อันว่าความรัก

3

ลดา ลดาวัลย์ สาวน้อยวัยสิบห้าเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่สี่ เทอมนี้เป็นเทอมที่สองของปีการศึกษา อีกไม่กี่วันก็จะสอบปลายภาคและปิดเทอม

คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ เธอหลงรักธีรัช ธีรกร หนุ่มหล่อข้างบ้านขวัญใจสาวๆ มาตั้งแต่สมัย ม. ต้น เขาเคยช่วยเธอเอาไว้ตอนจมน้ำในคลองหน้าบ้านเพราะลงไปเล่นน้ำแล้วขาเกิดเป็นตะคริว

หลังจากนั้นเป็นต้นมาเธอก็ยกให้เขาเป็นพระเอกขี่ม้าขาวเป็นพี่ชายที่แสนดีของตัวเอง แต่จู่ๆ ความรู้สึกรักใคร่แบบหนุ่มสาวก็บังเกิดขึ้นมา เธอคอยเฝ้ามองเขาอยู่เงียบๆ เพราะเป็นคนไม่ค่อยพูด มีสิ่งใดก็จะจดลงในไดอารีแทน พี่ธีเป็นที่รักของสาวๆ เพราะเรียนดีกีฬาเด่น เขายังเป็นคนสุภาพเรียบร้อยและมีเพื่อนฝูงเยอะ ด้วยความที่เขามีสาวๆ ชอบมากมาย เธอจึงไม่กล้าแม้จะคิดอาจเอื้อม เธอเป็นแค่เด็กหัวฟู อ้วน และสายตาสั้น ต้องใส่แว่นตาหนาเตอะ ที่สุดแสนจะเฉิ่มเชย ไม่มีใครสนใจและมีเพื่อนน้อย แถมยังถูกจ้องเอาเปรียบเสียอีก

ถูกแกล้งให้ทำความสะอาดห้องคนเดียว แต่ช่างเผอิญเหลือเกินที่ธีรัชลืมของเอาไว้บนห้องเรียน เขาขึ้นมาเอาก็เจอเธอทำเวรอยู่คนเดียวก็เข้ามาช่วย นั่นทำให้ความประทับใจในตัวเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขามีน้ำใจกับเธอเสมอ

ลดามองกล่องช็อกโกแลตและกุหลาบสีแดงในมือนิ่ง วันวาเลนไทน์เขาจะให้ดอกกุหลาบสีแดงกับช็อกโกแลต แล้วก็เอาสติ๊กเกอร์รูปหัวใจสีแดงไปติดให้ที่เสื้อผู้ชายหรือผู้หญิงที่ชอบ

ลดาละล้าละลัง ไม่กล้าเดินเอาของที่ตัวเองเตรียมไว้เข้าไปให้ธีรัช เธอกลัวหน้าแตก มือน้อยกำของสองสิ่งเอาไว้จนเหงื่อชุ่มไปหมด เห็นสาวๆ ที่รายล้อมเขาแล้วก็ใจฝ่อ สาวๆ ในโรงเรียนน่ารักแทบทั้งสิ้น เธอเหมือนลูกเป็ดขี้เหร่ที่ไม่กล้าอาจเอื้อม

พี่ธีจะเรียนจบแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ถ้าวันนี้เธอไม่กล้าให้ของขวัญเขาก็คงจะไม่กล้าตลอดไป หัวใจดวงน้อยเต้นแรง มันเต้นถี่แทบกระหน่ำออกมานอกอก ความไม่กล้ามันมีมากกว่าความกล้า เธออยากใจกล้าหน้าด้านมากกว่านี้แต่ไม่เคยทำได้เลย ได้แต่เก็บงำความรู้สึกนั้นเอาไว้ และคิดว่าธีรัชคงจะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว มีสาวๆ ชอบเขามากมาย เขาคงจะชอบสาวๆ พวกนั้นสักคน เธอเชื่อแบบนั้นจริงๆ

คนไม่กล้าถอดใจอีกครั้ง แต่ก่อนที่จะเดินหนี ธีรัชก็กำลังถือต้นมะลิเดินมาหา เธอหันรีหันขวางรีบเขวี้ยงของในมือทิ้งไปใต้ต้นหูกวาง ยืนจิกกระโปรงแน่นด้วยมืออันชื้นเหงื่อ

เขายื่นต้นมะลิในกระถางสีแดงให้เธอ ลดามีท่าทีขัดเขินบิดไปบิดมา ธีรัชมองแล้วอมยิ้ม ก่อนที่เสียงเอ่ยแซวจะดังขึ้น

“ไอ้ธี สรุปว่านายชอบของแปลกอย่างนั้นเหรอ ชอบหัวหยิก แว่นหนาเตอะและอ้วนตุ๊แบบนี้จริงๆ เหรอ” เพื่อนๆ ล้อเลียนและเอ่ยแซวกันใหญ่ ธีรัชหน้าแดง เขาเริ่มละล้าละลังเมื่อโดนแซวหนักขึ้น

ลดาหน้าเสียเมื่อเห็นมือของเขาที่ยื่นกระถางต้นมะลิมาให้สั่น เธอหันมองรอบกายที่โดนล้อก็หน้าซีดเผือด

“เปล่า ของนายหม่องน่ะ เขาฝากมาให้” ธีรัชโพล่งออกไป นายหม่องคือลูกครึ่งพม่าหัวหยิกตัวดำที่เข้ามาเรียนโรงเรียนนี้ด้วยเพราะมารดาเป็นคนไทย

“อ้อ... นายหม่องก็เหมาะกับน้องลดาแล้วละ หัวหยิกเหมือนกัน เอาหัวชนกันนี่ผมยุ่งพันกันคงแกะไม่ออกเลย ฮ่าๆๆ” เพื่อนๆ ของธีรัชเอ่ยล้อเลียน ลดามองนายหม่องที่กำลังเดินมาแล้วใจเสีย เธอรีบวิ่งหนีออกไปในทันที นายหม่องชอบแกล้งเธอ เธอจึงไม่ชอบเขา ไม่คิดว่าธีรัชจะทำร้ายจิตใจของเธอด้วยการเอาของจากคนที่เธอไม่ชอบมาให้แบบนี้ เขาก็รู้ดีว่านายหม่องชอบแกล้งเธอแค่ไหน

“ลดา” ธีรัชเรียกเธอเอาไว้ แต่เธอวิ่งหนีไปเสียแล้ว

“สงสัยไม่ชอบไอ้หม่องว่ะ อกหักแล้วหม่องเอ๊ย” หม่องที่เดินมาทำหน้างงๆ ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ธีรัชมองกระถางต้นมะลิในมือตาละห้อย ก่อนจะทอดสายตามองคนที่วิ่งหนีไปแล้วด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เธอคงเข้าใจผิด เขาตั้งใจปลูกมันมาให้เธอ

ลดาเป็นรุ่นน้องข้างบ้านที่เขาแอบชอบ ถึงอ้วนแต่ก็ยิ้มหวานที่สุดสำหรับเขา หัวหยิกก็ไม่เห็นเป็นไร เขาว่าผมเธอนุ่ม สายตาสั้นก็ไม่เป็นไร เขาเคยเห็นเธอถอดแว่น เธอน่ารักเหลือเกินในความรู้สึกของเขา ทำไมผู้หญิงต้องผมตรงด้วย ทำไมต้องผอมด้วย แล้วทำไมไอ้เพื่อนปากมอมต้องล้อเลียนเขาด้วยนะ

ธีรัชแอบเห็นเธอยืนละล้าละลังอยู่นานแล้ว ก่อนจะโยนกล่องช็อกโกแลตและดอกกุหลาบสีแดงไปที่โคนต้นหูกวาง เมื่อเพื่อนๆ ของเขาเผลอ เขาก็หยิบมันขึ้นมารวมกันกับดอกไม้และกล่องช็อกโกแลตที่สาวๆ คนอื่นให้ แต่เขากลับจำของเธอได้ดี เธอจะเอาไปให้ใครนะ ให้เขาหรือให้ใคร แต่คิดว่าเย็นนี้เขาต้องเอาไปคืนเธอ ถ้าเธอคิดจะซื้อมาให้เขา เขาก็จะได้รับของจากเธอเป็นครั้งแรก

ธีรัชผิดหวังเมื่อเขาไปหาเธอที่บ้าน เธอก็ฝากคุณยายมาบอกว่าไม่สบายอยากนอนพักผ่อน เขาไปดักเจอเธอที่โรงเรียนก็มีเพื่อนๆ มาขัดขวาง จึงไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเป็นส่วนตัวเหมือนสมัยก่อนเลย ธีรัชนำดอกกุหลาบดอกนั้นทับเอาไว้ในหนังสือ ถือว่าเธอทิ้งมันไปและเขาก็เก็บได้ เขาเปิดกล่องช็อกโกแลตออกดู ค่อยๆ กินมันอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะนั่งดูรูปมากมายที่ตัวเองชอบถ่าย เขาซื้อม้วนฟิล์มมาเพื่อถ่ายภาพของเธอโดยเฉพาะ เป็นภาพแอบถ่ายแทบทั้งสิ้น แล้วก็แปะเอาไว้ในสมุด เวลาคิดถึงเธอก็จะเปิดออกดู

สอบเสร็จปิดภาคเรียนแล้วธีรัชก็ไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอ บิดามารดาต้องย้ายไปทำงานที่ทางใต้ เขาสอบเอ็นทรานซ์ก็เลือกมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์เอาไว้เป็นที่แรกและสอบติดด้วย

ธีรัชไปหาลดาที่บ้านอีกครั้ง แต่ได้รับคำตอบว่าเธอย้ายไปอยู่กับบิดามารดรทางภาคเหนือเสียแล้ว และย้ายโรงเรียนไปด้วย เขาวิ่งตามรถของเธอไป พยายามเรียกเธอเอาไว้ เขาเห็นแค่เธอนั่งอยู่ในรถและลับหายไปจากสายตา

ร่างธีรัชทรุดลง เขาคุกเข่าหอบหายใจแรงๆ เธอไปแล้วและอีกไม่กี่วันเขาก็ต้องไปจากที่นี่เหมือนกัน จากกันครั้งนี้คงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน หรืออาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลย

ลดาปิดสมุดไดอารีของตัวเองเมื่อนั่งนึกย้อนถึงอดีต เธอไม่รู้ว่าใครอีกคนกำลังเปิดสมุดรูปภาพมากมายออกมาดูด้วยเช่นกัน

ธีรัชลูบไล้สมุดภาพที่เขารักนักหนาไปมาเบาๆ ก่อนจะปิดมันลงด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ลดาเก็บสมุดไดอารีของเธอเอาไว้ที่ลิ้นชักหัวเตียง วันนั้นเธอจะย้ายไปเรียนที่เชียงใหม่ เธอไปหาที่ธีรัชที่บ้าน แต่เขามีสาวๆ มาหาหลายคน เธอเลยล่าถอยออกมา อยากเอ่ยลาเขาเป็นครั้งสุดท้ายแต่ไม่ได้ทำ เธออกหักในครั้งนั้นจึงไม่คิดจะรักใครอีก เธออยากครองตัวเป็นโสดและคิดว่าชาตินี้จะไม่แต่งงาน

รุ่งเช้าของวันใหม่ลดาตื่นมาเตรียมอาหารตั้งแต่ย่ำรุ่ง วันนี้เธอไม่ได้ตักบาตรกับคุณยายแค่สองคน แต่เพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายกลับมา เดินมาใส่บาตรด้วยกันที่บ้าน ธีรัชมายืนใกล้ๆ เพราะผู้ใหญ่สั่งว่าให้ช่วยกันใส่กับข้าวคาวหวานในบาตรหลังจากผู้ใหญ่ตักข้าว เธอยืนสงบนิ่ง ทำตามอย่างว่าง่าย ธีรัชมอง เสี้ยวหน้าละมุนของเธอไม่วาง ขณะที่หยิบกับข้าวใส่บาตรตามเธอไป

“กินข้าวเช้าด้วยกันสิพ่อเพิ่มแม่ธาร” คุณยายเอ่ยชวน

“เกรงใยน้าจิตรจังเลยค่ะ เมื่อวานก็รบกวนแล้ว”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก บ้านใกล้เรือนเคียงกัน”

“งั้นธารจะให้คนยกกับข้าวมาเพิ่มนะคะ ที่บ้านก็ทำกับข้าวเอาไว้เยอะแยะเลย”

“จ้ะ เดี๋ยวให้แม่ลดาไปจัดโต๊ะอาหารรอนะ” คุณยายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ท่านมีความสุขที่จะได้รับประทานอาหารกันหลายคน ปกติรับประทานอาหาร คนเดียวก็รู้สึกเหงาอยู่มาก ลูกหลานเพื่อนบ้านกลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาก็ทำให้คนแก่มีความสุขไม่น้อย