หยุดหัวใจยัยเพลย์เกิร์ล

บทที่20) แกล้ง

"โอ้โห... สาบานเถอะว่าที่นี่มันมีไว้สำหรับให้คนนอนจริงๆ" สาลี่เดินทางมาถึงบ้านไร่กาแฟของอนุชัยในช่วงบ่ายวันเดียวกัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะส่งตัวแรงงานต่างด้าวคนหนึ่งให้นำทางเธอมายังที่พักที่เขาได้ทำการจัดเตรียมเอาไว้สำหรับเธอ

"ต้อกาอาราอีม่า" (ต้องการอะไรอีกไหม) แรงงานต่างด้าวที่ไฟท์เตอร์ส่งมาดูแลเธอเอ่ยถามด้วยท่าทีใสซื่อ

"ไม่ ขอบคุณ" สาลี่กดหน้าลงน้อยๆ อย่างขอบคุุณ "เธอชื่ออะไร"

"ดาเรือ" (ดาวเรือง) กล่าวเพียงเท่านั้นดาวเรืองก็ทำการหมุนตัวกลับในทันที เพราะหน้าที่ของเธอที่พ่อเลี้ยงหนุ่มมอบหมายมาให้นั้นได้เสร็จสิ้นไปแล้วนั่นเอง

"นี่ฉันจะต้องนอนในเพิงที่ไม่มีแม้กระทั่งหลังคาดีๆ นี้คนเดียวจริงๆ นะเหรอ" เมื่อมองไปยังเพิงที่ใกล้จะพังแหล่ไม่พังแหล่ที่อยู่ตรงหน้าก็ทำเอาหญิงสาวรู้สึกละเหี่ยใจกับชะตากรรมชีวิตของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังไม่มีห้องน้ำเอาไวัสำหรับทำธุระส่วนตัวเสียอีกด้วย

"ละฉันจะอึ จะฉี่ยังไง" สาลี่ค่อยๆ ย่างก้าวไปสำรวจรอบบริเวณที่พักของเธอ โดยที่มือข้างนึงก็ได้ออกแรงลากกระเป๋าเดินทางตามหลังตัวเองมาติดๆ

"โชคดีเสียจริงที่น้ำสะอาด อ๊ะ! สบู่ แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ยาสระผม ถือว่าแกยังไม่อนาถาจนถึงขั้นนั้นสาลี่" แม้ชื่อยี่ห้อของทุกสิ่งที่ที่กล่าวมาสาลี่จะไม่เคยมีโอกาสที่จะได้ใช้มันมาตลอดชีวิตของเธอก็ตามที แต่สำหรับคนที่ไม่ได้มีทางหลงเหลือให้เลือกนักสำหรับเธอแล้วนั้นถือว่าแค่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว...

"เธอจะทำอะไรสาลี่!"

"ว้าย! พ่อแก้วแม่แก้ว!" สาลี่ที่อยู่ในชุดนุ่งกระโจมอกเพื่อเตรียมตัวที่จะอาบน้ำถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ ก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเธอ

"ไฟท์เตอร์! นายทำฉันตกใจนะคนบ้า!" เมื่อพบว่าบุคคลดังกล่าวเป็นไฟท์เตอร์ มือเล็กๆ นั้นก็ตีลงบนไหล่แกร่งนั้นหนึ่งทีอย่างลืมตัวไปชั่วขณะหนึ่ง

"ฉันก็กำลังจะอาบน้ำยังไงเล่า! ถามอะไรแปลกๆ!"

"เธอจะมาอาบน้ำอะไรตรงนี้สาลี่! ยางอายของเธอมันยังจะพอมีหลงเหลืออยู่บ้างรึเปล่ายัยเด็กโง่!" ไฟท์เตอร์ตวาดออกมาดังลั่นด้วยความโมโหเมื่อคิดเอาไปเองว่าหญิงสาวนั้นกำลังจงใจที่จะประชดประชันเขาอยู่

"ก็เห็นๆ กันอยู่ว่ามีหมาบางตัวมันเตรียมข้าวของสำหรับให้ฉันอาบน้ำเอาไว้ตรงนี้ ถ้าไม่ให้ฉันอาบตรงนี้จะให้ฉันไปอาบตรงริมคลองริมเขาโน่นรึไง ได้!" สาลี่ที่แม้จะรู้ดีว่าอนุชัยกำลังออกอาการว่าเป็นห่วงตัวเอง แต่ก็ยังไม่วายที่จะประชดประชันชายหนุ่มให้รู้สึกประสาทเสียเล่นๆ

"เธอว่าฉันเป็นหมาเลยเหรอสาลี่!"

"หมาตัวไหนที่มันเตรียมของพวกนี้เอาไว้ ก็หมาตัวนั้นแหละค่ะไฟท์เตอร์ อุ๊บ..." กำหมัดเล็กกระหน่ำตีลงบนแผงอกแกร่งนั้นอย่างประท้วงเมื่อจู่ๆ วงแขนหนานั้นก็ดึงตัวเธอเข้าหาก่อนจะบี้บดริมฝีปากหยักหนาลงมาอย่างรุนแรง

"เดี๋ยวพ่อจับปล้ำทำเมียซะเลยยัยเด็กบ้านี่!"

"นายทำมันลงไปแล้วไฟท์เตอร์ บางทีนายอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าตัวเองเคยทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง" มาถึงตอนนี้หยดน้ำใสๆ แห่งความเสียใจที่ตัวเองต้องมาสูญเสียความสาวให้กับคนที่ไม่ได้มีใจรักก็พาลไหลลงมาอย่างที่หญิงสาวเองก็หักห้ามมันเอาไว้ไม่ได้

"ถึงฉันจะเป็นคนเตรียมของพวกนี้มา แต่เธอก็สามารถที่จะขอใช้ห้องน้ำบนเรือนใหญ่ได้สาลี่ เธอทำแบบนี้ก็ไม่ได้อะไรกับการที่เธอกำลังประชดฉัน!" อนุชัยกล่าวอย่างไม่ยอมรับว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของตัวเอง

"ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรเกี่ยวกับฉันที่นายจะรู้จักจริงๆ บ้างไหมไฟท์เตอร์ แต่ฉันก็อยากจะบอกความจริงในตัวฉันให้นายได้รับรู้เอาไว้ข้อหนึ่งนะนั่นก็คือฉันไม่ใช่คนหน้าด้านหน้าทนเหมือนกันกับนาย! ฉันไม่ได้หน้าด้านและไม่ได้โง่พอที่จะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากคนที่เป็นต้นเหตุให้ฉันต้องตกมาอยู่ในสถานภาพแบบนี้!" สาลี่เลื่อนตัวไปหาเสื้อในกระเป๋าเดินทางมาสวมใส่ ก่อนจะตัดสินใจตักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเพียงอย่างเดียว แทนที่จะอาบน้ำสระผมตามความตั้งใจแรกของเธอ

"ถ้านายจะไม่ว่าอะไร ช่วยถอยออกไปให้ห่างจากที่พักของฉันด้วยค่ะไฟท์เตอร์ เพราะเห็นหน้านายแล้วฉันเหม็น มันจะอ้วกเข้าใจไหมไฟท์เตอร์" ความรู้สึกแปลกประหลาดค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในร่างกายสาวเป็นครั้งที่สองหลังจากที่มีเหตุต้องชิดใกล้กับอนุชัย

ซึ่งในครั้งแรกที่เธออยู่บนเครื่องบินเจ็ทแล้วเกิดอาการนี้ เธอคิดว่าตัวเองนั้นคงจะเมาเครื่องบิน แต่... ถึงตอนนี้เธอก็ได้รู้แจ้งแก่ใจแล้วว่าอาการเหล่านั้นมันไม่ใช่อาการของคนเมาเครื่องบินอย่างที่เธอคิดมันเอาไปเอง...

"ฉันอาบน้ำแล้วสาลี่ อย่ามากระแดะ" ไฟท์เตอร์ยกวงแขนของตัวเองขึ้นดมเพื่อความแน่ใจ ก่อนที่เขาจะพบว่ากลิ่นโคโลญจน์ที่เขาชอบนั้นยังหอมติดกายของเขาอยู่เลย

"ขอร้องไฟท์เตอร์ อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้ ฉันจะ...ฉันจะอ้วกจริงๆ นะไฟท์เตอร์! ถ้านายยังหน้าด้านหน้าทนเดินเข้ามา ฉันอ้วกใส่เสื้อราคาแพงของนายฉันไม่รู้ด้วยแล้วนะคนบ้า!" สาลี่ออกแรงดันอนุชัยที่เดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกทีให้ออกห่าง ในขณะที่ชายหนุ่มเองกลับเลือกที่จะเดินเข้าหาร่างเล็กนั้นเรื่อยๆ อย่างจงใจที่จะกลั่นแกล้ง

"อ้วก!"

"ยัยเด็กบ้า! เธอรู้ไหมว่าเสื้อฉันราคาเท่าไหร่!" ไฟท์เตอร์ผลักสาลี่อย่างแรงเสียจนเธอลงล้มลงคะมำเพราะไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว ก่อนจะดึงเสื้อตัวหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเดินทางของหญิงสาวเพื่อเช็ดทำความสะอาดให้กับตัวเอง

"ฉันก็เตือนนายแล้วไหมไฟท์เตอร์" สาลี่ค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะโซซัดโซเซไปนั่งพักอยู่บนเพิงหลังเก่าที่อยู่ใกล้ๆ กัน

"ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้นะไฟท์เตอร์ นายไม่มีงานมีการทำแล้วหรือยังไงกัน!" ก่อนจะออกปากไล่อนุชัยอีกครั้งด้วยหวังว่ามันจะช่วยให้ชายหนุ่มยอมที่จะล่าถอยไปแต่โดยดี

"เออ ไปแน่!" และนับว่าโชคดีอยู่ไม่น้อยที่เขายอมที่จะถอยห่างออกไปแต่โดยดี

"ขอบคุณ.." สุนิสาที่ฝืนร่างกายของตัวเองเพื่อถกเถียงกันกับอนุชัยมานานสองนานก็ถึงกับฟุบตัวลงนอนกับฟูกลูกบางในทันทีที่มั่นใจว่าชายหนุ่มนั้นได้เดินออกห่างไปจากบริเวณนี้แล้ว...

อ้าว... ละน้องลี่เป็นไร 🥹