บันทึกจอมยุทธ์ ฉบับที่ ๒ ส่วนที่ ๖
ดวงจันทร์กระจ่างฟ้า ดาราพร่างพรายอย่างเงียบงันบนผืนฟ้าสีน้ำหมึก ค่ำคืนแห่งวันตรุษ ค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลอง บ้านพักบนยอดเขาอวิ๋นซานกลับเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ลมพัดใบไม้ไหวเบาๆ ราวกับเกรงว่าบนเขาแห่งนี้จะถูกรุกล้ำความสงบ ไอบางๆ สีขาวของชาร้อนในกาลอยอ้อยอิ่ง กลิ่นหอมละมุนของชาภูเขาช่วยพาให้ใจสงบนิ่ง
แสงเทียนไหววูบเป็นระยะ ข้าทอดมองมันด้วยความรู้สึกสงบ ดื่มด่ำกับความเยือกเย็นของสภาวะรอบกายและภายในจิตใจ เป็นครั้งแรกที่ตัวข้าสงบได้ถึงเพียงนี้ ในหัวมีเพียงความว่างเปล่า อารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง ไร้ตัวตนเพียงชั่วขณะ
เนิ่นนาน…กว่าข้าจะตื่นจากภวังค์เพราะเสียงของนกกลางคืน ดึงตัวตนกลับมายังปัจจุบันที่ยังคงสับสนและไร้ซึ่งความมั่นคงใดๆ อาการของข้าดีขึ้นตามลำดับ อย่างที่อาจารย์เนี่ยบอก ตัวข้านั้นพักเพียงเดือนหนึ่งก็สามารถฟื้นฟูร่างกายได้อย่างรวดเร็ว คืนวันตรุษเช่นนี้แต่เ
