‘อ้าว! ยังไงล่ะพ่อ แตมหาของไม่เจอ มันไม่มีความรับผิดชอบเอง ทำไมมาโทษติมล่ะ’ ตฤณกิจตัดพ้อด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่ถูกมองเป็นผู้ต้องสงสัยเบอร์หนึ่งเพราะนิสัยเล่นไม่รู้เรื่องของตัวเองล้วน ๆ
‘ไม่สงสัยได้ไงล่ะ ติมชอบเอาของของน้องไปซ่อนอยู่เรื่อยเลย นี่โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังไม่เลิกเล่นบ้า ๆ บอ ๆ อีก” วิชิตดุลูกชายคนโต
‘ติมแค่เอาของชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปซ่อนเดี๋ยวเดียวก็เอามาคืนแล้ว แต่นี่มันเกียรติบัตรชนะเลิศวิชาการเชียวนะพ่อ ของสำคัญขนาดนั้นติมไม่เล่นอะไรพิเรนท์หรอก อีกอย่างไอ้แตมมันก็ไม่เก็บเป็นที่เป็นทางเองปะ มันอาจเก็บเองลืมเองก็ได้’
เฌอรินทร์ชอบวางของไม่เป็นที่เป็นทางและหลายครั้งพ่อแม่ก็จะตามเก็บให้จนเคยตัว
‘แปลว่าไอติมไม่ได้ทำใช่มั้ย ลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับนะ’ เขาสบตาแล้วถามย้ำเสียงเข้ม ลูกชายยังคงยืนกรานในความบริสุทธิ์ของตัวเอง
“เห้อ งั้นพ่อจะให้แตมตั้งสติแล้วหาดูอีกที” การคา
