี่” งงจนไม่รู้จะงงแบบไหนแล้ว ถามไปก็ให้คำตอบตนเองไม่ได้ แล้วควรจะทำยังไงดี ก๊อก ก๊อก           “คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าคะ ให้ข้าเข้าไปนะเจ้าคะ” เสียงใสแจ๋วดังขึ้นที่หน้าประตู ทำให้ร่างระหงชะงักกึก พลางหันหน้าไปมอง กำลังจะอ้าปากอนุญาต แต่ทว่าภาพบางอย่างกลับแล่นริ้ว ๆ เข้ามา           “อะ” ความมึนงงเกิดขึ้นกะทันหัน จากนั้นสิ่งที่ตามมากลับกลายเป็นว่าปวดหัวขั้นรุนแรง           “โอ๊ยยย ปวดหัว นี่ฉันเป็นอะไรไป” ร่างระหงซวนเซอย่างนกไร้ปีก จนถึงขั้นล้มลงกองอยู่กับพื้น ตุ่บ           “อาส์ ปวดหัว” ยกมือกุมศีรษะทันที           “คุณหนู คุณเจ้าคะ” เสียงเรียกอยู่หน้าประตูห้อง เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนกับมีสิ่งของหล่นลงพื้น นางห่วง ว่าผู้เป็นนายจะเป็นอันใดมากไปกว่านี้           เมื่อคืนคุณหนูเกิดจับไข้จนตัวสั่น เพียงเพราะถูกคุณหนูใหญ่และคุณหนูกลางกลั่นแกล้ง ผลักตกน้ำ คุณหนูเล็กของนาง ว่ายน้ำไม่เป็น จึงจมลงน้ำ กว่าบ่าวชายจะกระโดดลงไปช่วยขึ้นมาได้ ก็เกือบครึ่งเค่อ ซึ่งนานพอสมควร นั่นจึงทำให้คุณหนูเล็กจับไข้ตลอดทั้งคืน           ตนซึ่งนอนเฝ้าไข้คุณหนูมาทั้งคืน จึงลุกออกไปต้มโอสถ เพื่อหวังให้ผู้เป็นนายมีอาการดีขึ้น เพราะในยามรัตติกาลนั้น อาการของคุณหนูย่ำแย่มาก   ในห้องนอน           “อื้ม ปวดหัว ทำไมปวดแบบนี้นะ” กลิ้งตัวไปมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว แต่แล้ว ภาพบางอย่างก็วาบเข้ามา           “อะ” ทุกสิ่งทุกอย่าง ไหลเข้ามาในความทรงจำ จนถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่ตกลงน้ำ ทำให้ดวงตาคู่สวยลุกวาบขึ้น           ใช้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ และเธอเป็นคนเดียวกัน เพราะในมโนห้วงสำนึก ได้พบกับหญิงโบราณคนนี้มาแล้ว และเธอก็ขอให้ช่วย คงมาจากเรื่องที่ถูกรังแกนี่แน่ ๆ ดวงตาของเป่ยฉิงลุกวาวขึ้น สิ่งที่ไม่ชอบใจที่สุดก็คือ ถูกทำร้ายอย่างไม่เป็นธรรมนี่เอง           เมื่อภาพทุกอย่างหลั่งไหลมาจนหมด อาการปวดหัวก็พลันหายไป ร่างเย้ายวนจึงลุกขึ้นยืน ส่วนด้านนอกนั้น ยังคงมีเสียงเคาะประตู พร้อมกับเสียงเรียกอย่างร้อนรนของบ่าวคนสนิท           นางจึงเดินไปที่ประตูห้อง แล้วจัดการเปิดออกเต็มแรง ผัวะ           “…..”           “คะ คุณหนู คุณหนูเป็นอันใดบ้างหรือไม่เจ้าคะ เจ็บอันใดหรือไม่ ข้าได้ยินเสียงตกเจ้าค่ะ ใช่คุณหนูหรือไม่เจ้าคะ” เสียงเล็ก ๆ นั้น ละล่ำละลักเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่า คุณหนูมาเปิดประตูให้           “อืม ฉะ เอ่อ คือ ข้าไม่เป็นอะไร แค่ปวดหัวนิดหน่อย” ว่าแล้วกันหันหลังกลับ ก็พอดีเจอเข้ากับกระจกบานใหญ่ จึงตรงดิ่งเข้าไปนั่งเก้าอี้ จับจ้องมองผู้หญิงในกระจก อย่างมึนงงและสับสน           สายตาจับจ้องมองดูทุกอากัปกิริยา ความรู้สึกบอกกับตัวเอง ว่าคนที่อยู่ในกระจก มันเป็นคนละคนกับตัวเธอ           “…..”           “…คุณหนู เป็นอะไรหรือเจ้าคะ” สาวใช้ถามขึ้นอย่างงง ๆ เมื่อเห็นว่า คุณหนูของตนทำท่าทางแปลก ๆ หรือ อาจจะเป็นเพราะไข้ยังคงอยู่ ถึงเป็นเช่นนี้ คิดแล้วใบหน้าเนียนใสก็มีร่องรอยความกังวล จึงถลาเข้าหาผู้เป็นคุณหนูเล็กอย่างรวดเร็ว           “คุณหนู ไม่สบายอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ เช่นนั้นข้าจะไปต้มโอสถให้คุณหนูดื่มนะเจ้าคะ” ระล่ำระลักด้วยความเป็นห่วง แต่ผู้เป็นนายรีบยกมือห้ามอย่างทันท่วงที           “เดี๋ยว ข้าไม่เป็นอะไร แค่ปวดหัว เจ้าไปต้มยา เอ๊ย ไปต้มโอสถให้ข้าก็แล้วกัน” เอ่ยห้าม คนสนิทจึงพยักหน้าหงึก ๆ           “เจ้าค่ะ คุณหนูไม่เป็นอันใดแน่นะเจ้าคะ” ย้ำ เพราะความห่วงใย           “อื้อ ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าไปเถอะเสี่ยวอู” ความทรงจำบอกว่า คนตรงหน้าคือสาวใช้ประจำตัว ชื่อว่า เสี่ยวอู หรือ อูฟางยี่           “เจ้าค่ะ คุณหนู” เมื่อสาวใช้เดินออกไปแล้ว คนเป็นนายจึงสะบัดศีรษะสองสามที จึงตั้งสติขึ้นมา แล้วเดินไปที่ห้องอาบน้ำ เปลื้องผ้าออกจากกายงามจนล่อนจ้อน ลงไปแช่น้ำเย็นอยู่ในอ่างไม้ เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดที่เกิดขึ้น           ความคิดย้อนกลับไปกลับมา จนจบอยู่ในโลกที่เพิ่งจากมา ใช่ เธอไม่ใช่คนที่นี่ แต่ว่า เป็นคนในอีกโลกหนึ่ง เธอนั้นเป็นสาวเลือดผสม ระหว่างไทยจีน ชื่อว่า เจียวลู่ อายุ 26 ปี แต่งงานแล้ว เธอนั้นรับราชการตำรวจ ในตำแหน่ง จ่าสิบตรี เจียวลู่ เธอถูกสามีแทงข้างหลังด้วยการมีเมียน้อย มันจึงทำให้เธอโมโหและเจ็บแค้น ด้วยความขาดสติ จึงเผลอควักปืนออกมา ยิงเข้าที่หน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจสามีและเมียน้อย จนตายคาที่           แต่ตัวเธอนั้น ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายแม้แต่น้อย แต่ตั้งใจจะมอบตัว เพราะทำผิด แต่แล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ปืนที่ตั้งใจจะเก็บเอาไว้ กลับลั่นขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ และยิงเข้าที่หน้าท้องของตนเองสองนัดซ้อน จนสิ้นใจ จากการเสียเลือดเยอะ           และคงเป็นเหตุให้ดวงวิญญาณของเธอนั้น ลอยละลิ่วมาเข้าร่างของผู้หญิงคนนี้ ที่มีใบหน้าเหมือนกันกับเธออย่างกับพิมพ์เดียวกัน หรือบางที อาจจะเป็นตัวเธอในโลกอดีตก็ได้นะ เป็นจิตวิญญาณเดียวกัน แค่แยกไปคนละที่คนละภพ จนช่วงสิ้นสุดของชีวิต ถึงจะมาพบเจอกัน             ส่วนผู้หญิงคนนี้ ชื่อว่า เป่ยฉิงเป็นลูกอนุคนโปรดของท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย ท่านเป่ยซิ่ว กับอนุเจีย           ด้วยความที่เจียหลิงเป็นอนุคนโปรด จึงทำให้ฮูหยินใหญ่และฮูหยินรองไม่พอใจ ถึงขั้นรังเกียจเดียดฉันท์ บรรดาบุตรชายและบุตรี จึงถูกพร่ำสอนมาให้เกลียดชัง ทั้งอนุและผู้เป็นน้องต่างมารดา           เป่ยฮ่วน เป็นพี่ชายคนโต หรือต้าเกอ ส่วนเป่ยอ้ายเป็นพี่สาวคนโต หรือต้าจื่อ และเป่ยเหริน เป็นพี่สาวคนรอง หรือเอ้อร์จื่อ ซึ่งเป็นบุตรและบุตรีของท่านเสนาบดีกับฮูหยินเอกและฮูหยินรอง           ทั้งหมดจึงรวมหัวกันกลั่นแกล้งผู้เป็นน้องสาวของตนอย่างสนุกสนานทุกวัน โดยที่ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย ไม่ได้รู้เรื่องอันใดเลยแม้แต่น้อย ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ เป่ยฉิงจึงเจ็บป่วยได้ง่าย ซึ่งกลายเป็นเรื่องดี ที่สองฮูหยินแหละเหล่าคุณหนู คุณชายมาหาเรื่องทุกวัน           เหตุการณ์ของเมื่อคืน เมื่อคุณหนูเล็กของจวน ถูกผลักลงไปในน้ำ เมื่อขาดออกซิเจนภาวะพร่องออกซิเจน(ภาวะพร่องออกซิเจน (ข้อมูลจากกูลเกิ้ล)) มาเป็นเวลาหลายนาที           ออกซิเจนไม่สามารถซึมผ่านจากถุงลมปอดไปสู่กระแสเลือดได้สะดวก สมองเมื่อขาดออกซิเจน จึงรู้สึกหายใจลำบาก อึดอัด และอาเจียนออกมา ปวดศีรษะมากขึ้น ๆ หัวใจจึงเต้นถี่เร็วผิดปกติ เป่ยฉิงจึงเสียชีวิตไปในที่สุด วิญญาณของเจียวลู่ จึงเข้ามาอยู่แทน           เจียวลู่เมื่อรับรู้ในทุกเรื่องแล้ว ก็เข้าใจในทุกอย่างจนหมดสิ้น เธอนั้นรู้สึกเห็นใจเจ้าของร่างนี้มาก จึงตั้งใจจะชดเชยในสิ่งที่เป่ยฉิงสูญเสียไปกลับคืนมา แม้จะสายไปแล้วก็ตาม           “ฉันจะเอาคืนให้ก็แล้วกันนะเป่ยฉิง จะไม่มีใครมารังแกเธออีกต่อไป ขอโทษที่ฉันมาไม่ทัน บางทีเธออาจจะไม่เสียชีวิตก็เป็นได้” ความสงสารมันซึมเข้าสู่จิตใจของเจียวลู่ จนร่างกายสะท้านจมดิ่งอยู่กับความเจ็บปวด เป็นเวลาหลายนาที           เมื่อตัดใจเก็บความเศร้าและอารมณ์ดิ่งได้แล้ว จึงอาบน้ำถูโน่นนี่ไปจนทั่วกายงาม จากนั้นลุกออกมาจากอ่างไม้ แล้วก็คว้าชุดเดิมที่ถอดออก นำมาคลุมกาย เธอเดินออกจากห้องน้ำ ค้นหาเสื้อผ้าที่จะใส่ เมื่อเจอก็จัดการเอง แม้จะงง ๆ ไปบ้าง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ เรื่องแค่นี้ มันจิ๊บ ๆ สบายมาก           เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น อูฟางยี่จึงเข้ามา พร้อมกับถ้วยเล็ก คงเป็นยานั่นแหละ และเมื่อได้กลิ่น เจียวลู่จึงถอนใจออกมานิดนึง พลางครุ่นคิดอย่างสงสารเป่ยฉิง           ‘เฮ้อ เจ้าคงกินยาแบบนี้ทุกวันสินะ น่าสงสาร’           อยู่โลกโน้น เธอไม่เคยต้องกินยา ไม่เคยเข้าโรงพยาบาล เพราะร่างกายแข็งแรงเป็นอย่างมาก แต่ร่างนี้ ชีวิตนี้ อ่อนแอและไม่แข็งแรง จำต้องทานยาเป็นประจำ           คิดแล้วก็หน่วงอีกรอบ           “โอสถเจ้าค่ะ คุณหนูดื่มหน่อยนะเจ้าคะ จะได้มีร่างกายที่แข็งแรง ผู้อื่นจะได้ไม่รังแกคุณหนูได้ง่าย ๆ” เสี่ยวอูตาแดง ๆ ด้วยความสงสารผู้เป็นนาย จึงทำให้เป่ยฉิงรีบคว้าถ้วยยากรอกลงในปากอย่างรวดเร็ว           “อื้อ ข้ารู้แล้ว เจ้าเองก็เลิกคร่ำครวญเถิดนะ ข้าจะรีบดื่มให้หมด เจ้าไม่ต้องกังวล” กระดกทีเดียวหมดถ้วย ท่ามกลางความตกใจของบ่าวรับใช้คนสนิท           “คะ คุณหนู มะ มันขมนะเจ้าคะ”