สิบเอ็ด
จริงในเท็จ เท็จในจริง (5)
ร่างเล็กป้อมนั่งเหม่อลอยอยู่ในตำหนัก บรรดานางกำนัลและขันทีต่างก็หมอบอยู่ด้านหน้า ขณะที่หิมะโปรยปรายร่วงหล่นเกาะตามศีรษะและไหล่ของคนเหล่านั้น แม้จะหนาวสั่นแต่ก็มิกล้าขยับเขยื้อน
ดวงตากลมโตล่องลอยไร้ซึ่งชีวิตชีวา ต้นเหมยริมหน้าต่างถูกหิมะปกคลุมจนยืนต้นตาย แม้แต่ต้นหญ้าเล็กๆ รอบตำหนักก็ถูกหิมะหนาปกคลุม ราวกับทุกชีวิตในตำหนักแห่งนี้กำลังจะตาย
เสียงฝีเท้าเร่งร้อนดังมาแต่ไกล ขันทีและนางกำนัลด้านหน้ายังไม่ทันได้เงยหน้ามอง ร่างในชุดมังกรสีทองก็ผ่านธรณีประตูเข้าไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของมหาบุรุษแห่งต้าถังเรียบตึง จนมองไม่ออกว่าทรงดำริอย่างไร พระเนตรคมกริบเหลือบไปเห็นสำรับที่ยังเต็มอยู่ ก็หันไปตวาดคนด้านหน้าด้วยสุรเสียงก้องกังวาน
“องค์ชายไม่เสวยอะไรทำไมไม่สนใจ! หรือว่าคนที่นี่ไร้นายกันหมดแล้ว? ไสหัวออกไปให้หมด!”
สิ้นเสียงนั้น บรรดาข้าราชบริพารต่างก็หน้าซีด รีบโข
