"โอ้โห... สาบานเถอะว่าที่นี่มันมีไว้สำหรับให้คนนอนจริงๆ" สาลี่เดินทางมาถึงบ้านไร่กาแฟของอนุชัยในช่วงบ่ายวันเดียวกัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะส่งตัวแรงงานต่างด้าวคนหนึ่งให้นำทางเธอมายังที่พักที่เขาได้ทำการจัดเตรียมเอาไว้สำหรับเธอ
"ต้อกาอาราอีม่า" (ต้องการอะไรอีกไหม) แรงงานต่างด้าวที่ไฟท์เตอร์ส่งมาดูแลเธอเอ่ยถามด้วยท่าทีใสซื่อ
"ไม่ ขอบคุณ" สาลี่กดหน้าลงน้อยๆ อย่างขอบคุุณ "เธอชื่ออะไร"
"ดาเรือ" (ดาวเรือง) กล่าวเพียงเท่านั้นดาวเรืองก็ทำการหมุนตัวกลับในทันที เพราะหน้าที่ของเธอที่พ่อเลี้ยงหนุ่มมอบหมายมาให้นั้นได้เสร็จสิ้นไปแล้วนั่นเอง
"นี่ฉันจะต้องนอนในเพิงที่ไม่มีแม้กระทั่งหลังคาดีๆ นี้คนเดียวจริงๆ นะเหรอ" เมื่อมองไปยังเพิงที่ใกล้จะพังแหล่ไม่พังแหล่ที่อยู่ตรงหน้าก็ทำเอาหญิงสาวรู้สึกละเหี่ยใจกับชะตากรรมชีวิตของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังไม่มีห้องน้ำเอาไวัสำหรับทำธุระส่วนตัวเสียอีกด้วย
"ละฉันจะอึ จะ
