10
1438 Words
>ยังไม่ได้แก้คำผิด
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะขยับร่างกายที่อ่อนล้าจากสมรภูมิรักเมื่อคืน ร่างกายของผมแม้จะผ่านการร่วมรักมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่ได้หมายความว่าในเช้าต่อมาผมจะไม่เป็นอะไรซะทีเดียว
ผมหันมองข้างกาย ทำให้พบกับคนที่กระทำชำเราตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งตอนเช้าออกมาสภาพนี้ โดยปกติแล้วผมมักจะตื่นก่อนคู่นอนเสมอด้วยความเคยชินและออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ แต่ในตอนนี้อะไรบางอย่างบอกกับผมว่าไม่ควรจะหายไปเฉยๆจากท่านประธาน
อาจจะเพราะวันนี้เรายังคงต้องไปเจอกันในที่ทำงานก็เป็นได้
เมื่อคืนนี้ผมกะว่าจะทำกับเขาแค่ให้พอบรรเทาฤทธิ์ยา แต่ไปๆมาๆดันกลายเป็นว่าจากที่ทำกันที่รถไปสองสามยก เขายังลากผมกับคอนโดมาเอาต่อตอนเช้า
เออ เอาเข้าไป
"บี๋..ตื่นแล้วหรอครับ"
ผมหันมองคนข้างกายที่หยัดตัวลุกขึ้นมา ร่างกายของเราทั้งสองเปลือยเปล่า แต่ตามเนื้อตัวแต้มไปด้วยรอยการร่วมรักเมื่อคืน เนื้อตัวผมมีแต่รอยดูด ส่วนเขาก็เป็นรอยเล็บของผม
ถือว่าแฟร์ๆนะครับ ตัวผมกลายเป็นตุ๊กแกขนาดนี้ ขอแจกยันต์ไว้หน่อยละกัน
"บี๋ เจ็บมากมั้ยครับ"
"ไม่เป็นไรครับ"
เขาหันมาถามผมด้วยสายตาเป็นห่วงแต่ผมก็แค่ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วลุกจากเตียงไปหาเสื้อผ้าตัวเองเพื่อสวมใส่
"เดี๋ยวใส่เสื้อเพลิงแทนก็ได้นะบี๋"
เขาว่าพลางลุกไปทางตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าให้ผมใส่ ผมจึงหรี่ตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาจัดการตัวเอง
"ตอนนี้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ประธานช่วยเรียกผมแบบเดิมด้วยนะครับ"
พอผมว่าจบในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ท่านประธานไม่ได้ว่าอะไรต่อ ผมจึงคิดว่าเขาคงจะเข้าใจที่ผมจะสื่อแล้ว
แค่พนักงานคนนึงนอนกับเจ้านาย เรื่องปกติมีให้เห็นทั่วไปเอง
ผมเดินผ่านท่านประธานเพื่อไปในห้องน้ำ กะว่าจะจัดการตัวเองสักหน่อยหลังจากจัดหนักไปเมื่อคืน ไม่น่าห้าวบอกให้เขาปล่อยในเลยมึงเอ้ย ลำบากชีวิตตัวเองอีกแล้ว
แต่ก่อนจะได้ย่างเท้าเข้าห้องน้ำท่านประธานคนดีก็ยื่นเสื้อผ้าให้ผมก่อน
"บี๋ครับ เสื้อผ้า"
"อะ..อ่าครับ"
"เดี๋ยวเพลิงไปอาบอีกห้องนะครับมีอะไรบี๋ก็เรียกได้นะ"
"..."
เขาว่าก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องไป ผมมองตามแผ่นหลังจนลับตา พลางขมวดคิ้วกับตัวเองเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าตะกี้ผมบอกให้ดขาเรียกเหมือนเดิมหรอ หรือการสื่อสารของเราจะผิดพลาด
ช่างมันเถอะผมยังมีเวลาคุยกับเขาอีกมาก ส่วนตอนนี้ขอไปจัดการตัวเองก่อนละกัน
"บี๋มาพอดีเลย เพลิงสั่งอาหารไว้ให้แล้วนะครับ"
"..."
หลังจากผมจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จสรรพ พอออกมาก็เจอท่านประธานนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ยามเช้านี้มาให้
เจิดจ้าจนแสบตาเลยครับ
ผมดึงเก้าอี้ตรงข้ามประธานออกก่อนจะหย่นตัวนั่ง เอาเป็นว่าเมื่อคืนผมเสียพลังงานไปเยอะขอเติมพลังงานคืนหน่อยละกันนะครับ
แค่งานเลขาก็แทบตายแล้ว นี่ยังมาเป็นคนสนองกามให้พี่แกอีก ใช้งานคุ้มขนาดนี้ข้าวบ้านคุณผมก็ขอไม่เกรงใจละกัน
"อร่อยมั้ยครับบี๋"
หลังจากผมลงมือกินอาหารเช้าไปสักพักคนตรงหน้าก็ถามขึ้นมา ผมไม่ได้ตอบเขาแต่เลือกที่จะถามคำถามไปแทน
"คุณทำแบบนี้กับคู่นอนทุกคนเลยรึไง?"
"ไม่นะครับ"
ผมมองเขาพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก็อยากจะถามเหมือนกันว่าคุณไม่เคยไปทำแบบนี้กับใครแล้วจะมาทำแบบนี้กับผมทำไม
หรือเพราะผมเป็นเลขา ท่านประธานเลยไม่ได้ปล่อยปะละเลย
"มีอะไรรึเปล่าครับบี๋" ผมคงมองหน้าเขานานไปหน่อยประธานเลยทักขึ้นมา
"เปล่าครับ..แค่ สรรพนามที่ประธานใช้มันดูแปลกไปหน่อย"
"แปลกยังไงครับ เมื่อคืนเราก็ใช้สรรพนามแบบนี้กันทั้งคืนนะ"
หน้าไม่อายจริงๆ
"แต่ตอนนี้ไม่ใช่"
"บี๋ไม่พอใจหรอ"
"แล้วมันมีอะไรน่าพอใจด้วยหรอครับ ประธานเป็นพวกยึดติดรึไง หรือทำแบบนี้เป็นปกติกับทุกคนอยู่แล้ว"
ด้วยคำถามที่รัวเป็นชุดกับประโยคที่ดูจะยาวที่สุดตลอดวันของผมมันเลยทำให้เขานิ่งเงียบไปบ้าง
ไม่รู้ว่าที่เงียบนี่คือคิดคำตอบให้ผมหรือผมไปแทงใจดำอะไรเขารึเปล่ากันแน่
"ก็เพลิงชอบหนิครับ"
"ครับ?" ชอบนี่ชอบอะไรก่อน
"ไม่คิดว่าจะได้ใช้สรรพนามนี้กับบี๋ ทำไมหรอครับหรือบี๋ไม่ชอบ"
"อ่า..ผมว่ามันไม่เหมาะสมครับ เราเป็นเจ้านายกับลูกน้อง.."
"แล้วต้องเป็นอะไรถึงจะเรียกได้ครับ เป็นแบบที่เราทำกันเมื่อคืนหรอ บี๋อยากเป็นเมียเพลิงหรอ หื้ม"
"ประธานพูดอะไรไร้สาระดีนะครับ"
ผมว่าพลางถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงถึงมาพูดอะไรแบบนี้กับผม หรืออาจจะเพราะเมื่อคืนผมเสนอตัวให้เขา เขาเลยคิดว่าผมจะจับเขางั้นสิ
แต่ขอโทษนะครับท่านประธาน คนกระเป๋าหนักกว่าคุณเสนอตัวให้ผมเยอะแยะเถอะ
เขายังคงท้าวคางมองผมและจ้องมองด้วยสายตายากจะคาดเดา มุมปากนั่นกำลังยกยิ้มไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าภิรมย์นัก
ผมว่าผมเริ่มรู้สึกคิดผิดแล้วที่เอาตัวเองไปเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขา ก่อนหน้านี้ประธานเป็นพวกหน้านิ่งไม่ค่อยแสดงอารมณ์ สีหน้าแต่ละวันมีไม่กี่แบบ แถมยังไม่ค่อยพูด พูดน้อยแบบมากๆ พูดเยอะอีกทีก็ตอนประชุมไม่ก็คุยงาน
แต่นี่มันอะไร พูดเป็นต่อยหอยขนาดนี้ แล้วใบหน้าที่ดูจะมีความสุขนั่นอีก
หรือประธานแกจะมีสองบุคลิก?
"คิดอะไรอยู่ครับบี๋"
"เปล่าครับ"
"หน้าบี๋มันฟ้องนะ หรือคิดถึงเพลิงอยู่"
เขาว่าพลางเลิกคิ้วขึ้น ส่วนผมก็ได้แต่ตากระตุกยิกๆกับการกระทำของคนตรงหน้า
เอาล่ะผมว่าไม่ใช่ละ
"ประธานสนใจผมรึไงครับ"
พอผมเปิดประเด็นนี้ อีกคนก็ดูจะชะงักไปเล็กน้อย เอาล่ะผมว่าผมมาถูกทางแล้ว แต่คนอย่างประธานนี่จะมาสนใจผมจริงๆหรอ?
แต่ไอ่คำพูดเหมือนจีบก่อนหน้านี้ก็ทำให้คิดอยู่นะ
"ไม่ได้หรอครับ?"
"ถ้าในฐานะคู่นอนน่ะได้ครับ"
"แล้วฐานะอื่นล่ะครับ"
"ฐานะอื่นนี่คุณอยากเป็นอะไรกับผมล่ะ เพื่อน? พี่น้อง? ที่ปรึกษา? Sex friends?"
ผมไล่เรียงลำดับสิ่งที่ตัวเองจะเป็นให้เขาได้ พลางยกมือขึ้นกอดอกถอนหายใจออกมาน้อยๆ
คนตรงหน้าผมดูจะครุ่นคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะว่าออกมา
"แล้วถ้าเพลิงอยากเป็นคนรักล่ะครับ"
เขาว่าด้วยรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่ผมไม่เคยเห็นจากคนตรงหน้าเลย บางทีผมก็คิดนะว่าคนตรงหนน้าตอนนี้คือประธานหน้าบูดคนนั้นจริงๆหรอ ทำไมมันถึงเปลี่ยนไปราวพลิกฟ้าได้ในวันเดียวขนาดนี้
แต่ก่อนที่ผมจะหลุดโฟกัสมากกว่านี้ ผมคงต้องกลับไปสนใจประโยคก่อนหน้าของเขาก่อน
เมื่อกี้เขาว่าไงนะ
คนรักหรอ??
"ขอโทษนะครับระธาน ไม่ว่าชาตินี้ชาติหน้าหรือชาติไหนๆ ตราบใดที่ผมยังมีความทรงจำนี้ของตัวเองอยู่ ผมไม่คิดจะมีความรักทั้งนั้นแหละครับ"
ผมว่าพลางมองเขาด้วยสายตาจริงจัง ซึ่งประโยคข้างต้นไม่ได้เป็นประโยคข้ออ้างหรืออะไรเพราะไม่ว่ายังไงผมก็ไม่คิดจะมีคนรักจริงๆนั่นแหละ
- Writer
