กอหญ้ายกมือเล็กขึ้นมาเพื่อพยายามผลักร่างหนาที่อยู่เหนือร่างตน ออกไปอย่างสุดกำลังแต่ก็เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง เพราะคริสต์ไม่สะทกสะท้านกับแรงผลักนั้นเลยสักนิด ตรงกันข้ามคริสต์กลับดันตัวตนหายเข้าไปมากขึ้น จนเขารู้สึกถึงเยื่อบางๆที่ขวางกั้นเขาไว้
“แคว่กกกก.....โอ้ย!!!!....” เสียงร้องของกอหญ้าดังออกมาพร้อมกับเล็บมือทั้งสิบที่ข่วนจนเป็นรอยแดงเลือดซึมบนแผงอกแกร่งของคริสต์ เมื่อคริสต์ขยับเคลื่อนทำลายเยื่อกำแพงนั้น ธารน้ำตาแห่งความเจ็บปวดของกอหญ้าไหลออกมา
“พี่คริสต์...ได้โปรดเถอะ...หญ้าเจ็บ!...พี่คริสต์ปล่อยหญ้าเถอะนะคะ....”
“ชู่ววววว์...” คริสต์ที่ดันตัวตนเข้าหายไปในกายสาวจนสุดทาง ปลอบประโลมกอหญ้าที่เอาแต่ร้องไห้ อ้อนวอนเขา ด้วยใบหน้าที่เขาต้องโน้มกายแนบชิด พร้อมมือที่เข้าลูบไล้ใบหน้าซับน้ำตาที่ไหลออกมา ทั้งๆที่ตัวเองก็ปวดร้าวจากการบีบรัดของช่องทางที่แสนจะคับแคบนั้น รวมถึงรอยข่วนบนแผงอกแข็ง
