เสวี่ยอ้ายกลายมาเป็นสหายของเซี่ยซูเหยาอย่างงง ๆ ทว่าทุกเช้านางจะให้ผู้ติดตามพามาหาเซี่ยซูเหยาที่แผงขายอาหาร อย่างเช่นวันนี้ที่มารอตั้งแต่ปลายยามอิ๋น หรือบางทีนางก็มาเวลานี้เป็นระยะเวลาหลายวันแล้ว
ข้าวไข่ตุ๋นผักของบ้านเซี่ยเป็นอาหารที่เสวี่ยอ้ายโปรดปราน นางพักอยู่ในตัวเมืองเฟิงกับบิดา ทว่าออกมาหาบ้านเซี่ยในทุก ๆ เช้า
“อร่อยมาก!” ดวงตาของเสวี่ยอ้ายเป็นประกาย นางมาหาสหายเพราะมาช่วยขายอาหารและช่วยซื้อทุกวัน
เซี่ยซูเหยาไม่ตอบตอบทว่านางยิ้มอ่อน เสวี่ยอ้ายเป็นเด็กสาวที่นางตามไม่ทันจริง ๆ และถ้านางอยากได้อะไรก็ต้องได้ในระหว่างที่ได้รู้จักกัน
ยิ่งหลังวันที่นางตกลงเป็นสหายกับเสวี่ยอ้าย นางไม่เห็นสาวใช้ที่นามว่าอี้หนิงก็รู้ทันทีว่านางคงไม่ได้เป็นสาวใช้ของเสวี่ยอ้ายแล้ว
“คุณหนูเสวี่ยค่อย ๆ กินนะเจ้าคะ” เป็นเซี่ยซูเจี๋ยที่กล่าวยิ้ม ๆ บอกสหายของน้องสาว
ยอมรับจริง ๆ ว่านางตกใจไม่น้อยเลยที่น้องสาวข
