10 - รับผิดชอบ…
1082 Words
“ไอริส ไอริส” เมลเขย่าตัวฉันเบาๆ พร้อมกับเรียกชื่อไปด้วย ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะค่อยๆ หันมามองเพื่อน
“วะ ว่าไงเมล”
“มองอะไรเหรอ ?” เมลขมวดคิ้วถามอย่างแปลกใจ
“ปะ เปล่าๆ แกมีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันจะบอกว่าคนขับรถมารับแล้ว แกก็เอาแต่เหม่อ”
ฉันมองไปตรงหน้าเห็นว่าพี่โจ้ลูกน้องคนสนิทของเฮียคานส์มารับแล้วจริงๆ
“อะ อื้มๆ งั้นฉันไปก่อนนะ” ในระหว่างที่เดินไปขึ้นรถ ฉันหันกลับไปมองรถพี่เลย์อีกครั้ง แต่ไม่เจอรถของพี่เลย์จอดอยู่แล้ว
ในใจมันมีแต่ความสงสัยมากมายว่าทั้งสองคนนั้นไปไหนกัน
“คุณหนูจะแวะที่ไหนก่อนไหมครับ” พี่โจ้ถามฉันในขณะที่กำลังขับรถออกจากมหาวิทยาลัย
“ไม่ค่ะ กลับบ้านเลย” ฉันบีบมือตัวเองแน่น ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกร้อนรุ่มในใจมากขนาดนี้
คำพูดของเมลที่เตือนฉันเรื่องพี่แตมกับพี่เลย์มันดังก้องเข้ามาในหัวตลอดเวลา หรือว่าฉันควรจะทำอะไรสักอย่างดี ถ้าพี่เลย์จะยุ่งกับผู้หญิงคนไหนฉันก็ไม่อยากจะสนใจ แต่พี่แตมเป็นคนใกล้ตัวฉันมากเกินไป อย่างที่เมลว่า
“ก่อนจะกลับบ้านแวะคอนโดพี่เลย์ก่อนนะคะ”
พี่โจ้หันมามองฉันเหมือนมีคำถามในใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามอะไร “ครับคุณหนู”
ฉันกดโทรศัพท์โทรออกไปหาพี่เลย์ รอสายอยู่นานสุดท้ายพี่เลย์ก็ไม่รับสาย ฉันจึงตัดสินใจโทรไปอีกและโทรไปจนกว่าพี่เลย์จะยอมรับสาย
ในที่สุดพี่เลย์ก็ยอมกดรับสายจริงๆ
( มีอะไร ฉันไม่ว่าง )
ฉันเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำพูดที่ดูห่างเหินมากขนาดนั้นของพี่เลย์
( คือ คือพี่เลย์ทำอะไรอยู่คะ )
( ฉันจะทำอะไรอยู่แล้วต้องรายงานเธอหรือไง )
( คือ ฮะ เฮียบอกให้ไปกินข้าวที่บ้านค่ะ ) ฉันกัดริมฝีปากแน่นเมื่อเผลอโกหกออกไป
( ฝากบอกเฮียคานส์ด้วยว่าวันนี้ฉันไม่ว่าง )
( คือ….)
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายถูกตัดไปโดยที่ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรให้จบประโยค
พี่โจ้ขับรถไปทางคอนโดของพี่เลย์ ไม่นานเท่าไหร่รถที่ฉันนั่งก็แล่นมาจอดที่หน้าคอนโดหรู
“พี่โจ้กลับไปก่อนก็ได้นะคะ ฝากบอกเฮียด้วยว่าเดี๋ยวพี่เลย์จะไปส่ง เขาจะไปทานข้าวเย็นที่บ้าน”
“ครับคุณหนู”
ฉันยิ้มให้พี่โจ้ก่อนจะเปิดประตูออกมาจากรถแล้วเดินเข้าไปในตัวคอนโดหรู
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเจอพี่แตมอยู่กับพี่เลย์จริงๆ ฉันต้องพูดว่าอะไร ต้องทำหน้ายังไง ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปแสดงความเป็นเจ้าของพี่เลย์
เฮ้อ!!! ฉันเป็นอะไรของฉันกัน ทำไมหัวใจมันเต้นแรงตลอดเวลาแบบนี้นะ
ในที่สุดฉันก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องของพี่เลย์ ยืนทำใจอยู่พักใหญ่กว่าที่ฉันจะกล้ากดกริ่งหน้าห้อง
หัวใจดวงน้อยมันเริ่มเต้นรัวขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคิดว่าถ้าพี่เลย์เปิดประตูมาแล้วเจอฉันเขาจะว่ายังไง พี่แตมอีก ฉันจะตอบคำถามของพี่แตมยังไง เพราะก่อนหน้านี้ฉันบอกว่าตัวเองเป็นพี่น้องกับพี่เลย์
แกร็ก!! ประตูห้องของพี่เลย์ถูกเปิดออก แต่!! คนที่เปิดประตูไม่ใช่พี่เลย์ เป็นพี่แตม
พี่แตมอยู่ในชุดนักศึกษาที่ไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ ชายเสื้อหลุดออกจากกระโปรง เม็ดกระดุมถูกปลดออกสองเม็ด แถมผมยังยุ่งเหยิง
“ไอริส” พี่แตมเรียกชื่อฉันพร้อมกับมองด้วยสายตาที่สงสัยเอามากๆ ที่เห็นว่าฉันยืนอยู่หน้าห้องของพี่เลย์
ฉันมองผ่านเข้าไปด้านในห้องเห็นว่าพี่เลย์กำลังนั่งอยู่บนโซฟา และเขาก็หันมามองฉันอยู่เหมือนกัน
“คือ…พี่แตมกลับไปก่อนได้ไหมคะ”
“ทำไมล่ะ ไหนบอกพี่ว่าไม่มีอะไรไง แล้วนี่มาหาถึงห้องสรุปคืออะไรกันแน่ ?”
“คือไอริส….” ฉันเม้มปากแน่น ไม่อยากจะยกเรื่องหมั้นมาพูดพร่ำเพื่อ แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะอ้างยังไงดี
“เธอกลับไปก่อนแล้วกัน ดูท่าน้องสาวของฉันคงจะมีเรื่องด่วน” พี่เลย์ลุกขึ้นมาจากโซฟา เขาตอบพลางรูดซิบกางเกงตัวเองขึ้นให้เรียบร้อย
“มันยังไงกันแน่คะ” พี่แตมถามพี่เลย์ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจ
“น้องสาวฉันมาหา เธอก็เห็นๆ อยู่”
ฉันได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้พี่เลย์พูด พี่แตมหันมามองฉันอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะเดินกลับไปในห้องพี่เลย์เพื่อหยิบกระเป๋าสะพาย และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันถูกพี่แตมมองด้วยสายตาแบบนี้
“กลับแล้วนะคะ หวังว่าจะไม่ลืมแตมนะ”
พี่แตมกอดแขนพี่เลย์แล้วเขย่งเท้ายื่นหน้าขึ้นไปหอมแก้มพี่เลย์ แต่สายตาของพี่เลย์ในตอนนี้กำลังจ้องมองใบหน้าของฉันอยู่
หลังจากที่ร่ำลาเสร็จพี่แตมก็เดินมายังประตู แถมยังเอาไหล่ของตัวเองกระแทกเข้ากับไหล่ของฉันจังๆ โดยไม่มีการเอ่ยขอโทษสักคำ
ทำไมพี่แตมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ล่ะ…
“เข้ามาสิ จะยืนอยู่ทำซากอะไร!!”
เสียงทุ้มเข้มของพี่เลย์ทำเอาฉันสะดุ้ง ทำให้ฉันรีบก้าวขาเข้าไปในห้องของพี่เลย์ทันที
เมื่อก้าวขาเข้าไปในห้องฉันก็หันหลังไปปิดประตู พอหมุนตัวกลับมาก็ต้องตกใจ เพราะว่าในตอนนี้พี่เลย์กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน แถมยังอยู่ใกล้เอามากๆ
“ถะ ถอยไปหน่อยได้ไหมคะ…”
แทนที่จะถอยตามที่ฉันขอ แต่พี่เลย์กลับก้มหน้าลงมา ทำให้ใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิมอีก
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอมาขัดจังหวะฉัน ?” พี่เลย์พ่นลมหายใจร้อนผ่าวลงมากระทบใบหน้าของฉัน “เธอต้องรับผิดชอบ”
“….รับผิดชอบอะไรคะ” ฉันถามพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพื่อหลบสายตาคู่นั้นของพี่เลย์
- Writer
