คนถูกถามนิ่งงันราวกับถูกสาป ใบหน้าคมเข้มเครียดขึ้น คำถามนี้เล่นเอาเขาไปไม่เป็นเลย หัวใจกำลังเต้นราวกับจะหลุดออกนอกร่าง พิรามพยายามควบคุมสติอารมณ์ตนเองเอาไว้ ริมฝีปากหนาเม้มแน่น เนตรดาวจ้องมองเพื่อรอคำตอบ
“ทำไมถึงถามพี่” เขาย้อนถาม น้ำเสียงเครียด
“เนตร... อยากให้ปัญหาระหว่างเนตรกับพี่พงษ์จบไปน่ะค่ะ พี่พงษ์เขากังวลว่าพี่รามชอบเนตร เนตรไม่อยากให้พี่พงษ์ตาหึงหวงเนตรกับพี่รามน่ะค่ะ” เธออธิบาย ซึ่งคำพูดนั้นมันเหมือนเข็มกำลังทิ่มแทงเขา
พิรามพยักหน้าเข้าใจ ในอกสั่นไหว รู้อยู่แล้วว่าความสนิทสนมที่น้องสาวคนนี้มอบให้ มีแค่เพียงคำว่าพี่ชาย และเขาเองก็ยินดีรักษาสถานะเช่นนี้ ไม่กล้าเดินออกนอกเส้น เขาผสานมือด้านหน้า เนตรดาวสังเกตสีหน้าอาการแล้วรู้สึกโหวงชอบกล ทำไมพี่รามถึงไม่พูดออกมาในทันที
“ตอนนี้พี่คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากบอกความรู้สึกกับพี่ให้เนตรได้รู้” น้ำเสียงคนพูดแผ่วเบา แววตาหม่น มือหนาผสานกันแน
