เจ็ด
คมดาบยิ่งฝนยิ่งคม มนุษย์ใยมิเป็นเช่นกัน
มนุษย์มากหลายในโลกนี้ ใยมิใช่เติบใหญ่ในท่ามกลาง…ความปวดร้าวขมขื่น
อาณาจักรต้าถัง ภายนอกนั้นดูราวกับสรวงสวรรค์บนพื้นพิภพ ทั้งด้านสังคม ศาสนา และวัฒนธรรม ล้วนเจริญจนถึงขีดสุด พุทธศาสนาเริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้น ประชาชนส่วนใหญ่ผสานแนวคิดระหว่างพุทธกับเต๋าเข้าไว้ด้วยกัน
ทว่าสถานการณ์ทางชายแดนหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ด้วยความที่เมืองไคเฟิงอยู่ใกล้กับเมืองในมณฑลซานซี ซึ่งอยู่ติดดินแดนของชนเผ่าเร่ร่อนโดยมีกำแพงด่านขวางกั้นไว้
สองเผ่าใหญ่ที่ทำสงครามเป็นประจำกับถังก็คือ ทู่เจี๋ยและหุยเหอ[1] แต่ก่อนนี้ทั้งสองเผ่าต่างก็คอยตอดเล็กตอดน้อยอยู่เสมอ สงครามที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการแย่งชิงเสบียงในช่วงแล้งเสียส่วนใหญ่ ดินแดนในแถบนั้นจึงเต็มไปด้วยกองทัพที่ตั้งประจำการ ชาวบ้านส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ในมณฑลซานซีล้วนอพยพมาอยู่ในมณฑลเหอหนาน ค่อยๆ อพยพลงใต้ไปเรื่อยๆ
ช่วงสอง
