“ถ้าหญ้าคร่ำครืจริงก็ดี!...พี่คริสต์ก็ต้องกลับออกไปนอนที่ห้องของตัวเอง...มั้ยก็ข้างล่างบนพื้น...หรือนอกห้อง...ไม่ใช่มานอนกอดหญ้าบนเตียงเดียวกันแบบนี้...”
“เฮ้ย!...เถียงกันจนเช้าก็คงไม่จบ...เด็กอะไร...ปากคอไม่รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่...เลิกเถียงกันมาทำอย่างอื่นกันมั้ย?”
“ทำ!!!...ทำอะไร?”
“ก็มาทำอะไรกัน!...แบบที่หญ้าจะได้เลิกพูดเลิกถามสักที...ว่า...ไม่ได้เป็นไรกัน...”
“หญ้าไม่ได้โง่นะ!...ที่พูดออกมานะ!...เค้ารู้นะว่าหมายถึงอะไร?”
“แล้วได้มั้ย?” คริสต์เอ่ยถามอย่างมีความหวัง
“แล้วเมื่อกี้ใครที่พูดว่าจะ ‘รอ’...”
“รักพี่มั้ย?” กอหญ้าเบิกตากว้าง ที่จู่ๆคริสต์ก็เปลี่ยนคำถาม และรุกเธอ...
“ไม่รัก!...” กอหญ้าตอบออกไปแบบไม่เต็มเสียง และหลบสายตาเข้มที่นอนจ้องเธอ แต่คำตอบของเธอกลับเผยรอยยิ้มของคริสต์ออกมา
“งั้นขอพิสูจน์ได้มั้ย?...”
“พิสูจน์?...ยังไง?...ว้ายยย!!!!” กอหญ้าร้องออกมา เมื่อสิ้นเสียงคำ
