แค่เพื่อน2
1448 Words
"ได้สิ คืนนี้ฉันจะพาแฟนใหม่เปิดตัว รับรองว่าผู้ชายคนนั้นออกัสเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ และฉันก็คิดว่า เธอควรเอาเวลาไปดูแลเอาใจใส่แฟนตัวเอง มากกว่าที่จะมาระแวงฉัน"
"ได้! คืนนี้ฉันกับออสการ์ตั้งใจที่จะออกไปนั่งดื่มเหมือนกัน ที่เดิมใช่ไหมฉันก็อยากเห็นหน้าแฟนใหม่ของเธอใจจะขาด" คำพูดและแววตาของเพื่อน ไม่เหมือนแอนคนเดิมที่เธอเคยรู้จักแม้เพียงเสี้ยว เพราะเธอดูเกรี้ยวกราด ยังกับจงอางหวงไข่ และพร้อมที่จะปะทะกับผู้หญิงที่เข้าใกล้ออสการ์ได้ทุกเมื่อ โดยไม่ได้คำนึงว่าเธอนั้นได้ชายหนุ่มมาด้วยวิธีใด
"ใช่ ที่เดิมวันนั้น แต่มันไม่เหมือนเดิมในวันนี้ และฉันก็ไม่คิดที่จะเดินกลับไปในจุดเดิมที่เคยผ่านมา เธอสบายใจได้ ขอตัวนอนพักนะ" พูดจบพริมโรสได้ล้มตัวลงนอนตะแคงข้างหันหลังให้กับแอน ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของอดีตเพื่อน เดินออกไปจากห้องของเธอ
เมื่อแอนออกไปพ้นจากห้องของเธอแล้ว พริมโรสค่อยหลับตาลงช้าๆ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลายยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เมื่อเพื่อนทำตัวเหมือนเป็นศัตรู ทั้งที่หล่อนเป็นฝ่ายเดินเข้ามาทำร้ายเธอ แต่ดูเหมือนแอนกำลังเข้าใจว่าพริมโรสกำลังเป็นตัวปัญหา และจะนำพาความยุ่งยากไปสู่ชีวิตคู่ของหล่อนกับออกัส
"ฮัลโหล... พวกเธอสองคนอยู่ไหน พิมพ์มีเรื่องให้ช่วยหน่อย" พริมโรสตัดสินใจกดวีดีโอคอลโทรออกหาเพื่อนรักทั้งสองคน ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้กับมายด์และพิ้งค์ฟัง
"ฮ๋า! แอนบุกไปถึงบ้านพิมพ์เลยเหรอ แถมยังพูดจาสุนัขไม่รับประทานแบบนั้นอีก พิมพ์ทำไมต้องยอมมันง่ายๆ แบบนั้นด้วย" มายด์พูดออกมาอย่างเหลืออด แถมยังขัดใจที่เพื่อนนั้นยอมแอนง่ายๆ ทั้งที่พิมพ์ไม่ใช่คนเริ่มและเธอก็ไม่ใช่คนผิด
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แต่คืนนี้พิมพ์จะหาผู้ชายที่ไหนควงไปเย้ยสองคนนั่น" พริมโรสพูดพร้อมกับทำใบหน้าเศร้า เพราะไม่รู้ว่าจะควงใครไปท้าชนสองคนนั่น และหากเธอไม่ไป หรือไปแต่ไม่มีผู้ชายควง คงต้องโดนแอนพูดจาหยามเหยียดเธอแน่
"ใครใช้ให้ไปรับปากเขาละ คืนนี้ไปหาเอาดาบหน้าก็แล้วกัน ผู้ชายที่ผับมีเยอะแยะ สวยๆ แบบพิมพ์แค่กวักมือเรียกก็มาต่อแถวยาวเหยียดให้เลือกแล้ว เชื่อพิ้งค์" แต่ดูเหมือนไอเดียของเพื่อน กำลังทำให้พริมโรสคิดหนัก เพราะเธอไม่ถนัดเรื่องพวกนี้ ขณะผู้ชายที่คบกันมาเจ็ดปี เธอยังรู้สึกว่าไม่รู้จักเขาดีพอ
"เออน่า... ไม่ต้องทำหน้ามุ่ยแบบนั้นก็ได้ ยังไงคืนนี้มายด์ก็จะหาวิธีให้พิมพ์ผู้ชายควงไปเยาะเย้ยสองคนนั้นได้แน่นอนรับรองได้"
"อืม... คืนนี้เจอกัน จะได้จบปัญหารักสามเส้าบ้าบอนี่สักที" พิ้งค์เผลอพูดออกมาอย่างลืมตัว จนทำให้มายด์เหลือบมองไปที่พิ้งค์ พร้อมกับหยิกลงไปที่เอวของเพื่อน
"โอ๊ย! มายด์เธอหยิกฉันทำไมเนี่ย" พิ้งค์ร้องลั่นออกมาเสียงดัง พริมโรสพอจะเข้าใจถึงความห่วงใยที่เพื่อนทั้งสองมีให้ แม้พิ้งค์จะเป็นคนพูดตรงๆ แต่เธอก็ไม่เคยแทงข้างหลังเพื่อนเหมือนกับแอน ที่ดูใสซื่อไร้เดียงสาแต่กลับมีพิษสงรอบตัว
"มายด์ที่พิงค์พูดมาก็ถูกนะ รักสามเส้าเราสามคน แฟนกับเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ แต่เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ถ้าออสการ์หนักแน่นพอ หากเขาซื่อสัตย์และจริงใจกับพิมพ์ ผู้หญิงคนไหนก็เข้ามาแทรกกลางระหว่างเราไม่ได้ และเมื่อเป็นแบบนี้ เขาก็ควรเลือกผู้หญิงที่นอนคุยกันบนเตียงทุกคืนอย่างแอน ไม่ใช่แอบมาข้องแวะกับเราเช้าเย็นแบบนี้"
แม้ปากจะพูดออกมาด้วยประโยคที่ดูฟังแล้วเหมือนพริมโรสจะยอมรับความจริงได้ แต่ภายในใจกลับรู้สึกหวั่นไหว และใจหายทุกครั้ง เมื่อเธอนั้นกำลังจะสูญเสียชายอันเป็นที่รักให้กับผู้หญิงอื่นไปจริงๆ "พิมพ์คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว คืนนี้เจอกันเดี๋ยวไปรับที่บ้าน อย่าคิดมาก"
"อืม... คืนนี้เจอกัน ขอนอนต่อก่อนบ๊ายบาย" เมื่อบทสนทนาจบลง พริมโรสวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะเล็กๆ ข้างหัวเตียง ก่อนจะดึงผ้าขึ้นมาห่ม แล้วข่มตาให้หลับ เพราะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอน เธอควรพักผ่อน เพราะคืนนี้มีเรื่องสำคัญที่เธอนั้นต้องจัดการ เพื่อให้ออสการ์ตัดขาดจากเธอไปสักที
ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลาลับขอบฟ้าไป ความมืดค่อยๆ เข้ามาปกคลุม จากนั้นดวงจันทร์จึงโผล่ขึ้นมาส่องแสงสีนวล เหมือนดั่งชีวิตของพริมโรสในเวลานี้ ชีวิตของเธอเปรียบเสมือนดวงจันทร์ แม้ว่าแสงของมันจะไม่เกิดจ้าเท่ากับดวงอาทิตย์ แต่แสงจากดวงจันทร์นั้นไม่แสบตา ใครได้ชมจันทร์ต่างก็ต้องพูดเป็นเสียงเดียวกัน ถึงความสวยและเสน่ห์ที่ละมุนชวนให้หลงใหล ในแสงสีนวลในยามที่พระจันทร์เต็มดวงเฉกเช่นวันนี้
"จะออกไปเที่ยวอีกแล้วเหรอวันนี้ แม่ไม่รู้หรอกนะว่าหนูมีปัญหาอะไรกับออกัส แต่ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก คนที่ใช่อาจจะเข้ามาในเวลาที่เราอ้างว้าง แต่คนที่ดีๆ มักจะเดินเข้ามาในเวลาที่หัวใจคนเรานั้นว่างเปล่า และกำลังจะปิดตายเสมอ ความรักก็เหมือนกับเหรียญที่มีสองด้าน เราควรจะเผื่อใจไว้บ้าง เพราะโลกใบนี้ยังมีอะไรอีกมากมายให้เราต้องค้นหา บางครั้งอาจจะใช้เวลาเกือบค่อนชีวิตถึงจะเจอ หรือบางทีอาจจะไม่เจออีกเลยก็ได้ ถ้าเรานั้นไม่ยอมเปิดใจ"
พริมโรสที่นั่งอยู่ข้างๆ มารดาบนโซฟากว้าง ถึงกับโผเข้าไปซุกอกอุ่นๆ ต้องขอบคุณที่มารดาไม่เคยต่อว่า หรือซักไซ้เรื่องของเธอกับออกัส
"แม่ค่ะ ถ้าวันหนึ่งพ่อกลับมา แม่ยังจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า"
"เขาไม่มีทางกลับมาหรอกลูก และถ้าสมมุติว่าเขากลับมาจริงๆ เขาจะได้รู้ว่าสิ่งที่ทำไว้กับผู้หญิงคนหนึ่งนั้น มันหนักหนาเกินจะอภัยให้ได้ หัวใจของแม่มันชินชาจนกลายเป็นความเคยชินและในที่สุดมันก็ว่างเปล่าไปแล้ว"
"ขอโทษนะคะแม่ พี่พิมพ์เป็นภาระให้แม่ พิมพ์เรียนจบจะรีบหางานทำทันที แม่จะได้พักผ่อนอยู่บ้านจากที่ลำบากมาหลายสิบปี ลูกคนนี้จะดูแลแม่เป็นอย่างดีหนูสัญญา" พริมโรสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เพราะกว่ามารดาจะเลี้ยงเธอให้เติบใหญ่ได้ สำหรับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแล้วมันไม่ง่ายเลย
"หนูไม่ใช่ภาระของแม่ แต่หนูคือของขวัญที่ทำให้แม่อยากมีชีวิตมีลมหายใจอยู่เพื่อหนูในทุกๆ วัน ที่แม่ผ่านคืนวันอันโหดร้ายมาได้ก็เพราะหนูนะพริมโรส"
"หนูรักแม่จังเลยค่ะ"
"แม่ก็รักหนู... นั่นใช่รถของเพื่อนลูกหรือเปล่า" รสรินมองออกไปนอกบ้าน เป็นจังหวะที่มายด์และพิ้งค์ขับรถมาจอดเทียบที่ริมรั้วข้างบ้านพริมโรสพอดี
"ใช่ค่ะแม่ คืนนี้พิมพ์นอนกับมายด์และพิ้งค์นะคะแม่ไม่ต้องเป็นห่วง"
"จ้า... เที่ยวให้สนุก แล้วอย่าเมาจนไม่มีสติล่ะเราเป็นผู้หญิงก็ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี"
"ค่ะคุณแม่ ไปแล้วนะคะ จุ๊บ! " พริมโรสพูดจบได้จุ๊บลงไปที่แก้มของมารดา ก่อนจะเดินออกไปหาเพื่อนที่จอดรถรออยู่หน้าบ้าน จุดมุ่งหมายคือผับ ที่ได้นัดกับแอนเอาไว้ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเธอจะหาผู้ชายที่ไหนไปควงเพื่อยืนยันให้เพื่อนอย่างแอนสบายใจ เพราะถ้าเธอมีแฟนใหม่ ออสการ์ก็จะไม่กล้ามาตามตอแยเธออีก
- Writer
