พยศรักมาเฟีย

วิธีทำให้ส่งเสียง(NC)

กึ่ด!

“กรี๊ด! ไอ้บ้า! ทำไมทำแบบนี้อีกแล้วล่ะ!”

พัชราภาร้องลั่น สัมผัสหยาบกระด้างไร้ความลื่นทำให้รู้สึกตัว อีกแล้ว! เขาไม่สวมถุงยางอนามัยอีกแล้ว เธอเรียนแพทย์มานะ ทำแบบนี้มันเสี่ยงต่อการตั้งครรภ์ และเธอไม่อยากกินยาคุมฉุกเฉินด้วย เพราะกินทีไรร่างกายเธอเจอผลข้างเคียงของยาตลอด ยาคุมชนิดอื่นๆก็เช่นเดียวกัน

“พูดได้แล้วสินะ พูดมาสิ ว่าผู้หญิงพวกนั้นวางแผนทำอะไรกับคุณนาเนียร์ พูดมาพัชชา โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา”

เอวสอบหยุดค้างไว้ตั้งแต่เข้าไปข้างในได้สำเร็จ ความคับแน่นของเธอทำเขาขยับร่างกายไม่ไหว ความต่างทางร่างกายทำให้รู้สึกทรมานทุกครั้ง แต่มันก็รู้สึกดีมาก และมันจะรู้สึกดีมากว่านี้ ถ้าหากด้านในเธอมีน้ำหล่อลื่นออกมา

“ไม่!”

ปัก! ปัก!

เอวหนาเริ่มต้นกระแทกแรงๆ จนใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเพราะความทรมาน ริมฝีปากบางกดเข้าหากันแน่น เอริกรีบใช้นิ้วมือล้วงเข้าไปด้านใน บังคับให้เธออ้าปากขึ้น กันไว้ไม่ให้เธอกัดลิ้นตัวเองตายไปซะก่อน ดวงตาสีฟ้าสวยมองจ้องด้วยแววดุดัน แต่ถึงอย่างนั้นพัชราภากลับไม่มีความรู้สึกว่าอยากจะพูดอะไร ต่อให้ตายเธอก็จะไม่บอก

“เธอคงอยากตายจริงๆสินะ”

ดวงตาคู่สวยฉายแววอ่อนลง คนใต้ร่างทำให้เขาคิดแบบนั้น และรู้ดีว่าทำไมเธอถึงอยากจะตาย มันคงเป็นเพราะเขานี่แหละ และเหตุผลที่ทำให้เธอร่วมมือกับคนพวกนั้น อาจจะเป็นเพราะเขาและคุณเพลิง นาเนียร์ก็แค่เหยื่อที่เธอใช้

“ใช่! ฉันอยากตาย”

ดวงตาคู่หวานหลับลงอย่างสิ้นหวัง เขาพังชีวิตเธอขนาดนี้ ทำกับเธอราวกับสิ่งของไร้ค่า พรากทั้งสิ่งที่เธอหวงแหน พรากทั้งคนที่เธอรักมากที่สุดไป เธอที่ยังหายใจอยู่ เพราะต้องการแก้แค้นเขาทั้งนั้น รู้ดีว่ามันไม่มีทางสำเร็จง่ายๆ ในเมื่อทำไม่ได้ ก็สู้ตายๆไปซะ มันคงรู้สึกดีกว่ามีชีวิตอยู่ต่อไปแบบนี้

“งั้นฉันจะทำให้เธอได้ตายสมใจ!”

ดวงตาสีฟ้าหลับลงอย่างรวดเร็ว ปิดกั้นภาพตรงหน้าไว้ กระแทกเอวเข้าออกอย่างรุนแรง ปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองที่ไม่มีวันส่งไปถึงไว้ ให้เธอรับรู้เพียงความหยาบช้าที่ตัวเองมี กระแทกเอวถี่ๆ จนร่างกายกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปด้านใน พักร่างกายไม่ถึงสามนาทีก็เริ่มต้นขยับใหม่

พัชราภาไม่มีเสียงร้องครางอย่างทุกที เธอหลับตารับสัมผัสพวกนั้นนิ่งๆ ผู้ชายคนนี้คงมีแต่ความเกลียดชังมอบให้ ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะทำกับเธออย่างอ่อนโยน ไม่ว่าจะครั้งแรกหรือครั้งไหนๆ เขากระแทกเข้ามาเหมือนกับว่าอยากจะฆ่าเธอให้ตาย แต่ก็ไม่ยอมให้เธอตาย กระชากให้จิตวิญญาณของเธอ กลับมาอยู่ใต้อาณัติของเขาร่ำไป

02:15 น.

เอริกหยิบกางเกงขึ้นมาสวม จากนั้นก็กลับไปปลดเข็มขัดออกจากข้อมือเล็ก มองรอยช้ำรอบข้อมือนิ่งๆ ลากสายตากลับมามองใบหน้าอ่อนล้า การมาเค้นเอาข้อมูลจากเธอไม่ได้อะไรเลย เธอปากแข็งอย่างที่คิดไว้ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเลือกมาที่นี่ ทั้งที่รู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดมันจะลงเอยแบบนี้

“อือ เจ็บ”

เพียงแค่นิ้วมือแตะลงไปบนรอยแดงช้ำ ริมฝีปากบวมเจ่อก็พึมพำว่าเจ็บ ร่างสูงใหญ่ก้มลงช้อนร่างแสนเย้ายวนขึ้นแนบอก เดินเข้าไปยังห้องด้านในสุด วางคนหมดสติลงบนเตียงสีชมพูอย่างแผ่วเบา ดึงผ้าห่มคลุมร่างให้ หมุนตัวเดินจากไปเงียบๆ

ลับหลังร่างสูง พัชราภาที่ตื่นขึ้นเพราะความเจ็บปวด สะอื้นออกมาเบาๆ ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอขนาดนี้ เธอไปทำอะไรให้เขาเกลียดนักหนา เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธแค้น เรื่องงานก็ไม่เคยบาดหมาง แม้ธุรกิจทางนั้นจะเติบโตกว่า แต่ก็ไม่เคยมีเรื่องกัน เป็นคู่แข่งกันก็จริง แต่ไม่มีใครล้ำเส้นไปหาใครเลยนี่นา แล้วทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับเธอ ทำไม?

วันต่อมา

@Fire Club

10:45 น.

ชั้นบนสุดของอาคาร เป็นทั้งห้องทำงานและห้องพักส่วนตัวของเจ้าของสถานที่ ร่างสูงสง่านั่งทำงานอยู่ในส่วนของออฟฟิศ เคลียร์งานในส่วนของผับ รวมถึงธุรกิจอื่นๆที่กระจายอยู่ทั่วทุกมุมโลก

เพลิงรับช่วงธุรกิจของตระกูลแทนรังสิมันตุ์ หรือริกเตอร์ ลูกพี่ลูกน้องผู้รักสงบ มากว่าสี่ปีแล้ว เขาเข้าใจดีว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำงานนี้แทนริกเตอร์ พอได้มาทำแบบเต็มตัวถึงได้เข้าใจ และคิดว่าดีแล้วที่มันมาอยู่ในมือของตัวเอง ถ้าหากมันอยู่ในมือของริกเตอร์ มันคงพังลงไปตั้งแต่ปีแรก

เครือข่ายที่คนเรียกกันจนติดปากว่ากลุ่มมาเฟีย มีฐานบัญชาการหลักอยู่ที่อิตาลี เพลิงขึ้นเป็นผู้นำสูงสุดแทนลุงซึ่งเป็นพ่อของริกเตอร์ มีสัญลักษณ์ของกลุ่มเป็นรูปหมาป่าสีดำ หมาป่าซึ่งเป็นสัตว์ในตำนานของอิตาลี

กลุ่มของเขาเน้นทำธุรกิจถูกกฎหมาย แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ขัดต่อกฎหมายอยู่ ซึ่งธุรกิจพวกนั้นเป็นธุรกิจที่สืบทอดมาตั้งแต่รุ่นบุกเบิก จะทิ้งก็ทิ้งไม่ได้ ได้แต่ซุกซ่อนมันไว้ในเงามืด ดำเนินงานกันอย่างลับๆ และมีเพียงคนในตระกูลที่ได้ทำงานพวกนั้น และมีบ้างที่เขาโยนงานพวกนั้นไปให้เพื่อนที่ไว้ใจ อย่างสิงค์และเสือ คู่แฝดนรก เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียน

แอ๊ด!

เสียงประตูห้องด้านใน เรียกให้สายตาคู่คมหันไปมอง สบเข้ากับดวงตาสีเทาอ่อนอย่างตั้งใจ ใบหน้าสวยงามตามแบบฉบับสาวลูกครึ่ง เต็มไปด้วยความไม่พอใจ สีหน้าท่าทางที่ต่างจากเมื่อคืน ทำให้เพลิงเข้าใจว่ายาในร่างกายเธอหมดฤทธิ์ลงไปแล้ว

“ช่วยสั่งให้คนไปส่งเนียร์ด้วยค่ะ”

ร่างเล็กเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะทำงาน หลังจากตื่นนอน เธอนั่งสำรวจร่างกายและเค้นความทรงจำแทบแย่ กว่าจะสรุปได้ว่าตัวเองไม่ได้ถูกเขาล่วงเกิน เธอควรจะรู้สึกดีใจ แต่ทำไมรู้สึกแย่ก็ไม่รู้ เขาคงแค่มาป่วนให้เธอหัวหมุน ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกับเธอสินะ

“กินข้าวด้วยกันก่อนสิ”

เหลือบตามองนาฬิกาข้อมือ ซึ่งเวลาใกล้จะเที่ยงแล้ว ไหนๆเธอก็มาอยู่ข้างๆ ถือโอกาสกินข้าวด้วยกันสักมื้อ เป็นการทำความรู้จักกันก่อนจะแต่งงาน

การสู่ขออย่างเป็นทางการกำลังจะเกิดขึ้น หลังจากเขาเฝ้ารออย่างใจเย็นจนกระทั่งเธอเรียนจบ ความจริงตั้งใจว่าจะรอไปอีกสักพัก พอเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น เขาก็รีบโทรไปบอกพ่อ ให้เตรียมการสู่ขอเธอทันที ไม่อยากให้เธออยู่ห่างตัวอีก กลัวว่าใครจะมาพรากเธอไปจากอก