"อะไร" สาลี่ที่กำลังสนด้ายเข้าเข็มเพื่อเย็บกางเกงที่ฉีกขาดให้กับไฟท์เตอร์ เอ่ยขึ้นอย่างนึกสงสัยเมื่อเห็นว่าไฟท์เตอร์นั้นได้ยื่นถุงแป้งข้าวโพดกับนมข้นจืดมายังเธอ
"ฉันอยากกินสังขยาใบเตย"
"แต่ฉันไม่อยากทำ" สาลี่ว่าอย่างไม่ค่อยใส่ใจนักก่อนจะก้มลงเย็บกางเกงที่ฉีกขาดให้กับไฟท์เตอร์ต่อไป
"ถ้าอยากให้ฉันทำ นายก็ต้องยอมคืนมือถือมาให้ฉันก่อน" นับตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งสองสัปดาห์ผ่านไป หญิงสาวก็ถูกชายหนุ่มตัดเธอออกจากโลกภายนอกไปเสียหมดทุกสิ่งอย่างโดยการยึดเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไป
"หัดต่อรอง" แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่มือก็กลับยื่นโทรศัพท์มือถือคืนมายังเจ้าของแต่โดยดี
"มองอะไร คนจะโทรหาพ่อมายืนมองอยู่ได้ มารยาทน่ะสะกดเป็นไหมไฟท์เตอร์" สาลี่ต่อว่าสามีตีทะเบียนอย่างเจ็บแสบ และสิ่งนั้นมันก็ทำให้อนุชัยยอมที่จะถอยห่างออกไปแต่โดยดี
(สวัสดีค่ะคุณ...)
(สาลี่ นี่แกหายหัวไปอยู่ที่ไหนมา ไหนบอกว่าถ้าไปถึงที่น
