“คะคุณสิงปล่อยเจ้านะคะ” ฉันบอกเขาเมื่อเดินออกมาจากเพลย์สักระยะหนึ่งแล้ว
“ฉันบอกแล้วนิว่าจะพาไปนอน”
“เจ้าอยากไปนอนที่ห้องตัวเอง” เพราะทางที่กำลังเดินมันไม่ใช่ทางไปห้องของฉันนั่นสิ
“เหรอห้องเธอไปทางไหนละ?”
“ว้าย!” หมับ! เขาหมุนตัวอย่างกะทันหันเลยทำให้ฉันตกใจกอดคอของเขาไว้แน่น
“คุณสิงแกล้งเจ้าเหรอคะ?!” ฉันถามเขา
“ใช่ ทำไมเธอมีปัญหาอะไร?”
“ชิ! ใครจะกล้าละคะ..” ฉันก้มหน้าไม่สบตาของคุณสิงเพราะสายตาของเขาน่ากลัวจริง ๆ นั่นแหละ
“หึ ห้องเธอไปทางไหน?”
“วางเจ้าลง..”
“ห้องไปทางไหน?” เขาไม่ปล่อยและถามซ้ำ
“เฮ้อออ ทางนู้น” ฉันต้องจำใจถอนหายใจและชี้นิ้วไปทางเดินห้องตัวเองและคุณสิงก็อุ้มฉันไปตลอดทางฉันอายมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเอาหน้าซุกที่ไหล่ของคุณสิง
“หะห้องนั่นแหละค่ะ” ฉันบอกเมื่อเดินมาถึ
