เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา

บทที่ 10 ฝาแฝดสกุลเซี่ยมาอีกแล้ว

เซี่ยห้าวไห่ไปล่าสัตว์ได้สองวันแล้ว สามพี่น้องบ้านเซี่ยจึงได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง โชคดีที่บ้านไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านหลังอื่นมาก เซี่ยห้าวไห่เลยไม่ค่อยเป็นห่วง

ทว่าวันนี้ผักที่ปลูกในแปลงถูกเซี่ยซูเหยียนเก็บขึ้นมาให้พี่สาวนำไปทำอาหารหมดแล้ว ทั้งสามเลยคุยกันว่าจะปลูกผักใหม่

เซี่ยซูเหยาเสนอแนวคิดว่านำมูลไก่ที่มีในคอกมาผสมหน้าดินเตรียมเอาไว้ก่อนลงมือปลูก วิธีนี้จะทำให้ผักเจริญงอกงาม และไม่ใช่ว่าสามารถปลูกได้ทุกอย่าง ผักบางอย่างไม่สามารถเจริญเติบโตบนดินพวกนี้ได้

ระหว่างรอเซี่ยซูเจี๋ยไปเลือกซื้อเมล็ดผัก เซี่ยซูเหยียนกับเซี่ยซูเหยาก็ช่วยกันปรับหน้าดินรอ และงานในบ้านที่ยังทำค้างไว้อยู่ เซี่ยซูเหยาก็อาสาทำก่อนพี่สาวจะกลับ

จริง ๆ วันนี้มีชาวบ้านมาเรียกให้เซี่ยซูเหยียนไปช่วยเก็บฟืนในป่า ทว่าที่บ้านมีน้องสาวอยู่คนเดียวเลยปฏิเสธไป แม้ตอนแรกคนที่มาเรียกจะหัวเสียก็ตาม

เซี่ยซูเหยาอ้าปากหาวพลางอุ้มเจ้าเสี่ยวเฮยที่นอนหลับอย่างสบายใจขึ้นทากอด อีกไม่นานนางคงอุ้มไม่ได้แล้ว ยังดีที่มันไม่ได้โตเร็วมาก

เมื่อวานเซี่ยซูเหยาให้เซี่ยซูเหยียนไปซื้อข้าวสารมาห้าจิน เป็นเงินหนึ่งตำลึงเงินและห้าร้อยอีแปะ เงินจำนวนนี้ต้องทำงานสิบกว่าวันถึงได้มา เซี่ยซูเจี๋ยเป็นคนเก็บเงินที่ได้มาจากการไปรับจ้างและล่าสัตว์ เก็บผักไปขาย รวม ๆ แล้วที่บ้านเหลือเงินเพียงสิบตำลึงเงิน

หากเซี่ยซูเหยายังป่วยแน่นอนว่าคงไม่มีเงินมากถึงเพียงนี้ ทว่าตอนนี้เซี่ยซูเหยาไม่ต้องดื่มยาเพิ่ม ค่าใช้จ่ายจึงลดลงมาก อีกทั้งข้าวสารก็เป็นสิ่งสำคัญในบ้าน นางจึงยอมจ่ายเพราะไม่อยากให้ทุกคนรับประทานแผ่นแป้ง

“พี่ชายเอาก้างปลาไปฝังดินให้แล้วนะ”

“เจ้าค่ะ”

เซี่ยซูเหยายิ้มกว้าง ก่อนที่เซี่ยห้าวไห่จะไปล่าสัตว์เขาพานางกับพี่ชายไปจับกุ้งกับปลามาเก็บเอาไว้ นับดูคร่าว ๆ คงมีรับประทายไปหลายวัน ซึ่งถ้าหมดก็ไม่น่าเป็นห่วงเพราะเซี่ยซูเหยียนสามารถลงไปจับเองได้

เซี่ยซูเหยียนพยักหน้าให้น้องสาวก่อนจะเดินไปล้างมือที่เปื้อนเศษดิน หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จหน้าที่ของเขาก็คือเอาเศษก้างปลาไปฝั่งดิน

พอพี่ชายเดินไปหลังบ้านเซี่ยซูเหยาก็ถอนหายใจออกมา นับดูแล้วเหลืออีกแค่ไม่กี่วันที่พ่อของนางจะกลับมาทว่สนางยังไม่ได้ลงมทอทำอะไรเลย มีเพียงช่วยพี่สาวทำแปลงผัก

เห็นว่ารอบนี้ปลูกเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมเพราะจะเอาไปวางขายในตำบล ตลาดของตำบลที่ได้ยินว่าเพิ่งสร้างและจะเปิดใหม่อีกภายในไม่กี่เดือนที่จะถึง ซึ่งนี้คือสิ่งที่นางต้องรีบลงมือ

เซี่ยซูเหยาชะงักมือที่เล่นกับเจ้าเสี่ยวเฮย มองไปยังทิศทางที่คนกำลังเดินมา เป็นแฝดสกุลเซี่ยที่เดินตามกันมา พลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย หากมีรางวัลถอนหายใจเก่ง นางคงได้อันดับหนึ่ง

“ยังไม่เอาไปทิ้งอีกหรือ!”

เซี่ยซูเหยารีบซ่อนเจ้าเสี่ยวเฮยไว้ด้านหลัง พี่ชายของนางอยู่หลังบ้านยังไม่เดินกลับมา นางกลัวว่าเซี่ยหลินยุ่นกับเซี่ยหยุนหรงจะทำอะไรมัน

โฮ่ง โฮ่ง

ไม่รู้ว่าเพราะคนมาใหม่ไม่ใช่คนในบ้านหรือเปล่า เจ้าเสี่ยวเฮยที่ไม่เคยเห่าจึงเห่าออกมา แถมยังทำท่าทางที่เหมือนกับการขมขู่ ทว่ามันยังเด็กท่าทางจึงน่าเอ็นดูมาก

“พวกเจ้ามาทำไม” เซี่ยซูเหยาเงยหน้าขึ้นถาม

ตัวนางสูงเพียงบ่าของเซี่ยหลินยุ่นเท่านั้น นี่คือสิ่งที่นางเสียเปรียบ เหมือนร่างกายจะหยุดเจริญเติบโต

ซึ่งจริง ๆ มันไม่ใช่ นางเพียงแค่ไม่ชิน หากให้นับอายุแล้วนางก็โตกว่าหลายปีมาก

“โอ้ น้องสาวพูดกับญาติผู้พี่แบบนี้หรือ” เซี่ยหยุนหรงพูดพลางยืนกอดอก ซึ่งท่าทางแบบนี้ทำให้เซี่ยซูเหยาเกือบหลุดขำ มันไม่ได้จริง ๆ นะ

“ข้าจะพูดแบบไหนมันก็เรื่องของข้า”

สำหรับเซี่ยซูเหยาแล้วนางไม่จำเป็นต้องผูกมิตรกับสองพี่น้องคู่นี้ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือในอนาคตนางเชื่อว่าทั้งสองยังคงมีนิสัยเช่นนี้ นางไม่ชอบคนที่ข่มคนอื่น ยิ่งเป็นพี่ชายกับพี่สาวของนางแล้ว เซี่ยซูเหยายิ่งไม่ชอบ

“มาทำไม”

ยังดีที่บ้านไม่ได้หลังใหญ่พอเซี่ยซูเหยาถามขึ้นมาเซี่ยซูเหยียนก็รีบเดินมาลานหน้าบ้านทันที ไม่รู้ ว่าทำไมช่วงนี้สองพี่น้องบ้านรองเซี่ยจึงชอบมาที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่พวกเขาก็ไม่ได้สนิทกันเลย

“ยังไงพวกเราก็เป็นพี่สาวพี่ชายของพวกนาย พูดดี ๆ สิ” เซี่ยหลินยุ่นเอ่ยขึ้นมาพลางเหลือบมองเจ้าเสี่ยวเฮยที่พยายามปีนลงจากแคร่ไม้ไผ่

โฮ่ง

เซี่ยซูเหยาส่ายหน้าตั้งแต่มาถึงก็ไม่บอกจุดประสงค์ที่มา มัวแต่บอกคนอื่นว่าต้องทำแบบนั้น ต้องพูดแบบนี้ ซึ่งมันไม่จำเป็นเลย

“หมาบ้านี่!”

“หยุดนะ!”

เซี่ยซูเหยียนตวาดลั่นบ้าน ปกติเขาไม่ชอบพูดและจะเงียบเมื่อสองพี่น้องคู่นี้มาที่บ้าน ทว่าเจ้าเสี่ยวเฮยคือสัตว์เลี้ยงแสนรักของน้องสาว เขาจึงต้องปกป้องมันจากญาติผู้พี่ที่ไม่น่านับถือ

“จะตอบหรือไม่ตอบว่ามาทำไม” เซี่ยซูเหยาลงมายืนบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

มือข้างหนึ่งอุ้มตัวลูกหมาป่าขนสีขาว ทว่าอีกมือก็ใช้ลูบขนนิ่มอย่างสบายใจ เจ้าเสี่ยวเฮยชอบนอนทั้งวันไม่แปลกที่จะเคลิ้มหลับ

เซี่ยซูเหยียนรีบเดินไปขวางเซี่ยหยุนหรงที่จะเดินไปหลังบ้าน หลังบ้านมีอาหารของพวกเขา จึงไม่อยากให้สองพี่น้องแฝดเข้าไป ทุกครั้งที่เจอของกิน คนพวกนี้จะเอาไปทั้งหมด

“นี่!” เซี่ยหยุนหรงร้องขึ้นอย่างโมโห

ปกติเวลาที่เขามาที่นี่ไม่มีใครกล้าขวางเขา ต่อให้เขาพังบ้านก็ไม่มีใครกล้ายุ่ง ทว่าครั้งนี้มันต่างออกไป เซี่ยซูเหยียนที่เคยยอมเขากลับมาขวางหน้า

เซี่ยหยุนหรงไม่ใช่พวกใช้แรงงาน ต่อให้เซี่ยซูเหยียนมีร่างกายที่เล็กกว่า ทว่าเซี่ยซูเหยียนกลับมีแรงมาก เขาทำงานใช้แรงมาหลายปีแล้ว อีกอย่างเซี่ยหยุนหรงชอบบอกว่าตัวเองเป็นบัณฑิต เลยไม่ชอบพวกใช้แรงงานเหมือนพวกบ้าเลือด

“ถ้าไม่ออกไป ข้าจะปล่อยเจ้าเสี่ยวเฮยให้กัดพวกเจ้า” เซี่ยซูเหยากล่าวขึ้นอย่างช้า ๆ

เพราะเซี่ยซูเหยากลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีก นางเลยให้เซี่ยซูเหยียนนำปลาและกุ้งไปขังไว้ในครัว พร้อมทั้งใส่กุญแจอยู่ตลอดเวลา

“เจ้ากล้า”

“ใช่”

“มีอะไรกัน”

เซี่ยซูเจี๋ยที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านรีบถาม สองพี่น้องเซี่ยคู่นี้มาที่บ้านบ่อยเกินไปแล้ว คาดว่าคงจะมาเอาของในบ้านไปอีก

ของในตะกร้าที่ซื้อกลับมาเซี่ยซูเจี๋ยรีบใช้ผ้าคลุมตะกร้าเอาไว้ทว่ามันไม่ทันแล้ว มันมีทั้งเมล็ดผักที่จะนำมาปลูก เครื่องปรุงและของที่จะนำมาบำรุงน้องสาว

“หยุนหรง!”

ทันทีที่เซี่ยหลินยุ่นมองเห็นของในตะกร้านางรีบเรียกน้องชายฝาแฝดของตัวเอง วันนี้พวกนางต้องได้ของกลับบ้านไปด้วย

ทว่ามันไม่ง่ายเหมือนเดิมแล้ว แต่ก่อนที่พวกนางมาที่นี่เซี่ยซูเจี๋ยกับเซี่ยซูเหยียนยอมทุกอย่าง ไม่ปริปากเอ่ยแม้จะเอาของไปหมด ทว่าช่วงนี้ยามที่พวกนางมาบ้าน ของทุกอย่างจะถูกเก็บในบ้านและสองพี่น้องคู่นี้จะไม่ยอมให้ไปหลังบ้าน

“ไปเอาของตะกร้ามา” เซี่ยหลินยุ่นสั่งน้องชาย

เซี่ยหลินยุ่นมองเจ้าเสี่ยวเฮยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ นางอยากเดินไปแย่งเอาของในตะกร้าเอง ทว่านางกลัวสัตว์ชั้นต่ำตัวนั้นข่วนนาง! หากนางมีแผลมันจะเป็นตำหนิที่ไม่มีบ้านไหนอยากได้นางเป็นสะใภ้ แน่นอนว่านางต้องเป็นฮูหยินของขุนนางไม่ใช่ภรรยาชาวบ้านป่าเหมือนกับคนในหมู่บ้าน

“กรี๊ดดด”

เซี่ยซูเหยาปล่อยเสี่ยวเฮยลงพื้นดิน นางบอกไปแล้วว่าถ้าไม่ออกไปจะปล่อยเสี่ยวเฮยไปกัด ถ้าเจ้าเสี่ยวเฮยกัดจริง ๆ ก็ถือว่านางบอกไปแล้ว มันยังเด็กมากนางเลยไม่กลัวว่ามันจะกัดคนตาย ทว่าอย่างน้อยก็ทำให้มีแผลเป็น

หรือต่อให้ตายขึ้นมาจริง ๆ เซี่ยซูเหยาก็ไม่สน คนพวกนี้เข้ามาในเขตบ้านนางเอง ไล่ก็ไม่ไปหรือต้องให้ไปแจ้งผู้นำหมู่บ้าน

“เซี่ยซูเหยา!”

เซี่ยหลินยุ่นถลาจะเข้ามาตีเซี่ยซูเหยาทว่ามันยิ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้าเสี่ยวเฮยโมโห มันมองคนที่กำลังจะเข้ามาตีคนที่ดูแลมันมาตลอด ก่อนจะวิ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วจนทุกคนตกใจ

“กรี๊ดดด”

“อาเหยา!”

เซี่ยซูเจี๋ยตกใจรีบกอดน้องสาวไว้ในอ้อมแขน ตะกร้าของที่ซื้อมานางไม่สนใจแล้ว เซี่ยหลินยุ่นจะทำอะไรนาง นางไม่สนใจ ทว่าอย่าทำน้องสาวของนาง

“หลินยุ่น!” เซี่ยซูเจี๋ยร้องขึ้นอย่างโมโห

พวกนางอยู่ด้วยกันอย่างสงบทว่าคนนอกกลับเข้ามาทำลายความเงียบ เซี่ยซูเจี๋ยเก็บหินที่ตกอยู่บริเวณที่ยืนก่อนจะโยนใส่ฝาแฝดสกุลเซี่ยอย่างโมโห นางไม่สนใจอะไรแล้ว

“ออกไปเลยนะ!”

เซี่ยหยุนหรงตกใจรีบวิ่งไปก่อนพี่สาวแล้ว ไม่สนแม้กระทั่งพี่สาวที่โดนหินเฉียดแขนไปเต็ม ๆ เขาไม่เคยเห็นเซี่ยซูเจี๋ยโมโหแบบนี้มาก่อน

“หยุนหรง!” เซี่ยหลินยุ่นใช้มือกุมแขนที่ถูกหินเฉียด รีบวิ่งตามน้องชายออกไป ไม่สนแม้กระทั่งสิ่งที่สตรีไม่ควรทำ

เซี่ยซูเหยาส่ายหน้าหลุบสายตาลงพื้นกอดพี่สาวแน่น นางกล้าที่จะปล่อยเสี่ยวเฮยลงพื้นเพราะรู้วิธีรับมือต่อจากนั้น

ทว่าเมื่อกี้พี่สาวของนางขว้างหินออกไปเซี่ยซูเหยาไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เหมือนนางจะเห็นเลือดจากแขนของสตรีผู้นั้น ยิ่งเป็นลูกสาวของนางซือหลิงแล้ว

“อาเหยาไม่ต้องกลัวนะ” เซี่ยซูเจี๋ยกล่าวปลอบน้องสาว

“อาเหยาไม่กลัวเจ้าค่ะ ทว่าเมื่อกี้แขนนางถูกหิน…” เซี่ยซูเหยาเอ่ยเสียงเบา

สตรีมีรอยบาดแผลถือว่ามีตำหนิ หากแต่งให้ชาวบ้านอย่างพวกนางก็ไม่มีเป็นไร ทว่านางซือหลิงหวังสูงอยากให้ลูกสาวแต่งเป็นอนุของเหล่าขุนนาง หรือพวกพ่อค้าคนมีเงินในเมือง บาดแผลพวกนี้จึงถือว่าเป็นมีตำหนิ ทว่าด้วยหน้าตาของเซี่ยหลินยุ่นแล้วคงไม่มีอะไรให้น่าห่วง

“ช่างเถอะ พวกนางคิดว่าท่านพ่อไม่อยู่จะมารังแกพวกเรายังไงก็ได้” เซี่ยซูเจี๋ยส่ายหน้า พลางรีบบอกให้น้องชายเอาของเข้าไปเก็บในบ้าน อีกสักพักคนบ้านเซี่ยก็คงแห่กันมาที่นางทำให้เซี่ยหลินยุ่นมีตำหนิ

เพราะเกิดเรื่องขึ้นเซี่ยซูเหยาเลยบอกน้องชายว่าพรุ่งนี้ค่อยปลูกผัก ของกินในบ้านที่มีอยู่เก็บไปซ่อนในบ้าน คาดว่าหากบ้านรองเซี่ยมา พวกเขาจะอาศัยช่วงนี้เข้าไปหยิบของ ซึ่งนางไม่สามารถยื้อไว้ได้

เซี่ยซูเหยาเห็นด้วยกับพี่สาว ต่อให้เป็นผักที่เหี่ยวเฉาหรือเน่านางก็ไม่ต้องการให้พวกเขาหยิบไป! นางจึงไปช่วยพี่ชายเก็บของ ส่วนพวกปลาและกุ้งในครัวมีที่ซ่อนเอาไว้อย่างดี และใส่กุญแจนางจึงไม่สนใจ

“เดี๋ยววันนี้พี่สาวจะทำน้ำแกงปลา แต่ช้าหน่อยอาจทำหลังจากที่พวกเขามาแล้ว”

เซี่ยซูเจี๋ยบอกน้องชายคนรองที่นั่งลงแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน ส่วนน้องสาวไปล้างมือหลังบ้าน

“ข้ารู้ขอรับ”