จารใจ

บทนำ

บทนำ

“ข้าอยากได้ภาพนั้น”

เสียงแหบห้าวของคนที่เพิ่งจะแตกเนื้อหนุ่มดังขึ้น ปลายนิ้วชี้ไปยังภาพภาพหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาแฝงแววดื้อรั้นเอาแต่ใจหลายส่วน ทว่าเมื่อฝ่ายเจ้าของห้องมองตามปลายนิ้วของคนพูดก็ต้องรีบส่ายหน้า วิ่งไปปลดภาพวาดมาม้วนเก็บอย่างรวดเร็ว

“ให้ไม่ได้ ของสิ่งนี้สำคัญกับข้ายิ่ง” เจ้าของห้องยืนยันเสียงแข็ง ริมฝีปากได้รูปเม้มแน่นด้วยโทสะที่แล่นริ้ว

คนที่โดนปฏิเสธถลึงตาใส่เจ้าของห้องด้วยความไม่พอใจ “ข้าอยากได้”

พูดจบเขาก็โถมตัวเข้าไปแย่งม้วนภาพวาดราวกับเด็กเล็กๆ คนทั้งสองวิ่งไล่กันอย่างเอาเป็นเอาตาย คนหนึ่งหนี คนหนึ่งไล่ วิชาตัวเบาถูกใช้โดยไม่รู้ตัว สุดท้ายแล้วเมื่อไล่กันจนหอบเหนื่อยไปทั่วสำนักศึกษาก็พากันยอมแพ้ นอนแผ่หลาหอบหายใจอยู่กลางลานกว้าง ใบหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อไหลซึมจนน่าขัน

เด็กหนุ่มเจ้าของภาพวาดถามด้วยความสงสัย “เอาไปทำไม”

“ข้าชอบ”

“ภาพนี้สำคัญกับข้ามาก” อีกคนพูดสวนทันที

คนเอาแต่ใจนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “ข้าชอบคนในภาพ นางเป็นคนรักของเจ้าหรือ” เขาโดนภาพนั้นสะกดตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น หากเป็นคนรักของคนผู้นี้...เขาคงจะผิดหวังน่าดู

“นางเป็นน้องสาวของข้า”

ดวงตาคมเป็นประกายทันที เขาเอ่ยออกมาด้วยความลิงโลด “ข้าชอบนาง”

“เจ้าจริงจังรึ?”

คนถูกถามนิ่งไป ก่อนจะพูดด้วยความแน่ใจ “อืม...ไม่เคยชอบใครเท่านี้มาก่อน”

อีกคนหลุดหัวเราะพรืด ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยินเท่าใดนัก สายลมช่วงวสันตฤดูพัดโชยกลิ่นดอกไม้ลอยมาปะทะนาสิก พลอยทำให้อารมณ์เย็นลงอีกหลายส่วน และเริ่มมีความคิดซุกซน “พนันกันไหมล่ะ หากเจ้าชนะ ข้าจะมอบภาพนี้ให้”

เขาไม่เคยเห็นคนผู้นี้แสดงฝีมือเลยสักครั้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นคนเบื้องหน้าพลาดพลั้งมาก่อน นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่จะทดสอบฝีมือของตนและสหาย

คนถูกท้าหัวใจเต้นกระหน่ำ ตอบรับโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “เอาสิ ข้ารับปาก”

เป็นครั้งแรกที่เห็นภาพคนผู้หนึ่งแล้วเก็บไปฝัน

เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นแววตาคู่นั้นแล้วหวั่นไหว

เป็นครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มของคนแล้วหวั่นใจ

เป็นครั้งแรกที่อยากจะเอาชนะใครเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ

รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคมกริบทอประกายวาววับ ขับให้ใบหน้าอ่อนเยาว์เติบโตขึ้นอีกหลายส่วน นี่เป็นครั้งแรกที่คิดจะไขว่คว้าสิ่งที่ปรารถนาด้วยความสามารถของตน