EP4.1 ll รักเปิดเผย [1]
1016 Words
Ming says…
“ยังจะเอาไปเล่นอีกนะ อีอาร์ต!” ฉันตีมือมันขณะที่มันเอาโทรศัพท์ฉันไปเล่นก่อนจะพยายามฉกคืนมาอีก มันหัวเราะคิกคักทำให้ฉันย่นคิ้ว แม่งแกล้งอะไรอีกปะเนี่ย แค่นี้ชีวิตฉันก็ปวดหัวมากแล้วนะ! “ทำอะไรปะเนี่ย?”
“เปล๊า” อีอาร์ตเสียงสูง ทำให้ฉันสงสัยหนักรีบเปิดไลน์ดู แต่ข้อความล่าสุดที่มีก็...
NongTee ‘7-11: ผมเปล่าพิมพ์นะ เพื่อนแกล้งเหมือนกัน อิอิ
เฮ้อออ ฉันถอนหายใจ นึกว่ามันแกล้งพิมพ์อะไรไปหาน้องตี๋อีก ฉันขี้เกียจวิ่งเต้นไปแก้ตัวกับเขาหากแต่ว่าอยู่ดีๆ น้องตี๋ก็ส่งข้อความแปลกๆ มาอีก
NongTee ‘7-11: พอแล้วพี่
ฮะ... พออะไรวะ ฉันทำหน้างงแล้วเหล่สายตาไม่ไว้วางใจไปทางอีอาร์ต
“นี่แกล้งอะไรปะเนี่ย?”
“เปล่าซะหน่อย แกเห็นมั้ยล่ะว่ามันไม่มีข้อความส่งไป” มันว่าแล้วชี้มาที่หน้าจอโทรศัพท์ เออ ก็จริง... แล้วพอนี่คืออะไรวะ?
Ming Ming: หมายถึงอะไรอ่ะ?
ฉันพิมพ์ไปงงไปก่อนจะช็อกรอบที่สองเมื่อน้องตี๋ส่งมาว่า...
NongTee ‘7-11: ผมหมายถึงพอแล้วพี่ หยอดผมมากกว่านี้ ผมจะชอบแล้วนะ
O_o!! หยอด? ไปหยอดตอนไหนวะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ถ้าจะมีก็แค่ไอ้คำว่าคิดถึงที่อีอาร์ตพิมพ์เท่านั้นอ่ะ มันไม่ได้เล่นอะไรกับโทรศัพท์ฉันจริงๆ ใช่ปะเนี่ย!
“อีอาร์ต ไม่ได้ทำอะไรจริงเหรอ ทำไมน้องเขาพูดแบบนี้อ่ะ”
“เอ๊ะ อีนี่เห็นเพื่อนเป็นคนยังไง บอกไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำสิ นี่ไม่ได้ส่งข้อความไปแล้วแอบกดลบหรอกนะ เปล่า”
“อีอาร์ต... แกแกล้งฉันเหรอ!”
ชัวร์ พูดแบบนี้มันเป็นคนส่งใช่มั้ยเนี่ย! แล้วมันส่งอะไรไปอ่ะ มันลบไปแล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ย T^T แง เสียหายหลายแสนนะ ฉันยังต้องลงไปซื้อของกินตอนดึกๆ ที่เซเว่นนั้นอีกนานนะโว้ย
“เออสิ อีโง่ ทำเป็นนิ่งแต่จริงๆ ซ่อนผู้ชายไว้นะอีชะนี คอยดูเถอะ ฉันจะฟ้องอีหวาน” อีอาร์ตเบ้ปากแรงก่อนจะพูดถึงหวาน ผักหวาน เพื่อนอีกคนที่เรียนจิตวิทยา พวกเราเป็นกลุ่มแก๊งสามคนที่สนิทกันมาตั้งแต่มอต้น แต่ตอนมอปลายก็แยกย้ายกันไปคนละโรงเรียนแล้วก็กลับมาเจอกันใหม่ที่มหาลัยอีกที
“แกส่งอะไรไปเนี่ย ฉันเสียหายนะ T^T”
“ฉันก็ส่งไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบธรรมดา” มันจีบปากจีบคำทำให้ฉันงงเข้าไปอีก อย่างมันเนี่ยนะจะส่งไปถามเรื่องธรรมดาๆ
“ถามว่าอะไร”
“ก็ถามว่า น้องคะ พี่โสด ไม่ได้โปรโมทแต่ 092311xxxx น้องสนใจมั้ยคะ?”
“อีอาร์ตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!”
กรี๊ด น่าเกลียด ทำไมทำกับฉันอย่างนี้อ่ะ ถ้าฉันหิวมาม่ากลางดึกฉันก็ต้องทนเหรอ แล้วฉันจะไปกล้าเจอน้องเขาได้ยังไง อีทุเรศ!
“ยังไม่จบนะแก ฉันบอกไปอีกว่า วันนี้พี่เรียนดึกมาก เลิกเรียนตั้ง 092311xxxx โมงแน่ะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!” ฉันกรี๊ดแบบไร้เสียงเพราะเกรงใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ พยายามดีดดิ้นสุดแรงเมื่อได้ยินสิ่งที่มันพูดชัดๆ มันทำยังงี้กับฉันได้ไง มันไม่ไว้หน้าฉันเลยอ่ะ ฉันรู้สึกแย่มาก มันเป็นเพื่อนที่ทรามมาก!
“โอ๊ย อีชะนี กรี๊ดหาผัวเหรออีนี่ ผีเข้าทรงกลางวันแสกๆ เหรอฮะ!”
“อีอาร์ต อีกะเทยบ้า ทำแบบนี้ได้ยังไง”
“อ้าว อีนี่ หาเรื่องกูเหรอ มันจะทำไมฮะ!”
“แกเอาเบอร์นั้นไปให้น้องเค้าได้ไง เบอร์นั้นฉันเลิกใช้ไปแล้วโว้ยยยยยยยย”
ฉันว่าก่อนจะถอนหายใจรัวๆ ไม่ใช่เลิกใช้ธรรมดานะ แต่ฉันยังเอาให้ไอ้ต้นใช้แทนด้วย ขืนน้องเขาโทรไปทำไงอ่ะ ไม่โดนไอ้ต้นด่าเสียหายหมดเหรอ เป็นเพื่อนกันภาษาอะไรเนี่ย ไม่อัพเดทชีวีตฉันเลย
“เบอร์นั้นฉันเอาให้ไอ้ต้นใช้แล้ว”
“อีมิ้ง พอ ฉันล้อเล่น ฉันไม่ได้บอกเบอร์แกไป โอเคมะ”
“อย่ามาโกหกนะ แกอ่ะ ฉันจะมองหน้าน้องเขายังไงเนี่ย ฮือ”
“ก็มองปกติสิอีนี่ จะตีลังกามองก็ไม่มีใครว่านะ”
“ฮืออออออออออออออออออ” ฉันงอแงทำให้อีอาร์ตเบะปากแรง
“อีมิ้ง หยุด”
“ฮือออออออออ แกแกล้งฉันอ่ะ T_T”
“เงียบ อีชะนี เงียบ!”
“ฮืออออออออ”
“ฮึบ! อีมิ้ง ฮึบ ไม่หยุดงอแงกะเทยจะตบปากแตกนะคะ ไม่ใช่ผู้ชายหล่อๆ อย่ามางอแงใส่ ไม่อนุญาตค่ะ” มันว่าก่อนจะจิกสายตาแรดๆ ขณะที่อาจารย์ประกาศหมดคลาสและทุกคนทยอยลุกขึ้น
เฮอะ ใช่สิ ฉันไม่ใช่ผู้ชายนี่ เดี๋ยวเถอะ ถ้าแกล้งฉันอีกนะ ฉันแช่งมันแน่ คอยดู!
“เออ จำไว้นะ ถ้าแกแกล้งฉันอีก ฉันจะขอให้แก....”
“ขออะไรของแก กล้าหือเหรอ เดี๋ยวนี้ ฮะ!”
“ขอให้...”
ขออะไรดีวะ คิดแป๊ป.... ฉันกลอกตาประมวลผลก่อนจะคิดอะไรเด็ดๆ ได้ นี่แหละ อีอาร์ตมันต้องขนลุกแน่นอน
“ขอให้แกมีเมีย!”
“กรี๊ด หมิ่นประมาทกระเทยมาก พูดแบบนี้ได้ยังไงอีชะนี รับไม่ได้ ตบปากเท่าอายุเดี๋ยวนี้นะ!” อีอาร์ตแว้ดแล้วตีไหล่ฉันดังป๊าป ไม่พอ มันเป็นกะเทยที่ซาดิสก์และแรงเยอะแบบโคตรควายทำให้ตัวฉันเซไปข้างหน้า
“โอ๊ย อีอาร์ตมันเจ็บนะ”
“ตีมันก็เจ็บสิ อีโง่ นี่แน่ะ!” มันไม่ว่าเปล่าพลางตีฉันอีกรอบ พวกเราเดินไปเรียนต่อแล้วทะเลาะกันจนถึงตอนค่ำได้ วันนี้มีเรียนติดกันสองวิชายันสองทุ่ม ทำให้พวกฉันรู้สึกเหมือนซอมบี้ที่พึ่งออกมาจากห้องทดลองแบบสุดๆ
- Writer
