อรนิสายิ้มหวาน กวาดตามองรอบๆ
“เอาแบบนี้ดีไหมคะ อรกับพงษ์ขอร่วมโต๊ะด้วยคน ทานแค่สองคนมันน่าเบื่อไปน่ะค่ะ”
พิรามเหลือบมอง แววตาเรียบนิ่ง ผกาพรรณมองบุตรชาย แล้วระบายลมหายใจ
“แล้วแต่หนูเลยจ้ะ ถ้าอยากทานอาจะบอกพนักงานให้”
หญิงสาวหัวเราะในลำคอ “แหม... คุณแม่ล่ะก็ เปลี่ยนสรรพนามไว้ไปหรือเปล่าคะ อรยังเสียดายสรรพนามเรียกคุณแม่อยู่เลยค่ะ”
พิรมย์กำมือแน่น พยายามระงับโทสะเอาไว้ ต่อให้เขาไม่ชอบผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่ ก็ไม่เคยขัดใจบุตรชาย ปล่อยให้เลือกเอง แต่วันนี้อรนิสากลับไม่รักษามารยาท เธอกำลังยั่วโมโหอยู่
“มันก็เปลี่ยนไปตามสภาพนั่นล่ะ เพราะตอนนี้เธอเป็นแค่อดีตสำหรับพิรามแล้ว” พิรมย์ตอบแทน ทำเอาคนทุกคนเงียบชั่วขณะ
คนถูกย้อนกัดฟันแน่น ระงับอารมณ์เอาไว้อย่างสุดกลั้น แค่เพียงไม่กี่เดือนกลับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ ภานุพงษ์ไม่กล้ามอง ทำได้แค่เพียงยืนนิ่ง ไม่อาจโต้เถียงความจริงนี่ได้
“ถ้าไม่
